สวัสดีค่ะ ที่ระนองก็ติดประเทศพม่าค่ะ พม่าเต็มเมืองไปหมดเลย ...ตัว ตั้ว ลา ลา แนมาแล จี จี้ ...555.
สวัสดีค่ะป้าเหมียว
สวัสดีค่ะ... ป้าเหมียว
ป้าเหมียวใกล้ชิดเด็กๆจะรู้ว่า ไม่ว่าเด็กชาติพันธุ์ใดเขาย่อมมีฝันของเขากันทุกคนค่ะ เพียงแต่เขาจะมีโอกาสสร้างฝันของเขาได้แค่ไหน และมีผู้หยิบยื่นโอกาสให้เขาแค่ไหนน่ะค่ะ
ขอบคุณข้อคิดดีดีอีกแง่มุมหนึ่งนะคะป้าเหมียว
สวัสดีค่ะ คุณป้าเหมียว
คุณครูบันเทิงคะ
คุณธรรมทิพย์คะ
สวัสดีคะป้าเหมียว
เลือกเกิดไม่ไดแต่เลือกเเป็นคนดีได้ เหมือนน้องซิลเวียบอกค่ะ
สิ่งแวดล้อมที่ดี นำพาเขาไปในทางที่ดีได้ค่ะ
น้องซิลเวียคะ
ป้าเหมียว ไปเมืองกาญจน์ แต่ติดต่อป้าเหมียวไม่ได้ เซ็งเป็ดเลย เคยส่งเมล์เบอร์โทรผ่าน gotoknow ไปด้วย ของพี่เอมด้วย แต่ไม่มีคนตอบแงๆๆๆ
ที่น่าเห็นใจคือเด็กที่ถูกใช้แรงงานในโรงงานบ้านเรา ค่าแรงถูก แถมหลายคนโดนนายจ้างโกงเงินด้วยครับ ป้าเหมียวสบายดีไหมครับ...
เลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกดำเนินชีวิตได้นิ
คุณครูอี๊ดคะ
คุณครูอี๊ดพูดถูกต้องเด็กๆไม่ว่าชาติพันธุ์ใดก็มีฝัน แต่ฝันของเด็กๆลูกแรงงานทำเอาป้าเหมียวน้ำตาตก...ใครจะอย่างไงป้าเหมียวไม่รู้แต่ป้าเหมียวสงสารเด็กๆพวกนี้มากๆ สงสารเพราะพวกเขาเป็นเด็ก และไร้เดียงสา เวลาป้าเหมียวเห็นเขาเล่นตอนจัดกิจกรรมให้เขา เขาจะสนุกสนานกันเต็มที่มีเสียงหัวเราะ และรอยยิ้ม ป้าเหมียวแอบน้ำตาไหลทุกที...เศร้า^^
คุณณัฐพัชร์คะ
ก๊ากป้าเหมียวตอบไมทัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
น้องพอลล่า
ท่านดร.ขจิต
ท่านดร.ขจิต
พี่คุณครูป.1
บ้านเราไกลกันไม่ถึง 500 เมตร ฮามากเลยครับ
ป้าเหมียวจ๋า มาฮากะเขาด้วย คนบ้านเดียวกัน อิ..อิ..
เมื่อก่อนหนูเป็นครูอยู่ที่ทองผาภูมิ แน่นอนว่าลูกสิษย์หนูต้องมีพม่าแน่นอน สิ่งที่หนูสะท้อนใจอย่างหนึ่งคือ บางครอบครัวบอกว่าอยู่กับเถ้าแก่ พอเถ้าแก่ย้ายที่ทำงานเด็กๆก็ต้องย้ายตาม เรียนได้แป๊ปๆก็ย้ายอีกแล้ว สงสารเด็กๆจัง แงๆๆๆๆ พอและเรื่องเศร้า
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้า ..^_____^..
อาจารย์ดร.ขจิต
คุณครูตุ๊ก...แก
คุณณัฐพัชร์...(เหมียว)
คนราชบุรี มาแซว อิอิอิ
สวัสดีค่ะป้าเหมียว
แวะมาอ่านบันทึกค่ะ...
ตอนเป็นเด็กๆ ดาวอยากเป็นคนขายลูกชิ้นปิ้งค่ะ เพราะดูแล้วน่าจะดี ปิ้งไปกินไป อิอิ
คุณหมอดาวดวงน้อย
ป้าเหมียวดีใจที่คุณหมอดาวแวะมาอ่านบันทึกป้าเหมียว...โถความฝันของคุณหมอดาว ช่างอยู่ไกลเกินฝันจริงๆ..แหมนี่ถ้าคุณหมอดาวไปปิ้งลูกชิ้น ก็คงเป็นแม่ค้าที่อนามัยที่สุดในโลกเป็นแน่ คริ คริ
น้องนุชคนงาม
เมื่อคืนยังอ่านผลงานไม่จบ เลยแวะมาหาป้าคนสวยอีกครับครับ
ก็ขออวยพรล่วงหน้าด้วยคนครับ
ปีใหม่นี้และปีต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไป ขอให้ สุขและขอให้รวยอย่างไม่มีเหตุผล กับขออย่าได้เจ็บอย่าได้ไข้ครับ
ท่านทนายค่ะ
ป้าเหมียวว่าท่านเป็นทนายที่ ปากหวาน อย่างเนี่ยรับรองได้ว่า คดีความของท่านต้องไกล่เกลี่ยลงตัวแน่นอน... คนฟังถึงแม้จะรู้ว่าคาดเคลื่อนจากความเป็นจริงเยอะ (ป้าคนสวยเนี่ยนะ) แต่ก็ ปลื้ม อิอิ
มีความสุขในปีใหม่ที่ใกล้จะมาถึง ขอให้จงมีแต่สิ่งที่ดีๆ เข้ามาครับ
ดีใจจัง ดร.เมธามาเยี่ยม
นำพรมาฝากด้วย ขอให้พรที่ดร.เมธานำมามอบให้ป้าเหมียวย้อนกลับไปสู่ ดร.เมธา ร้อยเท่าพันเท่าเลยค่ะ...
สวัสดีค่ะ
มาแอบอ่านงานเขียนของป้าเหมียว
ดีจังค่ะ การมีมุมองและมองโลกในแง่ดี
ทำให้ชีวิตคนเรามีเมตตาเพิ่มขึ้นทุกวันๆ
ขอบคุณมากค่ะ
คุณตันติราพันธ์
กรุณาแวะมาทักทายป้าเหมียว ขอให้ท่านมีความสุขเนื่องในโอกาสปีใหม่ที่ใกล้เข้ามานี้ค่ะ
เรียนป้าเหมียว ผู้มีจิตใจเมตตากรุณา
อ่านแล้วผมรู้ซึ้งถึงเหตุการณืที่ผ่านเข้ามาในความรู้สึกของป้า ผมค่อนข้างเชื่อว่า มนุษย์ทุกคนไม่ว่าจะมีชาติพันธ์อะไร ต่างก็แสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตนเอง ด้วยกันทั้งนั้น แต่คงไม่มีการสมหวังกันทุกคน เพียงแต่เราจะมองชีวิตของเราเท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้อย่างไร ถ้าทำให้ดีกว่าเดิมไม่ได้ เราก็ลองเปลี่ยนมุมมองชีวิตตนเองบ้าง อาจจะทำให้ดีขึ้น เด็กสระแก้วคนหนึ่ง ออกจากบ้านหมายไปสร้างชีวิตใหม่ในกรุงเทพ หางานอะไรก็ไม่ได้ สุดท้ายตัดสินใจเร่ขายพวงมาลัยตามสี่แยกไฟแดง กลับมาเยี่ยมบ้าน พอแม่ถามว่า ไปอยู่กรุงเทพ ทำอะไร เขาตอบว่า เป็นเซลแมนขายสินค้าประดับยนต์ พ่อแม่ปลื้มใจมาก แค่เปลี่ยนมุมมองว่าพวงมาลัยคือสินค้าประดับยนต์ เขาก็อยู่ได้
ท่านอาจารย์สมนึกค่ะ
ที่เข้ามาแถวเมืองกาญจน์ เป็น พม่า หรือ มอญ ครับ
ทางใต้นี่ มอญ ครับ ไม่ใช่พม่า แล้วเขาก็ไม่ค่อยชอบให้เรียกพวกเขาว่า พม่า ด้วย
ที่ผมรู้สึกอึดอัด เพราะ ในบัตรโรงพยาบาลชอบเขียน ว่า นายกอ นางขอ ชาวพม่า ไม่ใส่นามสกุล
สวัสดีค่ะ
คุณหมอค่ะ
ผู้ที่มาค้าแรงงานส่วนใหญ่เป็นชาวพม่า แต่ก็แยกไปตามเชื้อสายอีกว่า พม่าอะไร...
ป้าเหมียวไปเห็นความเป็นอยู่ของแรงงาน เห็นเด็กๆลูกๆหลานๆ ของแรงงานแล้ว น่าสงสารและ เห็นใจค่ะ
พี่ครูคิมค่ะ
เด็กๆ ยังไม่เห็นประโยชน์ของการศึกษา เพียงเขาท้องอิ่ม มีกิน มีใช้ ก็สุขแล้ว
แล้วเราสามารถทำให้ เขาสามารถ เรียนไป ทำงานด้วย มีกินด้วย จะทำได้ไม๊ค่ะ พี่ครู
คิม...บางทีห่วงหาเงิน ก็ไม่มีสมาธิเรียน ไม่มีเงิน ไม่มีกิน ก็ไม่มีกระจิตกระใจจะเรียน