ประชุมครั้งประวัติศาสตร์

การประชุมครั้งนี้ถือเป็นการประชุมครั้งประวัติศาสตร์จริงๆ ครับ อันเนื่องจากมีความพยายามจะจัดประชุมครั้งนี้มานานมาก นับเป็นปีๆ ครับ และได้ทราบข้อมูลจากประธานในที่ประชุมว่า มีการยกเลิกการประชุมก่อนการประชุมจะเกิดมาแล้วไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง ถือว่าจุดยากของมันคือ ความพยายามที่จะให้คณะกรรมการมาประชุมครบทุกท่านครับ

รอบนี้สิ่งที่แรกทุกคนหวังคือ จะต้องให้เกิดการประชุมให้ได้ โดยให้ถือเอาเกณฑ์ตามระเบียบก็พอครับ กึ่งหนึ่งของคณะกรรมการ นั้นคือ ถ้าฝ่ายเลขาฯ นัดหมายได้สามท่านก็ครบแล้ว และความพยายามของฝ่ายเลขาฯ ก็ทำสำเร็จครับ นัดหมายได้สี่ท่าน (เกินกึ่งหนึ่งไปหนึ่งท่าน) แต่สุดท้ายพอใกล้วันประชุมจริงก็สามารถยืนยันเข้าประชุมได้จริงเพียงสามท่าน แต่นั่นก็ครบองค์ประชุมแล้วครับ

ผมเดินทางไปตั้งแต่เที่ยงวันพุธ ออกจากบ้านช้ากว่าที่ตั้งไว้ครึ่งชั่วโมงอันเนื่องจากเอกสารบางอย่างพริ้นทยังไม่เสร็จ ฮือ พริ้นเตอร์มันทำเหตุจริงๆ สุดท้ายต้องเหยียบ 140 กม.ต่อชั่วโมงครับ เพื่อให้ทันเช็คอินที่สนามบิน ฮือ ไม่ได้ขับเร็วแบบนี้มามากแล้วครับ ใกล้จะถึงนาหม่อม น้องชายซึ่งจะขึ้น กทม.ไปทำธุระในเที่ยวบินเดียวกัน ก็โทรมาถามว่าถึงไหนแล้ว ไปทานข้าวเที่ยงกันก่อน ฮา พอรู้ว่าผมอยู่ไหน ก็บอกแค่ว่า มาให้ทันที่สนามบินแล้วกัน ฮา

ถึงห้องพักก็ไม่ต้องพักครับ เตรียมเอกสารการประชุมเลย ฮือ ผมมีข้อจำกัดในการต้องพาเอกสารจำนวนมากๆ ไปกับการเดินทางครับ แต่รอบนี้ยอมรับว่า เป้หนักมาก ฮือ หากต้องอยู่ในตำแหน่งนี้นานๆ สงสัยต้องเปลี่ยนเป้ให้ใหญ่กว่านี้หน่อย ฮา

สุดท้ายสิ่งที่ต้องทำคือ พาต้นฉบับหลายๆ ชิ้นไปถ่ายเอกสาร และซื้อแฟ้มสำหรับใส่เอกสาร ฮือ งานแบบนี้ไม่ค่อยจะคล่องครับ เสร็จทุกอย่างก็เกือบๆ สองทุ่ม หลังจากนั้นก็มีแขกมาเยี่ยมที่ห้องพัก ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ รุ่นน้อง ซึ่งตอนนี้เป็นอาจารย์อยู่ที่ มอ. มาสัมมนาที่ กทม. รู้ว่าผมอยู่กทม.ด้วยเลยแวะมานั่งคุย แฮ แต่จะให้ไปนั่งจิบน้ำชาข้างนอกอีก ไม่ไหวครับ วันนี้เหนื่อยมากจริง (ขอบคุณที่แวะมานั่งคุยกัน)

ใช้มาก็เตรียมตัวเตรียมใจ เตรียมประเด็นชี้แจงครับ ยอมรับทั้งผม(ผู้ช่วยเลขานุการ) และท่านเลขานุการ ดร.มูฮำมัดซากี เจ๊ะหะ หวั่นใจกับผลที่จะออกมาจากการประชุมครับ อันเนื่องจากวาระพิจารณาของรอบนี้คือ สิ่งที่ค้างมาตั้งแต่ปลายปี 46 (เป็นไปได้สำหรับมหาวิทยาลัยของเรา)

เมื่อครบองค์ประชุม ปรากฏการประชุมเป็นกันเองมากครับ และผมทึ่งกับกรรมการทุกท่านมากๆ ท่านแม่นระเบียบจริงๆ ครับ แล้วก็ไม่ใช่เฉพาะระเบียบปัจจุบัน แต่ย้อนหลังไปปี 46 และก่อนหน้านั้นด้วย ศ.ดร.กุสุมา รักษมณี (ศาสตราจารย์มุสลิมะห์ท่านแรกในประเทศไทย) เล่าว่า จะไม่ให้รู้ระเบียบได้งัย ก็เป็นกรรมการแบบนี้ในอีก 5 มหาวิทยาลัย ส่วน ศ.ดร.ติน ท่านบอกว่า ท่านเป็นกรรมการใน 20 มหาวิทยาลัย ฮือ

แล้วทางออกเป็นไม่ต้องอภิปรายเลยครับ ทุกท่านเห็นเหมือนกัน โดยเฉพาะท่านประธานบอกว่า เรื่องตำแหน่งวิชาการของมหาวิทยาลัยอิสลาม คือ ประเด็นสำคัญมากสำหรับการประกันคุณภาพของมหาวิทยาลัย ไม่ควรทำให้ช้าไปกว่านี้อีก

หลังการประชุม ศ.ดร.ตินและศ.ดร.กุสุมา ไม่ว่างพอจะร่วมรับประทานอาหารกับเราครับ มีเพียง ศ.ดร.อิมรอม มะลูลีม ที่เราพยายามรั้งท่านให้ร่วมทานข้าวครับ แล้วก็ได้แลกเปลี่ยนหลายประเด็นมาก ท่านคุยเรื่องความจำเป็นของนักวิชาการมุสลิมที่จะต้องเข้าสู่ตำแหน่งวิชาการ มีอ้างอิงอัลกุรอานด้วย ฟังแล้วเลยเรียนท่านไว้ว่า ประชุมสภามหาวิทยาลัยคราวหน้า เสร็จประชุมรบกวนท่านบรรยายให้อาจารย์ในมหาวิทยาลัยฟังบ้างนะครับ

ตอนนี้งานติดมือกลับมาเยอะเลยครับ คุยนานกว่านี้ไม่ได้ เพราะข้อบังคับมอย.ในเรื่องนี้กำหนดเวลาการดำเนินงานไว้ทุกเรื่องเลย แฮะแฮะ แต่ที่ผ่านมาไม่ได้ทำเท่านั้นเอง

เขียนใน GotoKnow โดย จารุวัจน์ شافعى
ใน อย่างนี้แหละ! จารุวัจน์

คำสำคัญ (Tags): #ตำแหน่งวิชาการ

หมายเลขบันทึก: 319485เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2009 09:11 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:02 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (14)

เสียงเล็กๆ فؤاد

เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2009 09:29 น. ()

อัลฮัมดุลิลละฮฺ...คงจะได้เห็นตำแหน่งทางวิชาการเร็วๆนี้นะครับ ยินดีสำหรับอีกก้าวหนึ่งของมหาวิทยาลัยด้วยครับ ขออัลลอฮฺทรงตอบแทนทุกคนที่พยายามผลักดันการขับเคลื่อนมหาวิทยาลัย ขอติดตามดูความเคลื่อนไหวอยู่ห่างๆอย่างนี้ตลอดไปครับ กรรมการยังจำระเบียบปี ๔๖ ได้อันนี้น่าคิดนะครับว่า...แล้วเราทำอะไรที่ปล่อยไปร่วม ๖ ปี

อินชาอัลลอฮฺ...ประกันคุณภาพคงหาทางออกได้อีกทางครับ