การศึกษา : ครูกตัญญู

^{ทำไมเด็กถึงต้องไปโรงเรียน...?}

มีเด็กหลาย ๆ คนที่อยู่ในสถานที่ซึ่งห่างไกลความเจริญ เขาอยู่ในหุบเขา  ป่าไม้ และอ้อมกอดของธรรมชาติ
เขาต้องเดินเท้าไกลหลายกิโลเมตรซึ่งนั่นก็หมายถึงเวลานับชั่วโมงหรือหลายชั่วโมงที่จะต้องไปโรงเรียน
บางครั้งฝนตก ทางเดินที่ลาดชันก็ลื่น สองเท้าที่มีเพียงรองเท้าแตะก็ไถลมาไถลมา
ร่มหรืออุปกรณ์กันฝนต่าง ๆ ก็นิยามได้แค่เพียงว่า ถุงปุ๋ย หรือถุงพลาสติกที่ทำหน้าที่ป้องกันหยดน้ำที่จะกล้ำกลายมาถูกร่างกายของเขา

แต่นั่นดูเหมือนยาก เหมือนลำบากสำหรับเด็กที่เราคิดว่าเขาอยู่ห่างไกลความเจริญ
ในทางกลับกันอีกซีกโลกหนึ่ง หรือในอีกมุมหนึ่งของประเทศ
เด็ก ๆ ในเมืองหลวงของประเทศไทยที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองที่ศิวิไลซ์แห่งนี้
ต้องออกเดินทางจากบ้านตั้งแต่ย่ำรุ่ง ตีสี่ ตีห้า ต้องตั้งหน้าแล้วหลับตาลงบนรถประจำทางเพื่อที่จะต้องเดินทางไปโรงเรียน แต่นั่นก็เป็นเพียงความลำบากที่ไปเช้าและเย็นกลับ

ครั้นเมื่อโตขึ้นเขาต้องจากบ้านไปแบบเปิดเทอมไป ปิดเทอมกลับ
การศึกษาที่ผู้ใหญ่หลาย ๆ คนพร่ำบ่นหรือสอนบอกเขาว่า อนาคตที่ขึ้นอยู่กับการศึกษานั้นจะเป็นแรงผลักดันที่จะทำให้เขาได้รับซึ่งความสุข

ความสุขจากงานอันจะนำมาซึ่งรายได้
ความสุขจากตำแหน่งอันจะนำมาซึ่งชื่อเสียงและเกียรติยศ
ความสุขจากคู่ครองอันจำมาซึ่งการได้เป็นเจ้าของสิ่งที่ได้ชื่อว่า “กามรมณ์”

เราต้องไปโรงเรียนกันเพื่อทั้งสามสิ่งนี้ คือ รายได้ เกียรติยศ และ กามรมณ์
สิ่งทั้งสามที่หลอกเราและบอกให้เราไปบอกต่อยังเด็ก ๆ ซึ่งในที่นี้ก็คือลูกของเรา

คนเราในสังคมที่ศิวิไลซ์เขาสอนให้ก้าวข้ามผ่านบันไดทั้งสามนี้เพื่อที่จะได้ จะมีซึ่งความสุข

ความหวังที่จะสุข
เด็กหลาย ๆ คนทุ่มเทเวลาแรมเดือน แรมปี เพื่อที่จะให้สำเร็จการศึกษาขั้นสูงสุดเท่าที่เขาและครอบครัวจะทำได้
ลูกหรือเด็กนั้นจึงเป็นความหวังหนึ่งเดียวของพ่อแม่ที่คิดว่าตนเองผิดพลาดที่ไม่ได้รับการศึกษาจากครั้งอดีต
เมื่อพ่อและแม่มีเรี่ยวแรง มีกำลัง ก็จึงอุทิศกายโดยเฉพาะใจ สอนและสั่งให้ลูกนั้นมีการศึกษา

การศึกษาเพื่อที่จะให้มีชีวิตที่ดีกว่าพ่อและแม่
การศึกษาเพื่อที่จะไม่ต้องมาลำบากแบบพ่อและแม่
การศึกษาเพื่อที่จะไม่ต้องมาเสียสละชีวิตแบบพ่อและแม่...!

พ่อและแม่ถึงแม้จะยากจน ทำงานในอาชีพที่ใครต่อใครเรียกว่าต่ำต้อย แต่ท่านก็ยังสามารถนำรายได้จากอาชีพที่ต่ำต้อยมาส่งลูกให้เรียน เพื่อพากเพียรก้าวไปยังตำแหน่งที่สูงส่ง

แต่ความสูงส่งที่ได้มาจากตำแหน่งหรือยศทางสังคมหาได้พัฒนาจิตใจผู้มีการศึกษานั้นให้ก้าวไกลดั่งเช่นใจของพ่อและแม่ที่เสียสละ

ลาภ ยศ และกามรมณ์นั้นทำให้คนดูถูกรากเหง้าของตนเอง
เด็กในอดีต หรือผู้ใหญ่ที่มีตำแหน่งใหญ่ ๆ ในวันนี้ หลายคนต่างอับอายที่จะบอกใครต่อใครถึงความต่ำต้อยของคนทั้งสอง
คนแก่สองคนที่อดทนขวนขวายหาเงินส่งลูกให้มีการศึกษานั้นมิได้ต้องการอะไรกลับมาเลยนอกจากที่จะได้เห็นลูกของตนนั้นประสบความสำเร็จ

แต่ทำไมเล่าการศึกษาของบ้านเราที่พัฒนาไปไกลจึงได้นำดวงใจของคนในครอบครัวนั้นออกห่างจาก “ครอบครัว”

ความรักอย่างเดียวนั่นหรือที่ทำให้คนตาบอด
ความรักนั้นทำให้เราตาบอดในการรักผู้หญิงคนหนึ่งที่เราหวังว่าจะได้ความสุขทางกามรมณ์จากเขา
แต่การศึกษานั้นน่ะสิที่ทำให้คนเราใจบอด
การศึกษานั้นทำให้คนเราใจบอดในการรักผู้หญิงผู้ประเสริฐที่ให้กำเนิด เลี้ยงดู ฟูมฟัก โยงใย สานถักชีวิตน้อย ๆ ที่เธอเรียกว่าลูกนี้ให้ก้าวไกล

การพัฒนาจิตใจแห่งการศึกษานั้นจึงเป็นการเน้นให้คนเห็นคุณค่าแห่งความกตัญญู
พ่อ แม่ และคุณครู เป็นบุคคลทางการศึกษาที่ควรเชิดชู เพื่อให้เป็นเสาหลักที่ค้ำชูจิตใจของคนไทย

ถ้านักเรียน นักศึกษา หรือผู้ที่สำเร็จการศึกษาไม่ว่าจะนานสักแค่ไหนมีความกตัญญูเป็นพื้นฐานแห่งจิตใจแล้วนั้น
พลวัตทางการศึกษาของไทยจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น
เมื่อรากฐานแห่งจิตใจของคนดี โดยเน้นให้เริ่มต้นที่ความกตัญญูนั้น วงการการศึกษาเมืองไทยจะอุดมไปด้วยคนดี
คนดี ๆ ย่อมมีจิตใจดีที่เปี่ยมไปด้วยการกระทำที่กตัญญูและรู้คุณ

ครูดีต้องกตัญญู ครูดีต้องแสดงความกตัญญูให้ศิษย์เห็น
ครูที่ดีจะต้องทำตนเป็นตัวอย่างให้นักเรียน นักศึกษาของเขาดู เพราะเพียงแค่คำพูดว่ากตัญญูนับร้อย นับหมื่นครั้งนั้นไม่สำคัญเท่าการกระทำให้ดูเพียงหนเดียว
เมื่อครูกตัญญูต่อพ่อแม่ ศิษย์ก็จะกตัญญูต่อพ่อและแม่เหมือนกับที่ครูทำ
เกิดมาเป็นครูต้องทำดีให้ศิษย์ดู ให้เป็นเยี่ยงและเอาอย่าง
ครูต้องทำดีมากกว่าพูดดี แล้วศิษย์นั้นก็จะทำดีอย่างที่ครูทำ