ครูสอนเรื่องความคาดหวัง
สาเหตุเนื่องมาจากหนูรู้สึกท้อแท้ ในการปฏิบัติภาวนา กว่าจะลากตนเองไปปฏิบัติตามข้อวัตรที่ตนเองตั้งไว้ ใจมันทุกข์ทรมารมาก ๆ ยิ่งพอตนเองไม่ทำตามข้อวัตรที่วางไว้ ใจก็จะทุกข์ทนทรมาร ผลออกมาก็คือ ใจหนูคร่ำครวญท้อแท้
ครูท่านเมตตาสอนหนูว่า
เวลาเราทำอะไร มันจะมีความคาดหวังเกิดขึ้นก่อน เช่น เดินลงไปจากหอพัก ก็คาดหวังว่าจะเจอมอร์ไซด์ พอเจอก็รู้สึกพอใจ เพราะมันสมหวัง ไปทำงานเช้านี้ใจเบิกบานก็คาดหวังว่าจะทำงานสบาย ๆ แต่พอทำงานแล้วใจมันหนักขึ้น เราก็ผิดหวัง นั่งสมาธิสวดมนต์ ก็อยากให้มันสงบ พอไม่สงบก็ไม่พอใจ มันเป็นอย่างนี้เข้าใจไหม
เหมือนใจหนูยังไม่ค่อยเข้าใจ ครูท่านให้ถามหนูจึงบอกท่านว่า
มันคาดหวังไปเองค่ะ ไม่ค่อยรู้ ว่ามันคาดหวัง
ท่านเอ่ยว่า
นั่นแหละท่านจึงให้ภาวนา หายใจสบาย ๆ เพื่อให้รู้ตัว ต่อไปก็เพียงภาวนา แล้วทำให้อะก็แค่ให้ ตั้งใจ ตั้งใจทำ ตั้งใจ ยืน ตั้งใจเดิน ตั้งใจวิ่ง ตั้งใจสวดมนต์ ตั้งใจทำสมาธิ ไม่ต้องไปคิด ไม่ต้องไปคาดหวังว่าทำแล้วมันต้องดี มันต้องสงบ แค่ตั้งใจ
กราบขอบพระคุณครูค่ะ มิน่าที่ผ่านมาหนูเพ่งโทษตนเองมากขึ้น เพราะเคยภาวนาและใจมันสงบ มันก็อยากได้อีก ทำอะไรแล้วมีความสุขมันก็อยากได้สุขอีก เหมือนหนูคาดหมายเอาความสบาย ความสงบ และความสุข อย่างนี้นี่เอง ใจหนูถึงดิ้นรนทรมารกับสิ่งที่ทำ หนูจะพยายามตั้งใจ น้อมนำคำสอนของครูมาสู่ใจให้ได้เจ้าค่ะ
กราบขอบพระคุณค่ะ
ไม่มีความเห็น