เสียงที่ไพเราะที่สุดในโลก
เย็นวันศุกร์ ผมประชุมที่กระทรวงสาธารณสุขเสร็จ ออกมาจับ taxi กับอาจารย์พัฒนา ได้แท็กซี่คันหนึ่ง คนขับอายุวัยกลางคนแล้ว หน้าตาขมึงทึง คิ้วขมวด
เมื่อขึ้นรถ ลุงคนขับถาม "ไปไหนครับ" เสียงแข็งๆ
"ไปสนามบินดอนเมืองครับ เออ.. ระหว่างทางช่วยแวะที่ ริชมอนด์ ด้วยนะครับ"
"รร.ริชมอนด์ ใช่ไหม" ลุงทวนคำ เสียงยิ่งแข็งขึ้น
"ครับๆ พอดีลืมของไว้ที่นั่น แวะแป๊ปเดียวครับ"
แกก็เงียบไม่ผงกหัว ไม่พูดอะไร เอ..แล้วแกจะแวะให้เราไหมนี่ ถ้าไม่แวะก็ฝากคนที่กระทรวงเอาให้แล้วกันนิ ผมนึกในใจ
รถเคลื่อนตัวออกไปได้ นาทีหนึ่ง
เสียงโทรศัพท์มือถือของคุณลุงก็ดังขึ้น สนั่นรถ แกก็ยื่นออกควานหาใหญ่ ข้าวของกระจัดกระจาย
พอคว้าได้ก็กระชากเสียง "ฮะโหล มีอะไร"
ทันใดนั่นเสียงใสๆแจ๋วๆ ก็ดังสวนออกมา แต่ฟังไม่ออกว่า ว่าอย่างไร
และทันทีนั่นเอง ทุกสิ่งทุกอย่างในรถก็เปลี่ยนไป หน้าตาคุณลุงยิ้มแย้ม เสียงลุงแกก็อ่อนโยนจนรู้สึกได้ "รอปิดเทอมก่อนนะ"
บรรยากาศในรถก็ดูผ่อนคลายไปด้วย
เสียงแจ๋วๆนั้นก็ดังออกมาเป็นระยะๆ
"ตาขับรถอยู่ลูก" คุณลุงตอบเป็นระยะ เสียงต่อรองก็ดังมาเรื่อยๆ
ลุงแกก็พูดซ้ำๆโดยไม่รำคาญว่า "ปิดเทอมก่อนซิ" "ยังเรียนอยู่ไม่ใช่หรือ รอปิดเทอมก่อน"
สีหน้าแกยิ้มแย้ม เวลาแกยิ้มหน้าแกเป็นคนละคนกับตอนที่ผมเพิ่งขึ้นรถมา
ผมเหลือบไปมอง อ.พัฒนาก็เห็นอมยิ้มอยู่ ส่วนตัวผมเองคิดถึงเจ้าตัวเล็กขึ้นมาจับใจ เพราะเสียงเด็กเวลาผ่านโทรศัพท์จะฟังคล้ายกัน
จนแกวางหูไป
เมื่อไปถึงรร.ริชมอนด์ อาจารย์พัฒนาก็ลงจากรถไปเอาของที่ผมลืมไว้
"หลานอายุเท่าไหร่แล้วครับ" ผมชวนคุย
"สามขวบแล้วครับ "แกตอบพลางยิ้ม มีความสุข
"โอ วัยกำลังซนเลยนะครับ"
"โอ๊ย สุดยอดเลยครับ ซนมากๆ ตอนนี้อยู่ปราจีน ผมเป็นคนปราจีน" แม้จะดูเหมือนบ่น แต่หน้าตาแกมีความสุขเหมือนหลานกำลังวิ่งเล่นอยู่รอบตัวแก
"คิดถึงแย่เลยนะครับ ห่างกันนี่"
"กลับไปหาบ่อยๆครับ เกือบทุกอาทิตย์ เมื่อก่อนก็อยู่กรุงเทพนี่แหละ แต่ไม่มีใครรับส่ง "
"ผู้หญิง ผู้ชายครับ"
"ผู้ชายครับ แหม มันซนมากเลยครับ ฮะๆๆๆ"
"คนเล็กผมก็ผู้ชายซนเหมือนกัน"
ผมกับลุงคนขับรถแท๊กซี่ก็หัวเราะพร้อมๆกัน ภาพเจ้าตัวเล็กของผมก็ปรากฏ และเหมือนกับได้ยินเสียงของเจ้าตัวเล็ก มันเป็นเสียงแบบเดียวกันกับที่ดังลอดออกมาจากมือถือของลุงขับแท๊กซี่ ความห่างระหว่างลุงขับแท็กซี่กับผมดูจะหายไป
จากนั้นพออาจารย์พัฒนากลับมา เราก็เดินทางต่อ
แม้การจราจรจะติดขัด ไม่ได้ยินเสียงบ่นจากลุงขับแท็กซี่ มีรถจะปาดหน้า แกก็ไม่ว่าอะไร เหมือนว่าอะไรก็ไม่เป็นไร
ตลอดทางไปสนามบิน แกก็คุยกับเราไม่มีรำคาญเวลาเราถามอะไร พอจ่ายเงิน ผมก็บอกว่า
"ฝากซื้อของให้หลานด้วยนะครับ" แกก็ยิ้ม และขอบคุณ
เป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ ที่เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่ง ทลายกำแพงกั้นระหว่าง ผู้คนในรถ ทำให้คนๆหนึ่งเหมือน ดินแห้งผากได้น้ำฝน
ทำให้ชีวิตที่ตึงเครียดกับการขับรถ และน่าเบื่อ กลับมามีชีวิตชีวาอีก
เสียงที่ดึงให้ผู้คนได้ระลึกได้ว่าเรายังมีคนที่เรารัก และรักเราอยู่ โลกใบนี้เราไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวและแห้งแล้งหากินกันไปวันๆ แต่มีเป้าหมายของชีวิตที่ไม่ใช่เงินทอง
เสียงเล็กๆที่ได้ยินคือ ความหวัง คือความรักที่เราพร้อมมอบให้โดยไม่มีเงื่อนไข
เมื่อมนุษย์ระลึกได้ว่าเราเกิดมาเพื่อรักผู้คน และมีผู้คนที่รักเรา
การสร้างเงื่อนไข เพื่อที่จะไม่ใส่ใจคนอื่น แยกมนุษย์ออกจากกัน ตามหน้าที่มายา ที่มนุษย์สร้างขึ้น
หมอ ผู้โดยสาร คนขับแท็กซี่ แท้จริงก็มีคนที่ตัวเองรักเหมือนกัน ในความรักผู้คนไม่แตกต่างกัน
เมื่อ เรามีความรักเหมือนกัน และพูดถึงคนที่เรารัก มนุษย์จะกลับมาเสมอกัน และพูดคุยกันได้อย่างไม่เกี่ยงฐานะอันมายาอีก
แล้วทุกวันนี้เราพูดถึงสิ่งที่เรารักกัน หรือสิ่งที่เราเกลียด เราเองก็เป็นผู้กำหนดเหมือนกัน
จะให้แต่ละวันของเราจะผ่านไปด้วยความเกลียด หรือ ด้วยความรักกันแน่
เสียงที่ไพเราะที่สุดในโลก วันนั้นเวลานั้น ก็คือเสียงเล็กๆที่ลอดออกมาทางโทรศัพท์ของลุงคนขับแท็กซี่
ซึ่งแท้จริง มันคือเสียงที่กระตุ้นเตือนเราว่าเรายังมีคนที่เรารัก และรักเรา และเราสามารถแจกจ่ายความรักของเราได้โดยไม่มีเงื่อนไขใด
ความเห็น (2)
สวัสดีครับ
มาฟังเสียงที่เติมพลังชีวิต เสียงของความรัก ครับ
สวัสดีครับ อ.เพชรากร
คงดีไม่น้อยนะครับ ถ้าข่าวเช้าจะนำเสนอเรื่องราว ที่เป็นสิ่งที่เติมพลังชีวิต มากกว่าทำให้ความสดใสอับเฉาแต่เช้าครับ
แต่ผมว่าตัวเราเองช่วยกันได้ โดยส่งมอบความรักแก่กันทุกเช้าครับ