งานประชุมวิชาการและนิทรรศการ ทรัยพยากรไทย : ผันสู่วิถีใหม่ในฐานไทย วันที่ ๑๙-๒๕ ตุลาคม ๒๕๕๒ ณ สวนสัตว์เปิดเขาเขียว ตำบลบางพระ อำเภอศรีราชา จังหวัดชลบุรี ตอนที่ ๑ เดินทางมุ่งสู่….จังหวัดชลบุรี
ตรวจสอบจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ (Electronic Mail) เผื่อจะมีเรื่องเร่งด่วนใดๆ ส่งเข้ามา มีข้อความจาก [email protected] จึงเข้าไปอ่านข้อความและตอบเพื่อนในบล็อก หลังจากนั้นเอนกายลงบนที่นอนอันอ่อนนุ่มพร้อมหลับตาลงเพื่อพักสายตาชั่วครู่ และเหตุการณ์ก็ดำเนินย้อนรอยเดิม คือหลับใหลเข้าสู่ภวังค์อย่างลุ่มลึก เปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งเมื่อแสงนวลของอรุณรุ่งเริ่มจับขอบฟ้า เฮ้อออออ…รู้สึกเสียดายทุกครั้งที่หลับใหลไปแบบไม่ได้ตั้งใจ รู้อย่างนี้อาบน้ำให้สดชื่นตั้งใจนอนหลับอย่างแสนสุขไม่ดีกว่าเหรอ ด้วยความคิดที่ว่า หากร่างกายสดชื่นจะยิ่งหลับสบายไม่ยอมตื่น แต่ภารกิจของงานเร่งด่วนที่ต้องทำให้แล้วเสร็จ จึงนอนไม่ได้เด็ดขาด โดยหลงลืมไปว่า สังขารย่อมเป็นไปตามวัยที่ล่วงเลย
คณะทีมงานสวนพฤกษศาสตร์โรงเรียนฯ ออกเดินทางจากกำแพงเพชรเวลา๒๓.๐๐ น. โทรฯมาแต่เช้าตรู่และเล่าว่าได้โทรฯถามทางจากคุณประมุข อ่อนละมัย หัวหน้าเขตห้ามล่า อ่างเก็บน้ำบางพระ ซึ่งท่านได้กรุณาอนุเคราะห์เรื่องที่พักช่วงงานนิทรรศการฯครั้งนี้ รู้สึกเกรงใจจริงๆ แต่หาทางไปไม่ถูกจึงต้องรบกวนช่วงเวลาเดียวกับไก่โห่ บอกคณะฯไปว่าคงต้องขอเวลาสะสางงานและส่งไฟล์ข้อมูลทางจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ พร้อมทั้งจัดเตรียมเสื้อผ้าจำนวน ๗ ชุดใส่กระเป๋าเดินทาง ให้โอกาสคนขับรถแท็กซี่เลือกจุดหมายปลายทางว่าจะไปสถานีขนส่งหมอชิต ๒ หรือสถานีขนส่งเอกมัย เพราะตนเองสะดวกไปขึ้นรถทั้ง ๒ แห่ง กว่าผู้เขียนจะเดินทางถึงสถานีขนส่งเอกมัย ตัวเลขของนาฬิกาบนข้อมือก็โชว์เวลา ๑๐.๓๐ น เด็กรถกุลีกุจอรับกระเป๋าเดินทางลากไปที่ตู้ขายตั๋ว
พี่ต้องขึ้นรถไปศรีราชา แล้วไปต่อรถเล็กเข้าสวนสัตว์
เดี๋ยวซิน้อง พี่ไม่สะดวกนะ พี่ต้องการลงทางแยกเข้าสวนสัตว์ฯ คันไหนมันผ่านล่ะจ๊ะ
งั้นพี่ขึ้นรถคันที่จะไประยองก็แล้วกัน
เด็กรถลากกระเป๋าเปลี่ยนทิศทางไปบริษัทอื่นแทนบริษัทของตน ช่างมีน้ำใจดีแท้ บอกคนขายตั๋วว่าจะลงที่ทางแยกไปสวนสัตว์ เธอพยักหน้ารับรู้ และบอกให้ไปขึ้นรถชานชาลาที่ ๗ สภาพรถภายนอกดูทั้งเก่าและเขรอะ…เฮ้ย…จะไหวเร้อออ ….เกือบจะคิดออกมาดังๆ แล้วเชียว แต่สภาพภายในใช้ได้…ไม่ต๊ะติ๊งโหน่ง อย่างภาพลักษณ์ภายนอก บอกชื่อของสถานที่หมายที่ต้องการจะลงกับพนักงานขับรถ พนักงานต้อนรับบนรถนำน้ำมาแจก จึงถามถึงระยะเวลาในการเดินทาง ได้รับคำตอบว่า ๓ ชั่วโมง
นั่งหลับตาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อรอเวลา คงเผลอหลับไปบ้างเป็นระยะๆ พนักงานสาวคนเดิมบนรถถามว่า พี่จะลงที่ทางแยกเข้าสวนสัตว์เหรอคะ คนขายตั๋วเขาโทรฯมาเตือน นี่หนูไม่รู้มาก่อนนะเนี่ยว่าพี่จะลงที่นั่น เดี๋ยวรถจะขับเลย ทางแยกเสียก่อน อ๋อ ใช่ค่ะ พี่บอกคนขับรถไปเหมือนกัน ขอบคุณนะคะ
เด็กหญิงวัย ๓ ขวบดูใสๆตามแบบฉบับของเด็กชนบทนั่งเบาะข้างเคียงส่งสายตาแป๋วแหววจ้องมองมาเป็นระยะๆสงสัยไม่เคยเห็นของแปลก ผู้เขียนส่งยิ้มพร้อมจ้องมองตอบทักทาย เธอเขินอายเล็กน้อยแต่ก็ยังแอบส่งสายตาอย่างเอียงอาย จึงนำกล้องมากดชัตเตอร์และส่งให้เธอดูภาพจากจอ เธอมองภาพของตัวเองด้วยใบหน้าเรียบเฉยเสมือนไร้ความรู้สึก ผู้เขียนจึงบอกให้ยิ้มภาพจะได้สวยขึ้น แล้วกดชัตเตอร์ต่ออีก ๓ ภาพ แต่เธอยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิมมีเพียงแววตาที่ดูมีชีวิตชีวาเพิ่มมากขึ้นและหยิบของเล่นมาอวดให้ดู สาวพนักงานบนรถเดินมาบอกว่าใกล้ถึงสถานที่จะลงแล้ว ควาญหาสิ่งของในกระเป๋าถือแต่ไม่มีสิ่งใดๆที่น่าสนใจ จึงหยิบพวงกุญแจที่ทำเป็นรูปหัวโขนตกแต่งด้วยสีสันสวยงามส่งให้คุณแม่ของเด็กน้อยช่วยดึงลูกกุญแจจำนวน ๒ ดอกออกจากสลัก และส่งมอบพวงกุญแจนั้นใส่มือให้กับสาวน้อยและกล่าวคำอำลาในนาทีที่รถจอดเทียบทางแยก ได้ยินเสียงคุณแม่เด็กน้อยสอนให้เธอกล่าวขอบคุณไล่หลังมาติดๆ
ข้อเท้าเกิดพลิกตามคำทำนายของหมอนวดฝ่าเท้าแห่งประตูน้ำคอมเพล็กซ์เป็นรอบที่ ๕ ในช่วง ๑ สัปดาห์ หมอนวดบอกเล่ามาว่า หากข้อเท้าเคยพลิกแล้วไม่ดำเนินการจับเข้าที่ มันก็จะพลิกอยู่เรื่อยๆ ต้องขอบคุณเจ้า Dortmuend รองเท้าคู่ใหม่ที่ลงทุนไปถอยเมื่อช่วงค่ำวาน ที่ช่วย SAFE ไม่ให้เจ็บมากนัก
โทรฯเรียกพนักงานขับรถโรงเรียนให้ขับรถมารับ ยืนคอยรถอยู่ด้านในของหน้าร้านซ่อมรถอย่างสงบ เป็นจังหวะดีที่วันนี้เขาปิดทำการ รถส่วนตัวหลายคันที่ขับผ่านไปทางสวนสัตว์บีบแตรทักทายเป็นระยะๆ เขาคงจะเป็นพวกเดียวกับเราที่ไปจัดแสดงในงานนิทรรศการฯ แต่สุภาษิตโบราณกล่าวว่า อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จึงไม่ชายตามองแม้แต่ BMW หรือเบ้นซ์ ชายหนุ่มคนหนึ่งขี่มอเตอร์ไซด์เข้ามาถามว่า จะไปสวนสัตว์ใช่ไหม มีรถไปส่งหรือไม่ ดูจากบุคลิกลักษณะและสภาพการแต่งกาย จึงย้อนถามไปว่าคุณเป็นเจ้าของร้านซ่อมรถหรือเปล่า เขาตอบรับว่าใช่ จึงบอกไปว่า เดี๋ยวรถจะมารับและขอยืนพักพิงชั่วครู่ ระยะทางจากทางแยกเข้าไปสวนสัตว์แค่ ๖ กิโลเมตร แต่ต้องคอยเกือบ ๔๐ นาทีและนั่งรถไปอีก ๔๐ นาที เนื่องจากการติดขัดของการจราจร 
ภาพฝูงลิงน้อย-ใหญ่แยกย้ายกันจับจองรถที่จอดไว้คันละ ๓-๕ ตัว ดูน่ารัก-น่าชังจริงๆ พวกเขาคงจะคุ้นเคยกับผู้คน….หยิบผลไม้กัดกินอย่างไม่ใส่ใจต่อผู้คนรอบด้าน ได้ภาพมาอวดระหว่างรอรถรางของสวนสัตว์พาขึ้นไปห้องประชุมด้านบนเนินเขาค่ะ
ความเห็น (4)
- เด็กหญิงวัย ๓ ขวบดูใสๆตามแบบฉบับของเด็กชนบทนั่งเบาะข้างเคียงส่งสายตาแป๋วแหววจ้องมองมาเป็นระยะๆสงสัยไม่เคยเห็นของแปลก..แปลกเลยหรือครับ(ฮา)
- มาติดตามข่าวคราวครับ ขอบคุณประสบการณ์ดีๆ จะคอยอ่านครับ คงมีเยอะ..
อาจารย์ธนิตย์คะ
* เมื่อสักครู่อินเตอร์เน็ตAccess มันรวนทั้งๆที่บันทึกตอนที่ ๒ เรียบร้อยพร้อมส่ง...แย่จัง...ทำกันได้ไง ?
* ขอบคุณอาจารย์ธนิตย์นะคะที่เข้ามาเยี่ยมชมและยอมเสียเวลาอ่าน แต่...ต้องติดตามอ่านให้ครบนะคะ...อย่ามาเคาะกะลา..(Hu..Hu..Hu..!)มีเรื่องพูดคุยเยอะมากจนพิมพ์ลงไม่ทัน บางงานก็เบี้ยวไม่เขียนสักงั้น
* สำหรับคนที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน...ก็ต้องถือว่า แปลก(ตา) ไม่ใช่เหรอจ๊ะ Hu Hu Hu!
เม้า อะไรกันคะคุณพี่ สนุกเชียวนะ เป็นยังไงบ้างคะสถานการณ์ทางโน้น
ไม่มีเพื่อนถึงต้องเล่นกับลิงเลยเหรือค่ะ..
คุณบุษบาภรณ์จ๊ะ
* โถ....อยู่สวนสัตว์ก็ต้องเล่นกับเพื่อนๆซิจ๊ะ นานทีปีละหลายหนจะได้พบปะเจอกัน
* อย่าพลาดอ่านและชมภาพสวยๆของสาวงามในตอนต่อไปนะจ๊ะ Hu Hu Hu !