จดหมายที่พ่อไม่เคยได้อ่าน (๓) : ครั้งแรกของการห่มผ้าให้พ่อ
๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๒
๒๒.๕๑ น.
พ่อครับ...
ผมเพิ่งกลับจากอำเภอวังสะพุง จังหวัดเลย รู้ทั้งรู้ว่าพ่อหลับแล้ว ถึงกระนั้นผมก็ไม่วายที่จะค่อยๆ ย่างกรายเบาๆ เข้าสู่ห้องนอนอันแคบเล็กนั้นไม่ได้ ด้วยหวังว่าจะมองพ่ออีกครั้ง หลังจากไม่มีโอกาสได้พบและคุยกับพ่อมาทั้งวัน
พ่อหลับสงบราวกับคนเหนื่อยล้ามาจากสงครามเลยทีเดียวแหละ ผ้าห่มผืนเล็กๆ คลุมศีรษะพ่อเสียมิดจนมองไม่เห็นใบหน้าของพ่อเหมือนเฉกเช่นคืนที่ผ่านมา ถึงกระนั้นก็เถอะ ผมก็ไม่ลังเลสักนิดกับการต้องดุ่มเดินอย่างเบาๆ เพื่อคว้าเอาผ้าห่มอีกผืนมาห่มทับผืนแรกที่อยู่บนตัวพ่อ และมันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้ทำสิ่งนี้ให้กับพ่อ
พ่อครับ, สามสี่วันให้หลังมานี้เราสองคนคุยกันบ่อยขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และดูเหมือนจะคุยกันได้นานอย่างแทบไม่น่าเชื่อ จนผมอดที่จะโบยตีตัวเองไม่ได้ว่าเหตุใดที่ผ่านมาถึงละเลยในสิ่งเหล่านี้ไปได้
แรกเช้าของวันนี้ พ่อยังคงตื่นเช้าเหมือนอยู่ที่บ้าน ตรงกันข้ามด้วยผลพวงของการอดหลับอดนอนมาร่วมสัปดาห์ ส่งผลให้ผมยังคงนอนโทรมทรุดอยู่หน้าจอทีวีราวกับคนกำลังฟื้นตัวจากการเจ็บไข้- อิดโรยและไร้แม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะเปิดเปลือกตาตัวเองก็ไม่ปาน จึงได้แต่นอนเงี่ยหูฟังสิ่งที่พ่อพูดกับหลานๆ แสนรักทั้งสองคน
พ่อครับ, สิ่งที่พ่อพูดหรือสื่อสารกับเจ้าตัวเล็กทั้งสองนั้นเต็มไปด้วยความรักความเมตตาอย่างมหาศาล มันไพเราะชวนฟังกว่าที่ผมพูดกับลูกๆ ร้อยเท่าพันเท่าอย่างไม่ต้องสงสัย และดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กทั้งสองจะสดชื่นตื่นตัวไปตามถ้อยคำของพ่อมากเป็นพิเศษ ดูอย่างแต่ละคนกระตือรือร้นที่จะจัดการกับตัวเองในเช้าอันเร่งรีบนั้นอย่างไม่งอแง และเพียงชั่วอึดใจเดียว ทั้งสองก็อยู่ในชุดนักเรียนที่สดใสชวนกอดอย่างมหัศจรรย์ มิหนำซ้ำพ่อยังอาสาพาหลานๆ ลงไปรอรถตู้รับส่งด้วยตัวเองอีกต่างหาก ตรงกันข้ามกับผมที่มักให้พวกเขาเดินลงบันไดไปเอง ด้วยคิดเองว่า นั่นคืออีกวิธีการหนึ่งของการสอนให้ลูกได้เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือตัวเอง โดยลืมไปว่าบางทีพวกเขาก็ยังเล็กเกินไป อีกทั้งส่วนหนึ่งมันก็เป็นหน้าที่ที่ผมไม่ควรละเลยด้วยเหมือนกัน
พ่อครับ, พ่อได้ยินใช่ไหมในห้วงที่เจ้าหลานรักกำลังจะผลักประตูห้องออกไปนั้น เขาบอกกับพ่อว่าเย็นนี้เขาจะรีบกลับบ้านมาหาพ่อ โดยจะไม่ลงรถที่ทำงานของผมเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา พร้อมๆ กับย้ำให้พ่อรับรู้ว่าเย็นนี้พวกเขาทั้งสองจะพาพ่อเดินเล่นและเล่นกีฬากันที่สนามเด็กเล่นนั่นแหละ ฟังดูน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและมีชีวิตชีวาอย่างแทบไม่น่าเชื่อ จนผมอดที่จะตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้งไม่ได้ว่าที่ผ่านมานั้น ผมได้ทำหน้าที่ของความเป็นพ่อดีแล้วหรือยัง
ขอบคุณนะครับพ่อที่ทำให้ผมได้ทบทวนตัวเองขนานใหญ่
๒๓.๔๐ น.
จากลูกที่เพิ่งเคยห่มผ้าให้พ่อในคืนหนาว
ความเห็น (11)
น้ำตาที่ไหลริน คือ กลิ่นไอและไออุ่นรักจากพ่อครับ...ยิ่งอ่านยิ่งตราตรึงในใจครับ
อ่านแล้วยิ่งรักพ่อค่ะ...
นอกจากห่มผ้าให้พ่อแล้ว ยังห่มใจให้คนข้างๆก็ได้นะ แคว๊กๆๆ
ยังมีพ่อให้ดูแล เอาใจใส่ท่านมากๆนะคะ
มาซึมซับเรื่องราวที่ละไมคะ
สวัสดีปีใหม่คะ ขอให้มีความสุขมากๆในครอบครัวนะคะ
สวัสดีค่ะ
- มองเห็นภาพความรักระหว่างลูกและคุณพ่อ
- คุณปู่กับหลานน้อย..ผูกพันล้ำลึก
- ความสุขของคุณพ่อที่ได้ถ่ายทอดความรู้สึก
- ขอให้ทุกคนมีความสุข มีสุขภาพแข็งแรงค่ะ
สวัสดีค่ะ อ่านแล้วอาจารย์ถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีมากๆ
คนอิสานบ้านเฮา มักไม่ค่อยแสดงความรักออกมาตรงๆ ทั้งที่รูว่ารักพ่อมาก แต่คงเคอะเขิน การกอด การกล่าวความรู้สึกดีๆต่อกัน ทำเถอะค่ะ
พี่แดงยังเสียดาย วันเวลาที่ผ่านมา พ่อจากไปอย่างกระทันหันมาก ไม่ได้บอกรัก ร่ำลากันเลย...อยากบอกว่ารักพ่อที่สุดเลยค่ะ
ดีใจกับหลานๆที่ถูกเลี้ยงมาให้รักปู่ย่าตาย ยาย ซึมซับสิ่งดีๆของท่าน
ผิดกับคนที่รู้จัก ...เขาบ่นให้ฟังว่า ปีใหม่นี้ ลูกๆไม่อยากไปเยี่ยมย่าเลย
เราฟังแล้วก็แอบเศร้าใจ วงจรนี่จะต่อเนื่องเชื่อเลยว่าคนๆนี้ก็จะถูกลูกชายของเขาละทิ้งเมื่อแก่ตัวไปเหมือนกัน
ขอให้อาจารย์มีสุขภาพแข็งแรง เป็นห่วงนะคะอาจารย์ทุ่มเทกับงาน จนนอนน้อยไปเลย
สวัสดีครับ ครูแป๋ม
พี่เองบางครั้งก้อดถามตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า เรื่องบางเรื่อง ทำไมแสดงออกยากจัง...
รักพ่อเช่นกัน ครับ