ดูเหมือนหมดหวัง......แต่ไม่สิ้นหวัง
“ไม่ไปหรอกโรงพยาบาล.......ยังไงก็ขอตายที่นี่ “ข้าพเจ้าได้ยินถ้อยคำนี้ขณะให้น้ำเกลือเด็ก ซึ่งเป็นคำพูดของชายชาวพม่าบิดาทารกน้อยอายุเพียงแค่ 10 วัน ที่กำลังนอนเกร็ง หายใจหอบ มีไข้สูง ห้อมล้อมไปด้วยพยาบาลที่กำลังให้การพยาบาลอย่างเร่งรีบ ขะมักเขม้น ย้อนหลังไปเมื่อ 10 วันที่แล้ว มารดาของทารกมาโรงพยาบาลด้วยอาการเจ็บครรภ์ รับการรักษาและคลอดที่โรงพยาบาล ในระหว่างการคลอดมีระยะที่ 2 ของการคลอดที่ยาวนาน จนต้องทำการคลอดโดยใช้เครื่องดูดสูญญากาศ ทารกหลังคลอดมีภาวะขาดออดซิเจน ได้รับการใส่ท่อช่วยหายใจและต้องส่งไปรักษาต่อโรงพยาบาล.......... แต่ขณะนั้นคลื่นลมมีกำลังแรงจนเรือไม่สามารถออกจากฝั่งได้ ในขณะนั้นเป็นเวรบ่ายซึ่งมีพยาบาลปฏิบัติงาน 3 คน พยาบาล 1 คน ต้องคอยเฝ้าดูทารกน้อยอย่างใกล้ชิด บีบ Ambubag วัดสัญญาณชีพ ทุก 15 นาที พยาบาลเวรดึกที่จะปฏิบัติงานเวรถัดไป มี 2 คน มีผู้ป่วยต้องสังเกตอาการในหอผู้ป่วยอีก 1 คน จึงได้ประสานงานหัวหน้าพยาบาลเพื่อขอกำลังเสริมอีก 1 คน ขณะกำลังให้การดูแลทารกน้อยอย่างใกล้ชิด คอยปลอบโยนให้กำลังใจมารดา-บิดาของทารก ประมาณ 2 ชั่วโมงผ่านไป รอยยิ้มทุกคนก็เกิดขึ้น สีหน้าบิดา-มารดาเด็กเต็มไปด้วยความหวัง เมื่อทารกน้อยอาการดีขึ้นเรื่อยๆ จนสามารถถอดท่อช่วยหายใจได้ แต่ทารกก็ยังมีอาการหายใจเร็ว หน้าอกบุ๋ม เช้าวันรุ่งขึ้น คลื่นลมมีกำลังลดลง จึงได้ส่งต่อไปโรงพยาบาล.......
และในวันนี้ มารดาอุ้มทารกไว้ในอ้อมกอดมาที่ห้องฉุกเฉินด้วยอาการตื่นตระหนก “หมอ หมอๆ ลูกเป็นอะไรไม่รู้ไข้ เกร็งมาตั้งแต่เย็นแล้ว” ทารกน้อยมีไข้สูง เกร็ง ตาเหลือก หายใจหอบ หน้าอกบุ๋ม แพทย์และพยาบาลให้การรักษาพยาบาลและเตรียมส่งต่อโรงพยาบาล......อีกครั้ง แต่บิดาผู้ป่วยไม่ยอมไป “ครั้งที่แล้วค่ารักษา 50,000 บาท ยังไม่ได้จ่ายเลย เพิ่งกลับมาวันนี้ งานก็ยังไม่ได้ทำ เงินก็ไม่มี ยังไงก็ไม่ไปหรอกโรงพยาบาล.......ยังไงก็ขอตายที่นี่” นี่คือคำพูดของบิดาทารกน้อยวัย 10 วัน ที่กำลังนอนเกร็ง หายใจเหนื่อยล้าเต็มที ทีมการพยาบาลกลับมานั่งคุยกัน จะทำอย่างไรเพื่อให้ทารกน้อยคนนี้ปลอดภัยและได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด พวกเราทุกคนให้การดูแลทารกด้วยความเอาใจใส่ ความรัก ความเอื้ออาทร โดยไม่คิดค่ารักษาพยาบาล และไม่คิดว่าเป็นคนต่างชาติ จนทารกน้อยที่ความหวังลางเลือน กลับมีแสงสว่างเข้ามาในชีวิต อาการดีวัน ดีคืน จนกระทั่งสามารถกลับบ้านได้
แต่ชะตาชีวิตเด็กน้อยยังไม่จบเพียงแค่นี้ ผ่านไป 9 วัน เด็กน้อยกลับมาโรงพยาบาลอีกครั้ง ด้วยอาการหายเหนื่อย ชายโครงบุ๋ม ในครั้งนี้ เด็กน้อยต้องนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกครั้ง ขณะแพทย์ พยาบาล เภสัชกร ตรวจเยี่ยมผู้ป่วย และพูดคุยการพยากรณ์โรคที่ข้างเตียงผู้ป่วย มารดาเด็กน้อยเดินออกจากเตียงผู้ป่วยด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา เป็นความผิดพลาดอย่างไม่ตั้งใจของพวกเราทุกคน ทำให้พวกเราต้องมาย้อนดูตัวเองว่า คำพูดบางคำพูดที่เราเห็นเป็นเรื่องธรรมดา แต่เป็นสิ่งที่สะกิดใจ สะเทือนใจผู้ป่วยหรือญาติได้ พวกเราต้องระมัดระวังคำพูดให้มากขึ้น พวกเราหมุนเวียนกันเข้าไปพูดคุย ปลอบโยน ให้กำลังใจ จนมารดาผู้ป่วยมีสีหน้าที่สดชื่น ยิ้มแย้มกับพวกเรา ประกอบกับอาการของทารกน้อยที่ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ จนไม่ต้องให้ออกซิเจน ทำให้ความหวังของครอบครัวกลับมาอีกครั้ง ทารกสามารถกลับบ้านได้ แต่ชีวิตเด็กน้อยก็ยังต้องดำเนินต่อไป พวกเราทุกคนจะคอยเป็นกำลังใจ คอยเป็นที่ปรึกษาแก่ครอบครัวและ เฝ้าดูเด็กน้อยคนนี้ต่อไป
บันทึกคนกลางเล
ความเห็น (5)
คนเราอยู่ได้ด้วยความหวังครับ
ผมชอบประโยคนี้จริงๆ "ไม่คิดว่าเป็นคนต่างชาติ"
ครับ... เพราะว่าไม่ว่าจะเกิดมาจากชนชาติไหน พวกเราก็คือเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกกันครับ
เป็นกำลังใจให้ทำสิ่งดีๆเพื่อสังคมต่อไปครับ ^^
สวัสดีครับคุณ ชา รพ.เกาะยาว (คนบ้านเดียวกัน พังงา)
ชื่นชมทีมรพ.เกาะยาวมานาน
และชื่นชม คมติดในการให้บริการครับ
สวัสดีค่ะ..เป็นคนโรงพยาบาลเหมือนกันเข้าใจความรู้สึกของคนทำงานขอเป็นกำลังใจให้ทำสิ่งดี ๆ เพื่อสังคมและเพื่อนมนุษย์ต่อไปนะค่ะ
ร่วมแรง ร่วมใจ สู้ๆครับ ทุกคน
yellow box fish
case นี้เป็น case แห่งความทรงจำจริงๆ จำได้เลยว่าทีมการรักษา ช่วยกันด้วยใจจริงๆ