เรื่องของฝีมือ (ค่อยว่ากันอีกที)
ว่าด้วยเรื่องราว ที่มาพร้อมกับการทำงาน ไม่ใช่หน้าที่หลัก โดยตรง แต่ก็เป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ เพราะมันเป็นข้อตกลงร่วมขององค์กร นั่นคือการเข้าร่วมกิจกรรมการแข่งขัน "กีฬาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดภูเก็ต"
หลัก-หลัก ผู้เขียนได้รับมอบหมายให้ รับผิดชอบใน 2 ส่วน คือ การเป็นกีฬา เปตอง ลงแข่งขันประเภทคู่ ซึ่งการแข่งขัน นั้น แข่งกันวันเดียว จนครบ ถึงรอบชิงชนะเลิศ จำความได้ว่า วันที่ 6 พฤศจิกายน 2552 เริ่มไปที่สนามเปตองตั้งแต่ เช้า กว่าจะได้กลับถึงบ้านก็ สี่ทุ่ม แต่ก็ต้องดีใจ เพราะ ไม่รู้ว่าโชคช่วย หรือมีของดี (อิอิ) ที่สามารถฝ่าฟัน เข้าไปสู่รอบ ชิงชนะเลิศได้ ทั้ง-ทั้ง ที่ ก็ประมาณการผลงานของตนเอง ไว้แค่.. "การได้เข้าร่วมแข่งขัน"
ต้องยอมรับว่า ; ผู้เขียนไม่เคยได้ลงแข่งขันเปตอง แบบ เป็นทางการอย่างครั้งนี้ แต่ผลเกินความหวังที่ตัวเองได้ตั้งไว้ ก็ต้องคงชม "คู่" ผู้ร่วมทีม .. ที่ให้กำลังใจ กันตลอดการแข่งขัน ไม่กล่าวโทษ และพร้อมจะรับฟังความคิดเห็น ซึ่งกันและกัน สำหรับตัวเอง ตัวผู้เขียนเองชอบตรงที่ แข่งแบบไม่ซีเรียส คุมสถานการณ์ได้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้สำคัญมากในการเล่นเปตอง การเล่นเปตองเป็นกีฬา ที่ฝึกสมาธิ ฝึกการคิดการตัดสินใจ และสุดท้ายก็คือการใช้ "ฝีมือ"ความแม่นทั้งการตีลูก และการวางลูก ซึ่ง ผู้เขียนคงได้ในส่วนของสมาธิ และการตัดสินใจ "ส่วนเรื่องฝีมือ ยังคงต้องฝึกอีกสักระยะ" (อิอิ) ผลการแข่งขัน ก็เหมาะสมกับสิ่งที่มี คือ "รางวัลรองชะเลิศอันดับ 3"
วันนั้นทั้งวัน ใช้สายตา ใช้สมอง มากเป็นพิเศษ เพราะมีทีมเข้าร่วม 16 ทีม กว่าจะผ่านไปได้แต่ละรอบ แต่ละสาย ก็ใช้เวลา ไม่น้อย ทรหด อดทน .. แถมด้วย คืนนั้นทั้งคืน นอน หลับ-หลับ ตื่น-ตื่น นึกถึงแต่การแข่งขันรอบรองชนะเลิศ ที่ เหลืออีกแค่คะแนนเดียวก็จะเข้าชิงชนะเลิศแล้ว อีกคะแนนเดียวก็จะได้ที่ 2 แล้วเชียว .. แต่ก็ทำไม่สำเร็จ คิดเรื่องนี้วนไปเวียนมาอยู่หลายรอบ แต่.. ด้วยคำถาม จากคนใกล้ตัว "เปิ้ล .. หวังไว้แค่ไหน??" ก็ทำให้ย้อนกลับไปมอง ว่า แท้จริง เป้าหมายที่ได้ตั้งไว้ก่อนการแข่งขันมันคืออะไร และ.. แล้วมันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้น พร้อมๆกับคำตอบที่เกิดขึ้นในใจ คือ "ไม่ต้องแข่งอะไรกับใคร แค่ทำตามเป้าหมายที่เราได้วางไว้เท่านั้นเอง"
แต่เชื่อมั่นว่า .. ถ้างานนี้มีรางวัลพิเศษคงได้รับรางวัล ขวัญใจกรรมการและกองเชียร์ เพราะ ถึงจะอ่อนเพลีย ถึงการแข่งขันจะชนะหรือแพ้ แต่น้องแว่น ก็ ยังร้อง เล่น เต้น แซว กับกองเชียร์ สนุกสนาน กันไป (ก็แล้วจะเครียดไปทำไม) แข่งขันเสร็จก็กลับไปทำงานกันเหมือนเดิม มันเป็นแค่ช่วงเวลาที่มาเติมความพิเศษ ให้ชีวิตเท่านั้นเอง ..
(,มีต่อภาค 2) กับอีกหนึ่งภาระกิจ พิชิต รางวัล "แข่งขัน-กองเชียร์"
อรุฎา นาคฤทธิ์
ความเห็น (3)
ชื่นชม ชื่นชม ...
มีตากล้องฝีมือไปถ่ายให้ดั๊วะ
ยี่ยมมาก คนเราน่ะบทจะเก่งอะไรก็ห้ามไม่ได้ พัฒนาตัวเองไปให้มากกว่านี้ ชิงแช้มป์ประเทศไทยเมื่อไรบอกด้วย
อำนวย สุดสวาสดิ์
- ดีใจด้วยครับ
- เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา มีโอกาสพาน้องการ์ฟิลด์กับน้องดิ่งกี๋ไปหา และไปส่งที่สนามกีฬาด้วย, ได้ข่าวว่าได้รางวัลก็ชื่นใจ สำหรับกองเชียร์ก็รู้ว่าทำเต็มที่ เพราะวันนั้นไปรอ กว่าจะได้ไปกินข้าวก็สองทุ่มกว่าแล้ว อิอิ, ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปถ่ายรูปให้ แต่คิดว่าคงมีช่างภาพฝีมือดีถ่ายให้อยู่แล้ว
- ขอให้มีความสุขกับทุกจังหวะชีวิตนะครับ