คนล้มอย่าข้าม

คนล้มอย่าข้าม ไม้ล้มจึงข้าม

 

ธรรมดาชีวิตมีผิดพลาด
เผลอประมาทปล่อยใจให้ลุ่มหลง
ให้กิเลสสั่งการดั่งจำนง
จึงล้มลงสิ้นทรัพย์อับชะตา

 

ที่เคยรุ่งเรืองยศหมดศักดิ์ศรี
บารมีมากล้นคนไหว้สา
พอพลั้งผิดชีวิตเสื่อมราคา
ผู้คนพาหมางเมินเหินห่างไกล

 

โอ้เคราะห์กรรมเป็นไปใครกำหนด
จึงรันทดตกต่ำทำไฉน
รู้ตัวว่าหลงผิดยากอภัย
หวังน้ำใจเพื่อนฝูงพยุงตน

 

ต่างระแวงแหนงหน่ายบ่ายหน้าหนี
แม้คนที่เคยช่วยอำนวยผล
นี่แหละหนอยามยากลำบากจน
จะหาคนเห็นใจไร้คนมอง

คนเคยรับนับถือหารือได้
คนเคยใกล้วางใจให้สอดส่อง
คนเคยรักชิดชอบตอบใจปอง
คนเกี่ยวข้องน้องพี่หนีหน้ากัน

 

เห็นไม้ล้มข้ามได้ให้ข้ามข่ม
แต่คนล้มฤๅข่มให้อาสัญ
ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหนคนผูกพัน
อย่าหยามหยันโปรดอภัยเห็นใจเอย...

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

ขอบคุณค่ะ..เป็นสัจจธรรมที่พึงพิจารณาด้วยความไม่ประมาทนะคะ..

            

[บุษรา]

• สวัสดีค่ะ
• แวะมาทักทายค่ะ  "คนล้มอย่าข้าม ไม้ล้มจึงข้าม" เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
• ขอบคุณบันทึกดี ๆ ที่นำมาแบ่งปันค่ะ

[เหรียญชัย เหรียญชัย มาวงษ์]

• มหา ก็มาทักและอ่านคนล้มอย่าข้าม
• นั้นคือสัจธรรมที่เป็นเรื่องจริง
• ขอให้มีความสุขกับการทำงาน

[สุภาพ]

ขอบคุณสำหรับกลอนเพาะๆ ครับ