ครูภูมิปัญญาชาวบ้าน

ต้องการให้ลูกศิษย์ตัวน้อยๆได้จดจำและอนุรักษ์เพื่อชนรุ่นหลังได้สืบสานการละเล่นที่ดีงามเช่นนี้ต่อไป

ผมมีโอกาสได้รับเชิญจากโรงเรียนในหมู่บ้านที่ผมอยู่ให้เป็น “ครูภูมิปัญญาชาวบ้านด้านตีกลองมองเซิง” ขอบคุณครับที่เห็นความสามารถและให้เกียรติเป็นครูภูมิปัญญาช่วบ้านอีกตำแหน่งหนึ่งของผม

               

                               มีกลอง ฆ้อง  ฉาบ

การตีกลอง “มองเซิง” เป็นการละเล่นพื้นเมืองทางภาคเหนือ ส่วนมากจะเล่นในงานรื่นเริง การแห่ขบวนต่างๆเช่น แห่นาค แห่องค์กฐิน  แห่องค์ผ้าป่า แห่ขบวน “ครัวตาน”เข้าวัด 

อุปกรณ์    กลองสองหน้า (กลองมองเซิงโดยตรง)  ฆ้อง  ฉาบ

            

                        ต้องตีรับกันทุกอุปกรณ์

การตีกลองมองเซิงจะเด่นที่ลีลาคนตีกลองกับคนตีฉาบด้วยท่าทางที่ชวนมอง ได้จังหวะ  เร้าใจ  ในขบวนอาจจะมี คนฟ้อน “เสือลากหาง” “ฟ้อนเจิง” “ฟ้อนตบมะผาบ” ในขบวนด้วยก็จะเป็นการเพิ่มความสนุกสนาน น่าสนใจ ซึ่งการฟ้อนประเภทนี้ ผู้ฟ้อนส่วนมากจะเป็นผู้ชายใช้ฟ้อนในการแสดงท่าทางก่อนต่อสู้ในสมัยโบราณ

          

                      ฝึกหัดให้ศิษย์ได้จดจำ

การที่ผมมีความสามารถด้านนี้ก็อาศัย “ครูพักลักจำ” สังเกตผู้เฒ่าผู้แก่ ในขบวนแห่ต่างๆ ตอนเป็นเด็กผมชอบดูและชอบเดินตามขบวนแห่ สนุกดีครับ อาจจะเป็นเพราะยุคนั้นเด็กๆอย่างผมไม่มีร้านเกม ให้เล่นก็เป็นได้นะครับ  และพอผมสนใจที่จะฝึกตีเอง ก็ได้รับคำแนะนำจาก “อาวผัด  คำฝั้น” ซึ่งเป็นน้องชายของพ่อ มีทริก ให้จำง่ายๆ ผมยังจำได้ทุกวันนี้ครับ... “นุ่งซิ่นตี๋นจุด...นุ่งซิ่น..ตี๋นจุด..ตี๋นจุด..ตี๋นจุด.” อะไรประมาณนี้แหละครับไม่มีสาระแต่ก็ง่ายต่อการจดจำ

        

                   

                 การละเล่นแบบสร้างสรรค์แบบนี้คงอยู่คู่ล้านนาต่อไป

                    

                     เกียรติบัตรของครูภูมิปัญญาชาวบ้านครับ

และอยากฝากให้ลูกศิษย์ตัวน้อยๆได้จดจำและอนุรักษ์เพื่อชนนุ่นหลังได้เห็นการละเล่นที่ดีงามเช่นนี้ต่อไปครับ

                 

[ครู ป.1]

ภูมิปัญญาท้องถิ่นไทย ต้องช่วยกันรักษาไว้ค่ะ