เสียงกระซิบจากคลินิก ARV

วันนี้อาจเป็นวันที่ดูวุ่นวายมากวันหนึ่ง เพราะมีการเคลื่อนย้ายห้องทำงานต่างๆ เพื่อเตรียมความพร้อมในการก่อสร้างอาคารผู้ป่วยใหม่ ทำให้ฝ่ายต่างๆต้องมีการปรับและโยกย้ายสถานที่ พอมีเวลานิดนึงก่อนการเคลื่อนย้ายจะเริ่มขึ้น มีน้องคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้ดูแลผู้ติดเชื้อที่ผมได้กล่าวถึงในบันทึก "หนู...คือผู้รับเคราะห์" ได้เขียนกลอนมาฝากให้เราได้อ่านกันเพื่อเป็นกำลังใจให้กับผู้ติดเชื้อ HIV และผู้ดูแลดังนี้ครับ

ฉันนี้จะเป็นกำลังใจให้ จงจำไว้ชีวิตนั้นมีค่า
หากมีทุกข์อันใดก็รีบมา มาปรึกษาหนทางการดับทุกข์

แม้เราเกิดมานั้นมีปมด้อย อย่าย้ำรอยแผลเก่าจงรีบลุก

ทานยากินอยู่อย่างมีความสุข ไวรัสบุกทำร้ายไม่ได้แน่

ขอเพียงสิ่งเดียวจะได้หรือไม่ แต่ละวัยก็ย่อมมีการแก่

อย่าเศร้าหมองไปเลยจงดูแล อย่าอ่อนแอสู้กับมันให้รู้ดี

แม้ตัวเรานี้จะเป็นคนไข้ แต่มิใช่ว่าเรานั้นไม่ดี

เราเกิดมามีกรรมนำชีวี ทุกนาทีผ่านพ้นไปด้วยกรรม

จงอย่าน้อยใจตัวเองไปเลย และอย่าเอ่ยอดีตที่เคยพร่ำ

อย่าทับถมตัวเองจงรับทำ ทำให้สำนึกนั้นอยู่ในใจ

เมื่อมีสำนึกนั้นอยู่ในใจ ก็จงไล่สิ่งไม่ดีให้ไกล

จงสร้างบุญกุศลเรื่อยเรื่อยไป เพื่อจะได้ให้ใจได้มีสุข

จงอย่าน้อยใจตัวเอง ทำตนให้มีค่า

ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกคนครับ

เขียนใน GotoKnow โดย อุชุจาโร
ใน เรื่องเล่าจากโรงพยาบาลชุมชน

คำสำคัญ (Tags): #คลินิก arv#ผลกระทบจากเอดส์#สุขภาพ#โรงพยาบาล

หมายเลขบันทึก: 309353เขียนเมื่อ 29 ตุลาคม 2009 08:26 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 มิถุนายน 2012 09:11 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (30)