เตรียมพร้อม

 

            ขมิ้น น้องหมาสาวสวยแห่งเมืองแม่สาย ขณะนี้อายุได้ 3 ขวบกว่าแล้วค่ะ ถ้าเป็นคนก็ถึงวัยมีคู่ได้แล้ว นับดูอายุของขมิ้นกับอายุการแต่งงานของพี่สาวของฉันแล้ว ขมิ้นมีอายุมากกว่าเสียอีก ฉันจำรูปถ่ายรูปแรกของขมิ้นได้ เป็นรูปลูกหมาโกลเด้นรีทรีพเวอร์ หน้าตาน่ารักนั่งอยู่บนเก้าอี้ ข้างหลังภาพมีข้อความเขียนด้วยลายมือของพี่สาวของฉัน เสมือนเป็นการแนะนำตัวขมิ้นว่า

   “หนูชื่อขมิ้นค่ะ เป็นลูกมามี้จ๋า บางทีเวลาหนูซน มามี้จะเรียกว่า “ลิงน้อย” ค่ะ มามี้ของหนูจะแต่งงาน หนูสับสนชอบกล มามี้เพิ่งแต่งงาน แต่มีหนูก่อนซะแล้ว น้า…จะมางานแต่งงานของมามี้นี่คะ หนูอยากเจอน้า…เร็วๆ ค่ะ เล็บและเขี้ยวหนูกำลังคมพอดี” พร้อมทั้งลงชื่อขมิ้นบวกกับรูปรอยเท้าน้องหมาที่พี่สาวของฉันเป็นคนวาด อ่านทุกครั้งก็ยิ้มอารมณ์ดีทุกครั้ง
           พี่สาวของฉันเป็นพวก “บ้าหมา” แต่ไม่ใช่ “หมาบ้า” นะคะ เพราะว่ารักน้องหมาทุกตัว ไม่ว่าจะเป็นน้องหมาที่บ้าน น้องหมาข้างบ้าน น้องหมาข้างถนน แต่อย่างที่บอกนั่นแหละค่ะ การแสดงออกซึ่งความรักมีหลายรูปแบบ พี่สาวของฉัน ความรักของเธอที่มีให้กับน้องหมาเหมือนกับ “ความรักของเพื่อนกับลูกเพื่อน (คนอื่น)” ประเภทชื่นชมได้ประเดี๋ยวประด๋าว แต่พอเด็กร้องงอแงก็ส่งคืนให้แม่ตัวจริง ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร  ตั้งแต่เล็กจนโตมา พี่สาวของฉันแทบจะไม่เคยให้อาหารน้องหมาเลย ส่วนเรื่องอาบน้ำน้องหมา หรือหาเห็บนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ครั้นเมื่อเธอตัดสินใจเลี้ยงเจ้าขมิ้นน้อย ฉันและแม่เลยอดสงสัยไม่ได้ว่า พี่สาวของฉันจะเลี้ยงเจ้าลูกวัวน้อยตัวนี้ได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า หรือว่าต้องส่งกลับมาให้แม่ของฉันเลี้ยงแทน
          ผิดคาดค่ะ พี่สาวของฉันเลี้ยงขมิ้นได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ จากลูกวัวน้อยกลายไปเป็นขมิ้นสาวสวยขนสีทองนุ่มสลวย อันเกิดจากความเอาใจใส่ของพี่สาวของฉัน จากคนที่ไม่เคยอาบน้ำ ไม่เคยหาเห็บให้น้องหมา สามารถใช้เวลาในการอาบน้ำ แปรงขนขมิ้นได้เป็นครึ่งค่อนวันอย่างน่าแปลกใจ ทั้งยังหมั่นดูแลสุขภาพของขมิ้นให้แข็งแรงอยู่เสมอ ทั้งพาไปวิ่งออกกำลังกาย ว่ายน้ำ และพาไปตรวจร่างกาย ครั้งหนึ่ง พี่สาวของฉันอ่านหนังสือเจอว่า น้องหมาที่มีหินปูนนอกจากจะทำให้มีกลิ่นปากอันน่ารังเกียจแล้ว ยังทำให้เหงือกอักเสบและพาลไม่สบายเรื้อรัง เลยมีความคิดจะพาขมิ้นไปขูดหินปูน แต่การขูดหินปูนในน้องหมาไม่เหมือนกับคน เพราะต้องวางยาสลบน้องหมาก่อน ฉันถามอย่างเป็นห่วงตามประสาคนขี้กลัวว่า ไม่กลัวขมิ้น “หลับ” ไปเลยหรือ พี่สาวของฉันตอบแบบ “ใจดีสู้เสือ” ว่า “ไม่เป็นอะไรหรอก มีคนพาหมาไปขูดเยอะแยะ” เมื่อถึงวันนัดที่พี่สาวของฉันต้องพาขมิ้นไปขูดหินปูน ฉันโทรศัพท์ไปถามข่าวคราวขมิ้นว่าเป็นอย่างไรบ้าง 
            ฉัน: “ขมิ้นไปไหนเหรอ”
         พี่สาว: “ไม่รู้ไปไหนละ สงสัยวิ่งอยู่ข้างบ้าน”
            ฉัน: “เก่งแฮะ ไม่สะลึมสะลือเลยเหรอ”
         พี่สาว: “อ๋อ ตกลงไม่ได้ขูดหรอก ก็ทั้งน้า (หมายถึงฉัน) ทั้งโก…(สามีพี่สาวของฉัน) พูดซะขนาดนั้น พี่เลยไม่กล้าให้ขูด”
          ตกลงว่าวันนั้นขมิ้นไม่ได้ขูดหินปูน และจนถึงทุกวันนี้ พี่สาวของฉันก็ยังไม่มีความคิดที่จะพาขมิ้นไปขูดหินปูนอีก

          อานุภาพ “ความรัก” มันรุนแรงอย่างนี้นี่เอง ความรักทำให้พี่สาวของฉันยอมทำในสิ่งที่เธอไม่เคยทำ ด้วยความเต็มใจและมีความสุขที่ได้ทำสิ่งต่างๆ เหล่านั้นให้กับขมิ้น น้องหมาสุดที่รัก เหมือนกับครั้งที่เธอตัดสินใจจากร่มไม้ใหญ่ของพ่อและแม่ไปอยู่เชียงราย นั่นก็เพราะความรัก(ที่มีต่อสามีของเธอ) เหมือนกัน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีสองด้านที่ตรงข้ามกันเสมอ มีแพ้ก็มีชนะ มีขาวก็มีดำ มีความสุขก็มีความทุกข์ ความรักของพี่สาวของฉันที่มีต่อขมิ้น แม้จะนำมาซึ่งความสุขในชีวิต แต่ขณะเดียวกันมันก็นำมาซึ่งความทุกข์ใจอันเนื่องมาจากความเป็นห่วงและความกังวลต่อการจากลาที่อาจเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ สมมติว่า ในความจริงแล้วขมิ้นต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราหรือต้องตายจากในวันนั้น การที่พี่สาวของฉันตัดสินใจไม่ให้ขมิ้นขูดหินปูนอาจเป็นแค่การ  “ยื้อเวลา” ชีวิตของขมิ้นเท่านั้น เพราะวันหนึ่ง “การจากลา” ระหว่างพี่สาวของฉันและขมิ้นก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี แล้วเราจะทำอย่างไรกับวันนี้ วันที่ทั้งเราและสิ่งที่เรารักยัง “สัมผัส” ถึงกันได้ เราจะเตรียมตัวอย่างไรให้ “พร้อม” เผชิญกับการสูญเสีย นั่นต่างหากเป็นสิ่งที่สำคัญ

          ทำสิ่งดีๆที่อยากทำ และไม่ปล่อยให้ทั้งตัวเราเองและสิ่งที่เรารักตกอยู่ในความเสี่ยงต่อการจากลา

         เพื่อที่เราจะได้ไม่เสียใจในวันที่ตัวเราและบุคคลอันเป็นที่รักไม่สามารถ “สัมผัส” ถึงกันอีกต่อไป