เยาวชนกับคนรักป่า

"ผมคิดว่าการที่เราถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กทำให้เรารักถิ่นฐานบ้านเกิดรักป่าของเราและผมก็คิดว่าคนรุ่นผมจะเป็นรุ่นต่อไปที่ต้องถ่ายทอดและปลุกฝังให่เยาวชนรุ่นต่อไปให้เป็นเหมือนรุ่นผมเป็นเหมือนรุ่นของพ่อหลวงเมือง" พี่ชัย

 

สวัสดีวันครูกับการขึ้นบล็อกวันนี้นะคะ อาจจะช้าไปหนึ่งวันสำหรับกำหนดการขึ้นบล็อกแต่ก็เป็นฤกษ์งามยามดีสำหรับวันครูค่ะ(คนเขียนแอบแก้ตัว)

    วันนี้วันครูทำให้ดิฉันนึกถึงหลายคนที่อยู่ที่ปางจำปี  ไม่ว่าจะเป็นพ่อหลวงเมือง ลุงสวัสดิ์ ลุงกร ลุงเสริฐ พี่ชัย พี่โหน่ง น้องแจ๊คหรือแม้แต่เด็กๆตัวน้อยๆไกด์นำทางของพวกเรา

   พวกเขาเปรียบเสมือนครูของพวกเราที่ได้ให้ความรู้หลายๆอย่าง ที่ชาวเมืองอย่างเราๆไม่รู้นอกเหนือจากความสนุก ความประทับใจแล้วและที่สำคัญเราจะต้องได้กลับมาก็คือคำตอบจากข้อสงสัยของกลุ่มเรา

แหม!!!เล่นกับอะไรไม่เล่นดันมาเล่นกับความคิดของคน !!

เด็กๆแสนขี้อายไกด์ตัวน้อยของพวกเราค่ะ

       นึกย้อนกลับไปที่ปางจำปีวันนั้นจำได้ว่าหลังจากกินข้าวกลางวันได้ข่าวว่ากลุ่มปางจำปาแอบไปงีบหลับที่ศาลาการเปรียญวัด  อุ๊ย!!!ไม่ใช่ค่ะพวกเราไปวางแผนต่อไปที่เราจะทำกันในคืนนี้

(คือการแอบต้มมาม่าแล้วไม่บอกกลุ่มอื่นรู้  อ้าว...)

ไม่ใช่ค่ะ  พวกเราเตรียมการสัมภาษณ์พี่โหน่ง พี่ชัย และน้องแจ๊ค  แกนนำเยาวชนของหมู่บ้านปางจำปี

แหมวางแผนได้ไม่เท่าไรพี่โหน่งแกนนำเยาวชนก็มาเรียกซะแล้ว   และก็บอกว่า จะพาไปที่พักของเรานั่นก็คือศูนย์การเรียนรู้บ้านวังปลา

เดินจากหมู่บ้านไปตามทางถนนลาดยางนั้นเหนื่อยไม่เท่าไหร่ให้พอได้ออกกำลังนิดๆ    พอถึงปากทางเข้าไปที่ศูนย์การเรียนรู้บ้านวังปลาพวกเราก็ใจชื้นขึ้นมาทันที    เพราะคิดว่าคงใกล้จะถึงแล้ว  ต่างดีใจกันยกใหญ่

แต่พี่โหน่งบอกว่าอีกนิดเดียว   แหมคุณพี่คะ ก็คุณพี่ขี่มอเตอร์ไซค์นี่นามันก็ใกล้สิคะ    แล้วคุณพี่โหน่งก็ยังบอกอีกว่าอีกกิโลเดียวเองเดี๋ยวพ้นตรงนี้ก็จะถึงแล้ว

    พอเดินเข้าจริง  ป๊าดดดดโท๊ะ  กิโลแม้วชัดๆ  เหนื่อยสุดพลังข้าวนึ่งเลยค่ะ

พอตกกลางคืนเราก็มีเวลาหลังจากการทำกิจกรรมกลุ่มใหญ่มาสัมภาษณ์พี่ๆ

จากการที่ได้สัมภาษณ์และถามคำถามย่อยที่เตรียมมาก็พบว่า พวกพี่ๆได้ตอบคำถาม เหมือนกันกับลุงๆป้าๆเมื่อเช้าเป๊ะหรือไม่ก็คล้ายๆกัน      พวกเราจึงคิดคำถามสด  ชวนคุยไปเรื่อยๆ  บางครั้งก็ถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อยเปื่อย    แต่ปรากฏว่าคำตอบที่ได้นั้น  กลับเป็นคำตอบที่พวกเราต้องการซะอย่างนั้น

     จากการถามเล่นๆว่า"พวกพี่ๆไม่คิดจะไปทำอะไรที่มันได้เงินเยอะๆเหรอ"

ฟังจากน้ำเสียงการตอบแล้วจะรู้สึกว่าพวกพี่ๆจะจริงจังมากเลย

   "ถึงได้เยอะจริงเราก็เสียเยอะเหมือนกัน  ลองคิดดูสิว่า  พอได้เงินเยอะจากการที่ทำงานในเมืองใหญ่  เราก็ต้องเสียค่าครองชีพที่สูง  และเอาชีวิตไปเสี่ยงกับมลภาวะต่างๆ สู้ได้เงินน้อย แต่ชีวิตมีความสุขจะดีกว่า    อยู่อย่างไม่ดิ้นรนมีกินมีใช้ชีวิตพอเพียง มีความสุขที่สุดแล้วจะเอาอะไรอีก"

เป็นคำตอบที่ออกมาจากปากแต่กลั่นกรองออกมาจากใจของพี่ชัย

คนเขียนเองยังนึกอิจฉาเลยว่าเมื่อไหร่หนอที่จะได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างนี้บ้าง

ส่วนน้องแจ๊คเองก็เหมือนกันโดนไปเยอะ  ท่าทางจะโดนหนักกว่าคนอื่นเสียด้วย  แหม...พวกเราก็แซวน้องเขากันจัง!!~

   แต่ที่น่าประทับใจตรงที่รู้ข่าวมาว่าน้องเขาติดที่ต้องไปแข่งฟุตบอลกับเพื่อนๆตรงกับวันที่พวกเราไปปางจำปีกัน  แต่เขายกเลิกนัดและไม่ไปแข่งเพื่อพวกเราพอถามเขาตรงๆเห็นน้องเขาจะออกอาการเขินๆไม่กล้าตอบ แต่เอาเข้าจริงๆแล้ว     น้องเขาก็เขินจริงๆด้วยแหละ ,,^___^,, ความจริงแล้วน้องแจ๊คจะบอกเราว่า    เขาตั้งใจที่จะมาช่วยนำทางพวกเรา  ถ่ายทอดความเป็นนักอนุรักษ์และให้ความรู้ด้วย    (ไม่รู้ว่าพ่อสั่งหรือน้องตั้งใจมาเอง คนเขียนแอบแซว)

น่าปลื้มใจแทนชาวบ้านปางจำปีที่มีเยาวชนที่รักบ้านเกิดได้ขนาดนี้แม้แต่คนเขียนเองที่เป็นเด็กบ้านนอกยังมีความคิดรักบ้านเกิดได้ไม่เท่าน้องแจ๊คเลย   สงสัยต้องกลับไปสำนึกรักบ้านเกิดกันใหม่แล้วล่ะค่ะ

ส่วนเด็กๆตัวน้อยๆที่เดินตามลุงเสริฐ ลุงกร ก็มีบทบาทไม่น้อย  พวกเขาได้ทำให้ชาวเมืองอย่างเราๆได้เข้าใจถึงความเป็นเด็กที่ต้องการอยากรู้อยากเห็น   แต่พวกเขาได้รับความรู้และซึมซับการ รักป่า  รักต้นน้ำลำธารไปในตัว

อีกหน่อยในอนาคตวันข้างหน้าพวกเขาคงเป็นแบบลุงเสริฐ ลุงกร แน่ๆเลย

เด็กๆมาร่วมฟังการสัมภาษณ์

ขอบคุณนะคะสำหรับเยาวชนนักอนุรักษ์ที่ได้ทำให้พวกเราได้รู้อะไรหลายๆสิ่ง

จากความคิดของพี่ๆน้องๆชาวปางจำปี

 

ขอขอคุณกลุ่มสมุนไพร

ที่ได้ให้ความอนุเคราะห์รูปให้กับกลุ่มเรา

เขียนโดย

นางสาวชนัญญา   เรือนรักเรา

5214101313

[วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--]

สวัสดีครับ

ธรรมชาติ ต้องเข้าถึงธรรม จะซาบซึ่งธรรมชาติ

"รักป่า หวงดง หลงทะเล" ล้วนมาจากความรักธรรมชาติครับ