กระจิบน้อยริมหน้าต่าง

เธอไม่ค่อยกลัวผมแล้ว แม้ว่าผมจะเดินเข้าไปใกล้รังเธอขนาดไหน เธอก็ยังคงไม่ตื่นกลัวเหมือนที่ผ่านมา

เราอยู่ด้วยกันมานานระยะหนึ่งแล้ว ตั้งแต่เธอยังเป็นสาวน้อยตอนนี้เธอมีครอบครัว และมีลูกน้อยๆ เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์

ทุกเช้าเธอจะปลุกผมตื่นนอนเป็นกิจวัตร วันไหนเงียบเสียง ผมก็ได้แต่เฝ้าชะเง้อมองเธอว่า เป็นอะไรไปหรือเปล่า วันนี้ทำไมไม่ปลุกผมเหมือนทุกวัน...

เธอ ที่ผมเขียนถึง คือ นกกระจิบสีสวย ที่มาทำรังที่หลังห้องพักผม ตอนแรกไม่แน่ใจว่าจะมาสร้างรังใกล้ชิดผมขนาดนี้ อยากถามเธอเหมือนกันว่าไม่กลัวผมหรือ ผมสามารถเอื้อมจับรังเธอตลอดเวลา เพราะระยะห่างจากจุดที่ผมนั่งทำงานไม่ถึงวา

เชือกที่ขึงยาวสำหรับตากผ้าหลังห้อง ถูกจับจองเป็นที่ยึดรังสวยๆของเธอ แน่นอนว่าหากผมตากผ้าเมื่อไหร่ รังของเธอก็แกว่งไกว หลายครั้งไม่ตั้งใจให้เธอตกใจ แต่ผมจำเป็นต้องตากผ้า สายเชือกขึงดีดดิ้น เธอรีบกระโจนบินออกจากรัง ร้องเสียงหลง แต่หลังจากนั้นเธอก็กลับมาตามปกติ...

แรกๆผมเฝ้ามองหญ้า และฟางแห้ง แม้แต่เยื่อสำลีที่เธอเอามาร้อยกับเชือกราวตากผ้า ...ผมมองอย่างไม่เข้าใจว่าเธอจะคาบสิ่งของเหล่านี้มาทำไม? ผ่านไปไม่ถึงวัน อุปกรณ์ที่สร้างรังของเธอก็มากขึ้น มากขึ้น จนก่อตัวเป็นกระเปาะเล็กๆสานด้วยหญ้า เยื่อสำลี อย่างมหัศจรรย์

ผมตื่นเต้นมาก คอยเฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงที่ก้าวหน้าตลอดเวลาของการสร้างรังเล็กๆของนกกระจิบ จนในที่สุดรังของเธอก็เสร็จสิ้น ...บ้านเธอสวยงาม อบอุ่นเลยทีเดียว

แสงฟ้าแลบ ลมพายุพัดอื้ออึง สายฝนโปรยอย่างบ้าคลั่ง ผมอดไม่ได้ที่จะแอบมองเธอทางหน้าต่าง ว่าสุขสบายดีไหม ? รังของเธอกวัดแกว่งตามแรงลม และฝนที่สาดเข้ามา ผมเห็นเธอนอนอยู่ในรังอันอบอุ่น ปลอดภัย เป็นความสบายใจอย่างประหลาด ...ที่เห็นเธอยังอยู่ดี

ทุกเช้าวันทำงาน เธอจะส่งเสียงร้องตอนเช้าประมาณหกโมงกว่าทุกวัน เป็นสัญญาณว่า ผมควรตื่นนอนได้แล้ว ทุกวันผมก็จะรอคอยฟังเสียงปลุกของเธอ หรือบางครั้งก็เปิดม่านหน้าต่างดูเธอสยายปีกเล็กๆ รับแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ และบินออกไปทิ้งรังเปล่าๆไว้ระหว่างวัน

ในวันหยุดวันหนึ่ง...ผมเผลอนอนตื่นสาย ไม่ได้ยินเสียงปลุกของเธอเลย ผมนอนตื่นสายจนเวลาล่วงเลยไปแปดโมงกว่าๆตอนเช้า รีบลุกขึ้นเปิดม่านมองเธอ กะว่าจะดุเธอเสียหน่อย ว่าทำไมไม่ปลุกผม...พอเปิดม่านเพื่อดูเธอ แปลกใจมากที่ผมยังเห็นเธอยังอยู่ในรังอันอบอุ่นของเธอ...นี่แสดงว่า เธอก็ตื่นสายในวันหยุดเหมือนผมหรือนี่ ...

ช่วงหลังเริ่มเห็นเธอกับชายหนุ่มแปลกหน้า ที่เฝ้าคลอเคลีย หยอกเอิน กันนอกหน้าต่าง ในขณะที่ผมก็นั่งเขียนงานไปเรื่อยๆ ฟังเสียงเธอร้องก็เพราะดี ในที่สุดผมคิดว่า เธอมีคู่รักแน่นอนแล้ว จากรังที่มีเธออยู่โดดเดี่ยว ตอนนี้มีนกกระจิบหนุ่มอีกตัวที่เฝ้าคลอเคลียเธอไม่ห่าง

ไม่กี่วัน...ผมได้ยินเสียงร้องเจื้อยแจ้วของนกกระจิบคาดคะเน ไม่ต่ำกว่า สี่ห้าตัวเป็นแน่...

ใช่แล้วครับ เธอมีลูกแล้ว...

เธอมีลูกเป็นนกกระจิบตัวน้อยๆ ๔ ตัว ผมชะโงกหน้ามองเข้าไปในรังของเธอ เห็นลูกๆเธออ้าปากสลอน และเธอกับคู่ชีวิตก็แวะเวียนคาบอาหารมาให้เด็กๆ ตลอดเวลา...ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น ที่มีลูกเล็กๆกว่า ๔ ตัว แต่รังก็ยังเท่าเดิม...ผมแปลกใจอีกครั้งที่ครอบครัวนกกระจิบทั้งหมดอยู่ด้วยกันในรังใบเดิม ขนาดเดิม...

ในวันนี้เธอกับคู่ชีวิต ก็ยังสาละวนกับการหาอาหารมาป้อนเด็กๆ

หรือว่าเธอคุ้นเคยกับผมแล้ว??

เราเพื่อนบ้านกันแล้วนะ

เขียนใน GotoKnow โดย จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ใน Time@Being

คำสำคัญ (Tags): #นกกระจิบ#เรื่องเล่าประจำวัน

หมายเลขบันทึก: 322695เขียนเมื่อ 24 ธันวาคม 2009 19:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:07 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (38)

แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช

เขียนเมื่อ 24 ธันวาคม 2009 19:41 น. ()

น่ารักจัง ดีนะที่กระจิบน้อยเป็นเพื่อนและคอยดูแลเราด้วย อย่างน้อยก็ปลุกเราก็ยังดีนะคะ

ปีใหม่ขอให้มีความสุขนะคะ..น้องชาย

KitTyjump

เขียนเมื่อ 24 ธันวาคม 2009 19:44 น. ()

อ่านเรื่องราวของเพื่อนบ้านคู่นี้แล้วอดยิ้มไม่ได้ "น่ารักจังค่ะ" ของก้อยก็มีนะคะ แต่เป็นลูกตุ๊กแกตัวเล็กเท่าจิ้งจก เกาะที่ผนังหน้าห้องใกล้ๆประตูห้องก้อย ไม่ยอมไปไหนอยู่มาสามสี่วันแล้วค่ะ แต่โชคดีที่มาเดี่ยวไม่พาพ่อแม่มาด้วย ไม่งั้นแย่แน่ๆค่ะ กลั๊วกลัว...อิอิ

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร