สุนัขที่ข้าพเจ้าชอบ

สุนัขบางแก้ว

 

เสียงเห่าหอนจากสุนัขบ้านท่าแร่

 

บรรยากาศอบอ้าวกับมิตรภาพที่เปราะบาง

 

     6 เมษายน 49 การเดินทางเริ่มต้นอีกครั้งหลังจากเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากเมื่อวาน อากาศช่างร้อนเหลือเกินสำหรับวันนี้ ผมยังคงเดินลัดเลาะตามบ้าน ตามรั้วบ้านชานเมืองเหมือนเคยเพราะเป็นคนที่หลงใหลในการเดินเท้าจริงๆ เป็นที่สังเกตุของผมเองว่าทุกครั้งในการเดินทางของผมเองนั้นในดินแดนหมู่บ้านของชุมชนอีสาน ผมมักได้พบมิตรภาพของชาวบ้านในชุมชนนั้นๆอยู่ตลอดเวลา มีการทักทาย พูดคุย เรียกกินข้าว ดื่มน้ำ แทบทุกบ้านที่เดินผ่าน แต่ทำไมที่ท่าแร่ผมกลับไม่ได้มิตรภาพเช่นเคย หรือว่าผมมีสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ต่อการคบหา หรือมีความบกพร่องทางหน้าตา หรือ...หรือ....อะไรอีกหลายร้อยเหตุผลที่ผมเป็นต้นเหตุของความไม่พอใจ จนมาถึงบางอ้อเมื่อได้พูดคุยกับผู้นำชุมชนท่านหนึ่งในหมู่บ้านว่าสิ่งที่ผมพานพบมานั้นมันมาเนื่องจากความไม่ไว้วางใจของคนในชุมชนที่มีต่อผู้ที่สะพายกล้อง ถ่ายโน้นถ่ายนี่และซักถามเรื่องราวมากมายโดยเฉพาะการบริโภคเนื้อสุนัขของชุมชนเพราะว่าอีกไม่กี่วันต่อมาเรื่องราวเล่านั้นจะปรากฏตามหนังสือหรือไม่ก็สารคดที่โจมตี มันเลยเป็นด่านปราการต่อการสร้างมิตรภาพต่อผู้มาเยือน และมันเป็นอย่างนั้นทุกครั้งไป

     ในขณะที่ผมเดินผ่านบ้านแต่ละหลังไปเสียงสุนัขยังคงเห่าหอนเสียงดังทักทายแขกที่แปลกหน้า ผมเดินอย่างไม่สนใจต่อมิตรภาพที่มันทักทายแต่ผมกับเจ็บแปลบบริเวณขาหน่องด้านซ้ายขึ้นมาทันที่อย่างไม่รู้ตัว ........ผมโนสุนัขกัดครับ