เกินพอดี... (ที่ร้านหมูกระทะ)

In G&C June 2006

        “นี่ตัวรู้มั๊ยว่าลูกๆ เรา  ไปไหนกันหลังเลิกเรียน”

        เพื่อนโยนคำถามใส่ทันทีที่เจอหน้า  ท่าทางซีเรียสจัด 

        ฉันงงจนต้องถามกลับไปว่า “เรามีลูกด้วยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ฮึ”

        เธอเปลี่ยนท่าทางไปเป็นเขินแทน  รีบบอกว่า “ลูกศิษย์ที่เราเป็นที่ปรึกษาน่ะ”

        เฮ้อ! เกือบเสียชื่อซะแล้วเรา   หลังจากนั่งลงสนทนาพาทีไปสักพักก็ได้เรื่อง

        กิจกรรมที่วัยรุ่นนิยมทำหลังเลิกเรียนซึ่งเพื่อนตั้งเป็นหัวข้อปุจฉาคือ  พากันไปกิน ”หมูกระทะ” ค่ะ   แบบว่ายกโขยงกันไปกิน

        การกินสังสรรค์แบบนี้มีขึ้นถึง 2-3 ครั้งต่อสัปดาห์   แต่ละคนจะจ่ายค่ากินครั้งละประมาณ 100 บาท   โดยจะไปนั่งกินกันตั้งแต่ห้าโมงเย็นและเลิกเอาตอนสามทุ่มหรือสี่ทุ่มโน่นแน่ะ

        อะไรจะปานนั้น! 

        นี่นักศึกษาเสียเวลากับการกินมื้อละสามสี่ชั่วโมง  อาทิตย์ละหลายครั้งอย่างนี้  แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปอ่านตำราหรือทำการบ้าน   ฉันว่าถ้าผลการเรียนของเด็กๆ พวกนี้ออกมาไม่สวย   น่าจะโทษไอ้เจ้าหมูกระทะนี่ได้เหมือนกัน

        วัยรุ่นเป็นวัยกำลังกิน  กินเก่งและกินจุ   ด้วยวัยขนาดนี้ทำให้กินได้มากโดยไม่ต้องกลัวอ้วนเหมือนผู้สูงวัย   แต่บางคนที่ระบบเผาผลาญในร่างกายทำงานไม่ดีนัก  ก็อาจพบว่าตัวเองน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ   ที่แน่นอนคือผู้หญิงจะอ้วนได้ง่ายกว่าผู้ชาย

        วัฒนธรรมการกิน “หมูกระทะ”  นี่น่าจะเป็นที่นิยมจริงๆ ด้วยค่ะ  เพราะผ่านไปทางไหนเป็นต้องเห็นร้านอาหารประเภทนี้ตั้งเด่นเป็นสง่า   พอเพื่อนนำเรื่องนี้มาคุยด้วยเลยถือโอกาสแวะไปทำความรู้จักซะหน่อย   อยากรู้ว่าทำไมนักศึกษาถึงได้ติดใจกันนัก

        “หมูกระทะ” หรืออาจจะเรียกอย่างอื่นแล้วแต่ร้าน   มีภาพรวมคล้ายกันคือบริการเครื่องปรุงสดๆ  อาทิ เนื้อหมู เนื้อไก่ เครื่องใน ลูกชิ้น ผักนานาชนิด ฯลฯให้ลูกค้าเลือกตักเอาเอง   แล้วก็นำไปปรุงให้สุกด้วยตัวเองอีกเช่นกัน   โดยทางร้านจะจัดกระทะสไตล์เกาหลีไว้ให้  แถมมีของหวานให้อีกด้วย   

        บรรยากาศของร้านลักษณะนี้จะเปิดโล่งเพราะรูปแบบการกินที่ต้องใช้เตาถ่านเพื่อวางกระทะ  และการมีควันซึ่งเกิดจากการปิ้งย่าง  

        ลูกค้าที่เข้าไปใช้บริการจะถูกคิดราคาค่ากินต่อหัว   นิยมตั้งราคาโดยลงท้ายด้วยเลขเก้า  เท่าที่เห็นก็มีตั้งแต่ 39 บาทขึ้นไป   ราคาที่ตั้งไว้ถ้าสูงหน่อย   ก็จะมีอาหารให้เลือกมากขึ้นและคุณภาพของอาหารก็จะดีกว่า    กระเป๋าใครเหมาะกับราคาไหนก็เลือกเอาเอง

        ลูกค้าคนหนึ่งๆ กินมากเท่าไหร่ก็ได้   นั่งนานเท่าไหร่ก็ได้   มีข้อตกลงประการเดียวซึ่งทางร้านติดป้ายไว้ชัดเจนเพื่อเตือนลูกค้าคือ  ใครตักมาแล้วกินไม่หมดจะต้อง “ถูกปรับ”   ส่วนจะเป็นเงินเท่าไหร่นั้น  แต่ละร้านจะเขียนบอกไว้  

        ราคาที่บอกไว้นั้น  เวลาจ่ายจริงจะมากกว่า  เพราะลูกค้าต้องจ่ายค่าน้ำแข็งและเครื่องดื่มต่างหาก   

        วัฒนธรรมการกินแบบนี้ ทำให้เกินภาวะ “กินเกินพอดี” และ “โภชนาการที่ไม่ดี”

        ปัจจัยที่สนับสนุนให้เป็นเช่นนั้นมาจากความหลากหลายที่มีให้เลือก   และการใช้เวลากินแบบไม่จำกัด

        ใครชอบอะไรก็กินแต่อย่างนั้น   คนที่ไม่กินผักก็เลือกกินแต่เนื้อสัตว์    กินอาหารเข้าไปเยอะก็จริง  แต่ได้คุณค่าไม่ครบถ้วนตามที่ร่างกายต้องการ  ไอ้ที่เรียนมาตั้งแต่ประถมมัธยมเรื่องอาหารห้าหมู่ก็เป็นแค่เรื่องท่องให้สอบได้  แต่ปฏิบัติจริงไม่ได้

        การนั่งนานและมีเพื่อนร่วมกินกลุ่มใหญ่  ก็ยิ่งชักชวนกันกิน   แข่งกันกิน   ใครอิ่มก็พักซะหน่อยแล้วค่อยกินต่อ  ปริมาณอาหารที่กินเข้าไปจึงมากเกินกว่าที่ร่างกายต้องการ 

        คงไม่ต้องพรรณนามากหรอกนะคะว่าจะเป็นผลเสียอย่างไรแก่ร่างกายในระยะยาว  ขนาดฉันเองแค่ไปทดลองหาประสบการณ์ดู   ยังพบว่าตัวเอง “กินเกินพอดี” ไปด้วย    ถึงจะเน้นผักมากกว่าเนื้อสัตว์ก็อึดอัดแทบแย่    ถ้ามีครั้งต่อไปก็คงต้องระวังตัวมากขึ้น

        อ้อ!  เห็นคุณแม่ที่โต๊ะข้างๆ แล้วชื่นใจ  คีบผักใส่จานให้ลูก  ซึ่งก็กินได้โดยไม่อิดออด  ใครพาลูกหลานไปด้วยก็ดูแลให้กินอาหารอย่างครบถ้วนตามหลักโภชนาการนะคะ    อย่าเสียโอกาสที่จะฝึกนิสัยการกินที่ดีให้ลูกๆ 

         ใครที่นิยมวิถีกินแบบนี้  ให้ระวังกันหน่อยนะคะ   ทำอะไรมากเกินไปหรือน้อยเกินไปก็ไม่ดีทั้งนั้น   ควรกินแต่พอดีเพื่อสุขภาพของเราเอง