ขาดสะสาง
วันนี้เป็นวันที่ฉุกละหุึกสุดๆ กับปัญหาเฉพาะหน้าจริงๆ ครับ สำหรับงานบริการวิชาการของผม อะไรที่ไม่คิดว่ามันจะเกิดก็เกิดได้ ออกจากบ้านเผือเวลาไว้ครึ่งชั่วโมงครับ สำหรับเตรียมความพร้อมก่อนการอบรม ซึ่งวันนี้จะให้ผู้เข้าอบรมได้ลองสร้างนวัตกรรมง่ายๆ สักชิ้น คือ อีบุ๊ค
ถึงห้องแล็บคอมฯ ก็เปิดเครื่องครับ โห้ย ใครติดตั้งเครื่องใหม่? ทีแรกก็นึกว่าเฉพาะเครื่องผู้สอน เลยลองไปเปิดเครื่องอื่น ฮือ เปลี่ยนระบบปฏิบัติการใหม่หมดเลย แถมเป็นระบบปฏิบัติที่เพิ่งออกใหม่ด้วย จากการตรวจสอบพบว่า เครื่องในห้องแล็บทั้งหมดถูกปรับเปลี่ยนและแก้ไข โดยครึ่งหนึ่งเปลี่ยนระบบปฏิบัติการใหม่ อีกครั้งหนึ่งก็เป็นระบบเก่าแต่ลบข้อมูลเก่าออกเกลี้ยงเลย
เวลาก็มาถึงครับ ทำอะไรไม่ได้นอกจากเปลี่ยนกิจกรรม เป็นให้ผู้เข้าอบรมติดตั้งโปรแกรมเอง แต่ในใจยอมรับว่า เริ่มหวั่นใจแล้วครับ อันที่หนึ่งเครื่องในห้องแล็บจะล็อกระบบหมด แก้ไขติดตั้งโปรแกรมไม่ได้ แต่นี่ทุกเครื่องปลดล็อกหมดแล้ว แสดงว่าต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็น ที่สำคัญคือ เวลาที่หายไปเพื่อให้ทุกคนได้ลองติดตั้งโปรแกรม จะชดเชยอย่างไรเพื่อให้เขาทำเสร็จตามเป้าหมาย อันนี้ปัญหาใหญ่เลยครับ
สุดท้ายผู้เข้าอบรมก็ไม่สามารถติดตั้งโปรแกรมได้แม้แต่เครื่องเดียวครับ โดยเครื่องที่ลงระบบใหม่ ไม่รองรับโปรแกรมที่จะอบรม ส่วนเครื่องที่ใช้ระบบเก่า แค่เสียบแฮนดี้ไดร์ฟลงไป มันก็เปลี่ยนไฟล์โปรแกรมเป็นไฟล์สกีนเซฟเวอร์ไปเสียเฉยๆ
ห้องแล็บมีสองห้องครับ ผมเลยเปลี่ยนห้อง ด้วยหวังว่า อีกห้องหนึ่งคงยังไม่มีใครไปทำมันเละ แต่ที่ไหนได้ครับเละทั้งสองห้อง งานนี้สมองผมเลยหมุนติ้วๆ ครับ เอางัยดี?????
ถึงตรงนี้ ผมได้บทเรียนสามอย่างครับ คือ ยิ้มเข้าไว้ ฮือ จะให้โมโหใส่ใครดีละ ยิ้ม คุยกับผู้เข้าร่วมอบรม บอกเขาว่าไม่เป็นไร ยังมีทางออก ฮือ ในใจเดือดครับเดือด
บทเรียนที่สองคือ ไม่ว่าคุณจะขยันทำงานขนาดไหน โดยเฉพาะเมื่อใช้สิ่งที่เป็นสาธารณะ คุณจะต้องรู้จักที่จะสะสางด้วยครับ ไม่งั้นคนที่มาหลังคุณลำบาก
บทเีรียนที่สาม คือ อุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือ ไม่ว่ามันจะทันสมัยขนาดใหน หากไม่รักษาให้มันอยู่ในสภาพที่พร้อมใช้งาน เมื่อถึงเวลาใช้งานด่วนๆ จริงๆ มันก็กลายเป็นเศษเหล็กดีๆ นี้เอง
มีคำชี้แจงเกิดขึ้นจากคนที่เกี่ยวข้องว่า ตอนที่ทำเรื่องนี้่ เจ้าหน้าที่ก็รับรู้อยู่ ฮิฮิ ผมก็ถามเจ้าหน้าที่ว่ารับรู้หรือเปล่า เขาก็ตอบว่า รู้ครับ แต่ที่ไม่รู้ืคือ เขามีหน้าที่ต้องทำกลับให้เหมือนเขาเอง และต้องทำเมื่อไร แล้วผมก็ได้ยินว่า จะมีการทำกลับให้อยู่ในสภาพเดิมภายในก่อนเที่ยง ฮือ ผมไม่สนใจคำนี้แล้วครับ เพราะ ณ เวลานั้น ผมรออะไรไม่ได้แล้ว นอกจากหาวิธีการที่จะให้ผู้เข้าอบรมได้เริ่มทันที
สุดท้ายทางเลือกก็เกิดขึ้นสองทางครับคือ ไปใช้ห้องแล็บคณะวิทย์ฯ หรือไม่ก็สำนักวิทยบริการ สองที่นี้ ผมเคยใช้จัดอบรมโปรแกรมนี้มาแล้ว แต่คิดไปคิดมา ไม่ค่อยแน่ใจว่าห้องแล็บคณะวิทย์ฯ จะเก็บโปรแกรมผมไว้ในเครื่องหรือเปล่า เลยเลือกไปที่สำนักวิทยฯ ระหว่างจะย้ายผู้เข้าอบรมไปยังอีกอาคารหนึ่ง ก็เหลือบดูนาฬิกา ฮือ ได้เวลาพักเบรกแรกพอดี เลยให้ผู้เข้าอบรมจิบกาแฟก่อนแล้วค่อยยกขบวนไป ส่วนผมขอไปดูห้องแล็บให้มั่นใจก่อน อัลฮัมดุลิลลาห์ครับ ทุกอย่างพร้อม เหลือแค่ทำงัยให้เวลาพอกับเนื้อหาที่จะต้องให้กับผู้เข้าอบรม
สิ่งแรกที่ต้องทำ คือ ปรับอารมณ์ ดึงสติกลับมา คิดออกแบบการนำเสนอใหม่เพื่อให้ผู้เข้าอบรมพอที่จะสร้างงานของเขาออกมาได้
ดังนั้นเนื้อหาในการอบรมรอบนี้เลยถูกตัดออกไปหลายประเ็ด็นครับ เหลือไว้ที่สำคัญๆ แต่ที่ทิ้งไม่ได้คือ การทำให้ผู้เข้าอบรมรู้สึกมั่นใจว่า เขาทำได้
เสร็จจากละหมาดอัสรี สมองมันยังตึงๆ ครับ เลยอยากจะผ่อนคลายสักนิดก่อนกลับบ้าน ก็เลยนั่งต่อที่มัสยิด แล้วก็เกิดวงสนทนานั่งคุยสัพเพเหระ จนรู้สึกโล่งหน่อย จึงแยกย้ายกันกลับบ้าน อัลฮัมดุลิลลาห์ ถึงจะวุ่นวาย แต่ก็จบลงด้วยดี
ออ. ช่วงเที่ยง เพื่อนอาจารย์แจ้งว่า เว็บห้องเรียนออนไลน์ล้มไปเรียบร้อยแล้ว เช็คแล้วก็พบว่าล้มแล้วจริงๆ คนนี้เลยไม่ได้อับรูปมานำเสนอพร้อมการเล่าเรื่องครับ เนื่องจากกำลังอับโหลดโปรแกรมขึ้นไปใหม่
ช่วงนี้วุ่นวายดีจริงๆ ครับ
ความเห็น (2)
บางครั้งระบบบริหารของเราผมรู้สึกว่าบางครั้งมันทำให้เกิดปัญหา
เช่น งานบางอย่างเราอยากให้ความสะดวกแก่ผู้ใช้ อะไรที่เขานำเสนอผู้บริหารจะตอบสนองให้เสมอ บางครั้งทำให้ขาดระเบียบระบบไปบ้าง
บางครั้งผมเคยเสนอให้รวมศูนย์จะได้ดูแลอย่างมีระบบ หลายคนไม่เห็นด้วย เพราะจะทำให้ขาดความสะดวกไป
สุดท้าย บางอย่างเพราะความสะดวก ทำให้คนอื่นหรือบางทีมหาวิทยาลัยลำบาก
ขอบคุณครับอาจารย์Ibm ครูปอเนาะ ڬوروفوندق
บางที่หลายอย่างมันกลายเป็นอาณาจักรส่วนตัวไปแล้วครับ ซึ่งบางทีการสร้างระบบก็กลายเป็นเรื่องลำบากครับ