เธอเลือกแล้วในหนทางนี้
เธอเลือกแล้วในหนทางนี้
ในหนทางที่ไม่เคยโดนจารึก
ในหนทางที่แยกออกมาจากเสียงตระหนก
ความเงียบงันซึมผ่านกาลเวลา
คราบน้ำตาอาบแก้มต่างน้ำฝน
ฟังเสียงกระซิบเหนือตัวตน
แม้เธอจะเคยเสียใจแต่อย่าใจเสีย
ฤดูกาลที่เปลี่ยนผ่านก็เพื่อเปลี่ยนตัวเธอ
ให้มีจิตวิญญาณบริสุทธิ์ดังฝนแรกฟ้า
ก้าวต่อไปแม้อาจจะยังไม่เห็นฝั่ง
เพื่อค้นหาดินแดนนิรันดรที่เฝ้าหา
ด้วยจิตเมตตาคารวะนอบน้อม
แต่งเมื่อ 23 พ.ย. 52/13.00 ได้แรงบันดาลใจจากความคิดเ็ห็นของคุณ คนไม่มีราก ในบันทึกอิสรชน...ขอบคุณภาพ จากอินเตอร์เน็ท
ความเห็น (12)
สวัสดีค่ะ
วันนี้เน็ตล่มบ่อย ๆ อยู่ที่โรงเรียน สำหรับที่บ้านพักนี้ไม่มีเวลาเข้าเน็ตค่ะ
ขอขอบพระคุณสำหรับถ้อยคำสั้น ๆ แต่ยิ่งใหญ่ในความหมายค่ะ
สวัสดีครับพี่ครูคิม
เปิดเทอมแล้วงานยุ่งไหมครับ
ขอให้สุขภาพแข็งแรง สู้อากาศหนาวนะครับ
สวัสดีค่ะคุณPhornphon
ขอบคุณนะคะที่ให้เกียรติกับความคิดเล็ก ๆ ล้า ๆ และบางทีก็ทดท้ออย่างไม่มีเหตุมีผล...ของคนไม่มีราก
ชอบค่ะ....
แม้เธอจะเคยเสียใจแต่อย่าใจเสีย
ฤดูกาลที่เปลี่ยนผ่านก็เพื่อเปลี่ยนตัวเธอ
ให้มีจิตวิญญาณบริสุทธิ์ดังฝนแรกฟ้า
ตอนอ่าน "ซับบาลา" ... คนไม่มีรากก็ตระหนักและตระหนก...ตื่นโพลงกับ ความคิดที่ว่า ชีวิตคือจิตวิญญาณอันเก่าแก่...ที่ตามหาเส้นทางของตน
ทำให้เข้าใจว่า...ทำไมมนุษย์จึงเหงา ว้าเหว่ เปล่ากลวงใจจิตวิญญาณอย่างยิ่ง ด้วยเหตุที่ต้องเพียรตามหาจิตวิญญาณที่กระจัดกระจายหายไป...นานเหลือเกิน หลายภาพหลายชาติ
พูดเรื่องเหล่านี้ ต้องคุยเฉพาะกับคนที่อ่านหนังสือประเภทเดียวกันค่ะ...คุยกับเพื่อนสนิท เพื่อนยังบอกว่า อ่านมาก ๆ ระวังจะต๊องส์...
บางทีแม้ท่ามกลางความสุข พรั่งพร้อมด้วยวัตถุ ชื่อเสียง เงินทอง ... ใครจะเถียงว่า เราอาจเคยรู้สึกคล้ายเหมือนเราอยู่เดียวดายในโลก...ที่ช่างเวิ้งว้างและหาความเข้าใจ ยอมรับกันอย่างไม่มีข้อแม้...ได้ยากจริง ๆ...
ก้าวต่อไปแม้อาจจะยังไม่เห็นฝั่ง
เพื่อค้นหาดินแดนนิรันดรที่เฝ้าหา
ด้วยจิตเมตตาคารวะนอบน้อม
(^___^)
ส่งภาพนี้มาให้ค่ะ ตั้งชื่อว่า .. "เส้นทางสู่...นิรันดร..."
ความเพียร นำสู่ แดนนิรันดร์
ความน่าจะเป็น
อิอิ..
เราอาจมองไม่เห็นปลายทางที่เราเลือกเดิน
แต่เราก็มองเห็นว่า...เราต้องเดินไปทางไหน
เราอาจไม่รู้ว่า....จะถึงปลายทางเมื่อไหร่
แต่อย่างน้อย....ระยะทางจากจุดเริ่มต้นถึงปลายทางย่อมใกล้เข้ามา....เมื่อเราก้าวเดิน
........กิ่งไผ่ฯแวะมาเยี่ยมและขอบคุณที่ไปเยี่ยมที่บล๊อกค่ะ
ขอบพระคุณ คุณคนไม่มีรากที่มาเยี่ยม เติมเต็ม และ ภาพสวยๆนะครับ
เราเดินทางกันมาไกลแสนไกล นานแสนนาน
จึงอาจไม่แปลกที่เราอาจจะรู้สึกขาดๆ แหว่งๆ วิ่นๆ ในบางความรู้สึก
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับ คุณใบบุญ
ความเพียรในธรรม จะช่วยให้เราเจอดินแดนนิรันดรได้สักวันนะครับ
เมื่อเราออกเดิน จุดหมายก็ใกล้เข้ามา
ขอบพระคุณครับคุณกิ่งไผ่ที่มาเยี่ยมนะครับ
สวัสดีจ๊ะ ..แวะมาเยี่ยมเยือนจ๊ะ..และชอบบทกลอนนี้จริง ๆ
.."ก้าวต่อไปแม้อาจจะยังไม่เห็นฝั่ง เพื่อค้นหาดินแดนนิรันดรที่เฝ้าหา"..
เราหวังว่าคงมีสักวัน ...
ขอบคุณคุณ kaniya ที่มาเยี่ยมนะครับ...
อยากให้น้องPhornphonรู้ว่าเป็นแฟนพันธุ์แท้จึงตามมาอ่านบันทึกเก่าๆค่ะ
