....เดินเท้าเปล่า…..

คนที่ไม่มีนั้นน่าเห็นใจ

แต่คนที่ไม่พอนั้นน่าสงสาร

หลายครั้งในชีวิตที่เราไขว่คว้า

อยากได้สิ่งนั้นสิ่งนี้

บางอย่างก็ได้....บางอย่างก็ไม่ได้

เป็นเรื่องธรรมดา ที่ธรรมดาที่สุดของชีวิต

เพราะหากเราได้ของทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ

โลกของเราก็จะรกเรื้อไปด้วยวัตถุสิ่งของ

ซึ่งจะมีค่าแค่นาทีที่ต้องการ

....แต่จะหมดค่าลงทุกวัน

ห้องทุกห้องจะไม่มีที่ว่างให้เสียงเพลงได้บรรเลง

ไม่มีมุมสงบๆ  ให้อ่านหนังสือ  จิบกาแฟ

ความรู้สึกก็จะไม่มีที่ว่าง...ให้วางความอ่อนโยนของชีวิต

แม้อะไรหลายอย่างในโลกไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเรา

แต่ก็ยังมีอะไรอีกหลายๆ อย่างในโลก

ที่ถูกสร้างมาเพื่อเป็นของเรา

ของบางอย่างเราไม่ได้...ก็มีคนอื่นได้

แต่ของบางอย่างที่เราเป็นเจ้าของ...คนอื่นก็ไม่ได้

ของทุกสิ่งจึงถูกกำหนดมาให้มีระยะการได้  และการเสียที่ดี

ที่เพียงพอสำหรับทุกคน

และนั่นเป็นสิ่งสร้างสมดุลให้กับโลกใบนี้

เมื่ออยากได้อะไรสักอย่าง   ไม่จำเป็นต้องตัดสินใจทันที

รีรอบ้าง....รีรอให้ชีวิตได้ถามหัวใจ

ให้หัวใจถามความคิด  และให้ความคิดถามถึงผลกระทบ

สิ่งของที่ต้องตา....อาจไม่ต้องใจ

สิ่งของที่ต้องใจ....อาจจะไม่นาน

ขณะที่เราร่ำร้องจะซื้อรองเท้าคู่ใหม่

บางคน...กลับไม่มีแม้แต่เท้า

ขณะที่เราอยากทานอาหารดีๆ

บางคน...ไม่มีแม้แต่ข้าวเปล่า

การมองขึ้นสู่ที่สูงทำให้เกิดความทะเยอทะยานก็จริง

จริงอยู่ที่บางครั้งเราเปรียบเทียบตัวเอง

กับคนที่สูงกว่า...ดีกว่า...มีมากกว่า

ทำให้เราเกิดความมานะมุ่งมั่น

แต่อีกบางขณะ  การเปรียบตัวเองกับคนที่ด้อยกว่า

ก็จะทำให้เรารู้จักพอ

และพร้อมที่จะอยู่กับสิ่งที่เราคิดว่ามีแล้ว...พอแล้ว

รองเท้าที่ดูสวยอาจใส่ไม่สบาย

อาจจะกัดเท้า  หรืออาจจะทำให้เท้าพลิก

และไม่ได้ประกันว่าชีวิตจะไม่ผิดพลาด

สมองจะคอยบอกทาง

และเท้าต่างหากที่พาเราเดิน

 

(ขอบคุณหนังสือห้องนั่งเล่นของความคิด>>โดยลูกปัด)

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

• เวลาที่ครูอ้อย เห็นคนตะโกน ด่าทอ หรือ นินทาคนอื่น ครูอ้อยเวทนา และสงสารพวกเขาเหลือเกิน
• ขอบคุณมากค่ะ บันทึกนี้สอนใจ ดีเยี่ยมค่ะ
• มีความสุขมากๆๆ มาส่งท้าย สิ่งที่ไม่ดี ในวันส่งท้ายปีเก่านะคะ

[KRUPOM]

คิดถึงนะคะ  ยังระลึกถึงเสมอ