มาเรียนรู้ศัพท์ภาษาอีสานกันต่อครับ
พุ้น = โน้น
คะลำ = ต้องห้าม
เผิ่น = เขา ท่าน (บุรุษที่สาม)
อิหยัง = ทำไม
แพง = รักมากและหวงแหน
ซ่อย = ช่วยเหลือ
ตีนซิ่น = ชายผ้านุ่งของผู้หญิง
ล่ำเพอ = เอาใจใส่ดูแล
นัว = รสดีกลมกล่อม (ใช้กับอาหารคาวเท่านั้น)
ฮีต = ธรรมเนียม
มุดน้ำ = ดำน้ำ
แข้ = จระเข้
สาด = เสื่อ
ตาแฮก = ผีประจำนา
เอ้ = ประดับ ตกแต่ง
ฟ้าว = รีบ ด่วน
ลางเทื่อ = บางที
ลุน = ภายหลัง
ม้าง = ล้าง ทำลายรื้อ
กั้งฮ่ม = กางร่ม
ฮ้าง = ชำรุด
แจ่ว = น้ำพริก
ย่างนำ = เดินตาม
ตัวะ = โกหก พูดปด
จิหล่อ = แมงกระชอน (จี้งหรีด)
อ่ง = หยิ่ง ทะนงตน
แม่ฮ้าง = แม่ร้าง หญิงม่ายเพราะสามีทิ้ง หรือทิ้งสามี
เสนห์ = (ออกเสียง สะเหน) เสน่ห์ ความรัก สิ่งที่ทำให้รัก
กะคือ = ก็เข้าท่า ก็ดูดี
ป้อย = แช่ง ด่าอย่างเจ็บแสบ
กราย = (ออกเสียงว่ากาย) ผ่านเลยไป เลยไป
คึดต่อ = หวังพึ่ง หวังอาศัย
หม้อง = หลุม บริเวณแคบๆ (นาหม้อง คือ นาแปลงเล็กๆ)
ถ้าจะยกตัวอย่างการใช้คำ ก็จะสมบูรณ์ขึ้นมาก เช่น คันเจ้าได้ขี่ซ้าง กั้งฮ่ม คันแดง อย่าสิลืมซายพลอยผู่ขี่ควายคอนกล้า เป็นต้น
จิหล่อ น่าจะเป็นจิ้งโกร่ง
แมงซอน เป็นแมงกระชอน
คำว่า "อิหยัง"ความหมายหนึ่งแปลว่า อะไร เช่น อิหยังยั่นนิฮ่วย แปลว่า มีอะไรฮะ..
คือมีคำน่อยแถ้คั่นเอาเบิดสู่คำแฮงเป็นพันพู่น...
กะลา=แค่นี้,เท่านี้
จั่งสี้=อย่างนี้,แบบนี้
ถืก=ถูกต้อง
บ่แมน=ไม่ใช่ (คนส่วนมากจะเขียนว่าแม่น..ทำให้คนฝึกพูดพูดผิดไป)
หม่อง=ตรงนี้
ฮู้=รู้
เว้า=พูด
กะปอม=กิ้งก่า
.....กะคึดบ่ออกคือกัน...