วันนี้ที่"สะหวันนะเขต"(3) : ชมผ้าฝ้ายทอมือที่ "Laha"
เมื่อสาวๆได้ออกไปต่างเมือง คงอดไม่ได้เรื่องช้อปปิ้ง
มาสะหวันนะเขตรอบนี้ไม่มีที่ให้ช็อปปิ้งมากนัก หรือจริงๆแล้วมี?... แต่เราไม่มีโอกาสก็ไม่รู้
แต่ก็ไม่เป็นปัญหาในทีมทำงาน เพราะเพียงเย็นวันนี้วันเดียวก็แสนคุ้มแล้วในมุมมองของผู้เขียน...
เราแวะดู "ร้านละหา Laha" ซึ่งเป็นแหล่งจำหน่ายผ้าฝ้ายทอมือของชาวสะหวันนะเขต...
ด้านซ้ายมือเป็นห้องโชว์และจำหน่าย ที่มีทั้งผ้าชิ้นและตัดเย็บแล้ว
โดยส่วนตัวแล้วในระยะหลังๆมานี่ผู้เขียนไม่ค่อยได้ใช้ผ้าฝ้ายเท่าใดนัก ทั้งๆที่ก็ชอบเพราะใส่สบายตัว แต่เพราะจำกัดเวลาของตนเองในการดูแลเสื้อผ้า จึงพยายามประหยัดเวลาในการซักรีด ประเภทของผ้าที่เลือกใช้ช่วงหลังๆจึงมักเป็นประเภทพับทบยังไงๆก็ไม่ค่อยยับ ยิ่งเป็นเสื้อยืด กางเกงยีนจะยิ่งชอบ....
แต่มาลาวรอบนี้... ตบะแตก...
(...แต่บางท่านคงปลงลูกศิษย์...)
ยิ่งได้ฟังเรื่องเล่าของคุณลุงธง – คุณป้าสง ละหาสิน เจ้าของร้านละหา ในสะหวันนะเขต เกี่ยวกับผ้าฝ้ายที่คุณลุงและคุณป้าลงมือลงแรงทำมานานจนเป็นประวัติศาสตร์แล้ว บอกได้คำเดียวว่าต้องซื้อให้ได้เก็บไว้ให้ระลึกถึงแน่นอนค่ะ
ด้านขวามือนั้นเป็นเรือนไม้ทรงโบราณที่ด้านล่างซึ่งเปิดโล่ง ที่ผู้เขียนชอบเรียกว่าใต้ถุน มีจักรเย็บผ้าหลายคัน ที่มีสาวๆและหนุ่มตัดเย็บกันอยู่
ชั้นบนของเรือนนั้น คุณลุงธงเล่าด้วยความภาคภูมิใจว่าเป็นพิพิธภัณฑ์เก็บของเก่า
“ตอนพระเทพฯเสด็จมาสะหวันนะเขตน่ะ ได้แวะมาที่นี่ด้วย”
จากคำบอกเล่าที่บ่งบอกถึงความสุขของคุณลุงธงทำให้เราไม่เกรงใจที่จะขอขึ้นไปชมทั้งๆที่เริ่มจะมืดค่ำแล้ว
ตอนเราไปเดินดู อดตื่นตาตื่นใจกับของเก่าของคุณลุงไม่ได้ ถ่ายรูปกันใหญ่
“ทำไมมากันค่ำนัก เลยมองไม่ค่อยเห็น”
“นี่เป็นสินสอดที่ไปขอสาว...” คุณลุงบอกผู้เขียน ผู้เขียนไม่กล้าซักถามว่าสาวคนไหน?เพราะเกรงใจ แต่เหมือนคุณลุงจะอ่านใจออก
“...ก็สาวคนนี้แหละ...แหะๆ...” พูดแล้วก็ดูคุณลุงออกจะเขินนิดๆ
“งั้นนี่ก็เป็นห้องหอน่ะซีคะ....” ^_^ ผู้เขียนถามถึงห้องที่เก็บสินสอด แล้วก็แอบเห็นคุณลุงธงพยักหน้าแล้วอมยิ้ม
ผู้เขียนจำเรื่องเล่าที่เป็นวิชาการของคุณลุงไม่ได้มากนัก แต่หากเป็นวิถีชีวิตทั่วๆไปของคุณลุงละก้อ ชอบที่จะฟัง… แล้วคล้อยตาม เลยไม่จำ
คุณลุงเก็บเครื่องมือทั้งหลายที่เกี่ยวข้องกับอดีตไว้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นเครื่องมือปั่นฝ้าย ทอผ้า ครก
เป้สะพายหลัง ที่สาธิตให้ดูด้วยว่าสะพายแล้วไม่เมื่อยเพราะลักษณะไม้ที่ทำเป้นวดหลังไปด้วยขณะเดิน
หรือแม้แต่หวีที่ขนแปรงทำจากขนหมี (ถ้าผู้เขียนจำไม่ผิด...)หรือขนสัตว์อะไรสักตัว
เราตามลงไปชั้นล่าง ดูด้านหลังที่เป็นที่ย้อมฝ้าย มีหลายบ่อ...และจะโชว์บ่อใหญ่ที่ย้อมคนได้ด้วย...555...
คุณลุงเล่าว่าชาวญี่ปุ่นชอบผ้าฝ้ายมาก
มีคำถามว่า รู้มั้ยว่าสีครามจริงๆเป็นสีอะไร?
ในใจผู้เขียนก็ตอบว่า... ก็สีครามไง
นี่ไงคะ...คุณลุงเทน้ำสีครามให้ดู มันออกสีน้ำตาลอ่อนๆ
“มันเปลี่ยนสีเวลามันโดนอากาศเพราะมันเกิดออกซะเดชั่น” ... อ้อ...
แล้วก็มีคำถามเกี่ยวกับสีครามอีกมากมาย
มีฝ้ายที่ย้อมแล้วสีสวยงาม
เราอำลากันด้วยภาพถ่ายและการจับจ่ายของชอบของแต่ละคน
ผู้เขียนได้ของชอบมาหลายชิ้นเชียวแหละ...อิอิ
ถูกใจมากกับของทุกชิ้นที่ได้จากร้านคุณลุงในวันนั้นค่ะ
ความเห็น (10)
พี่ติ๋วคะ
ดูในภาพแล้ว ท่าทางจะถือของหนักน่าดูเลยนะคะ เชื่อแล้วว่าได้ของชอบมาหลายชิ้น :)
สวัสดีค่ะ น้องมะปรางค์
- หลายถุงหน่อยค่ะแต่ไม่หนัก... (หนึ่งในนั้นของท่านJJค่ะ... ดูแขนก็พอบอกได้ค่ะ...เกร็งซะ...อิอิ)
พี่ขาว กับน้องติ๋วคงได้หลายชิ้นจริงๆ แต่พี่อ๋อยคงไม่ได้ซื้ออะไรนะนี่
ถ้าพี่แก้วไป คงถูกคอกันแน่ เพราะชอบผ้าคราม
ที่เมืองไทย ผ้าครามจะแพงมาก
โห..shop แบบมีคุณค่าจริงๆค่ะพี่ติ๋ว
สวย..ใช้ดี 555
สวัสดีค่ะ พี่แก้ว
- ผ้าฝ้ายของโปรดพี่แก้วค่ะ สวยๆทั้งนั้น หากพี่แก้วไปด้วยละก้อ มีหวัง หมดร้าน...อิอิ
ท่าทางจะถูกใจคุณน้อง...555"""
ตามมาเที่ยวต่างประเทศกับทีมค่ะ ชอบวัฒนธรรมเเละผลิตภัณฑ์ที่ทำจากมือค่ะ ว้าว! พี่ขาว พี่อ๋อย ท่านอาจารย์เจ เจ ครบทีมเลยนะคะพี่ติ๋ว
สังเกตว่าได้มาหลายชิ้นทีเดียวค่ะ
ดูที่ถุง..
น้องกุ้งนาง กุ้งนาง สุธีรา
- รอบที่แล้วไปกันครบค่ะ...นี่ไม่เห็นทางลาวให้ไปตามงานเลย สงสัยเข็ดพวกเราแล้ว อิอิ
สวัสดีค่ะ คุณครู ป.1
- ซื้อมา 1 ชิ้นจนป่านนี้ยังไม่ได้เอาไปตัดเลยค่ะ...ผ้าฝ้าย...สวยชะมัดค่ะ