รำลึกคำสอน ในลุ่มแม่น้ำสอง ณ วังเวียง ตอนที่ 2; เสร็จเท่าที่เสร็จ

ตอนจากที่เคยเล้าในบันทึก รำลึกคำสอน ในลุ่มแม่น้ำสอง ณ วังเวียง ตอนที่ 1 

          หนูกับครูพายเรือคายักกันต่อตามลุ่มแม่น้ำสอง

เราเจอผู้ชายอ้วนคนหนึ่ง ที่อยู่ในกลุ่มลูกทัวส์เดียวกัน แต่เขาเลือกเดินทางด้วยห่วงยาง หนูกับครูจึงตกลงใจกันว่า เราจะลากเขาไปด้วย เพราะรู้สึกว่า การเดินทางของพี่เขา อาจจะช้า เราน่าจะลองช่วยเหลือดู

ชายอ้วนผู้นั้นก็ยินดี เราสองคนเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่แข็งแรง พยายามพายอย่างสุดแรงเกิด อย่างเต็มที่ แต่ด้วยน้ำหนักของพี่ท่านก็ทำให้เราทั้งคู่ รู้สึกอ่อนแรง แบกรับภาระได้เพียงช่วงระยะเวลาหนึ่ง พอถึงช่วงต้องลอดสิ่งกีดขวาง ชายอ้วนผู้นั้นก็แยกจากเราทั้งคู่ไปแล้วครูก็สอนว่า

          “นี่แหละชีวิต บางช่วงเวลาเราก็สัมพันธ์กับคนบางคน เมื่อเราช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่เต็มกำลังแล้ว และขณะเดียวกันเขาก็ต้องช่วยเหลือเขาเองด้วย แต่สุดท้าย เมื่อถึงเวลาเราช่วยเหลือเขาไม่ไหว เราก็ต้องปล่อยเขาไป แม้จะรู้สึกห่วงใย แต่ก็ เชื่อมั่นว่า เขาผู้นั้นก็จะถึงเป้าหมายได้เช่นกัน”

          ในตอนนั้นทำให้หนูได้เรียนรู้ว่า เราไม่อาจจะช่วยเหลือคนทุกคนให้ถึงเป้าหมายได้พร้อม ๆ กันทั้งหมด แต่ในขณะเดียวกัน เราสามารถช่วยเหลือเขาได้อย่างเต็มกำลังและเต็มที่ เท่าที่แรงเราพอมี สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามเหตุและปัจจัยของมัน เราต้องยอมรับความจริงและวางสิ่ง ๆ นั้นลงด้วยใจเบา ๆ

          จากที่มีโอกาสได้ไปช่วยเหลืองานในครัวที่วัดตอนเช้า ๆ หนูได้ลงมือช่วยแม่ครัว หลาย ๆ ท่านตามที่แต่ละท่านจะเมตตาให้โอกาส โดยไม่เกี่ยงงอน แต่เมื่อถึงเวลาต้องไปใส่บาตร ก็ต้องวางงานลง เพื่อไปทำกิจที่ตั้งใจไว้ ตอนแรก ๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ว่าทำอะไร ไม่เสร็จ แต่ครูก็สอนว่า

“เสร็จเท่าที่เสร็จ”

พอฝึกวางบ่อย ๆ ก็พบว่า ไม่มีเราก็มีผู้อื่นทำหน้าที่ต่อได้ อย่าไปยึดมั่นถือมั่นว่าเราสำคัญ ว่าต้องเป็นเราเท่านั้นที่ทำหน้าที่นี้ได้ค่ะ

          กราบขอบพระคุณครูค่ะ