พระศุกร์มาเยี่ยม-พระเสาร์มาเยือน ตอน...สมบัติชิ้นสุดท้ายที่ทำด้วยทองคำ
แต่งตัวตามปกติเพื่อไปทำงาน
... เอ๊ะ..ทำไมคอโล่ง.... จัง
อ๋อ...ลืมใส่สร้อยคอพร้อมพระห้อยคอเส้นโปรดนั่นเอง
ควานหาในกระเป๋าที่ถอดเก็บไว้เมื่อคืน......อ้าว.....หายไปไหนเนี่ย....เทกระเป๋าคว่ำ
รื้อหาดู..ทุกซอก-ทุกมุม อย่า.......ล้อเล่นน่า..... ！
เมื่อคืนนี้สาวร้านเสริมสวยนัดหมายไปขัดผิว เวลาทุ่มตรง .... จัดแจงเปลี่ยนผ้าและ
ถอดสร้อยคอทองคำพร้อมพระไพรีพินาศองค์เล็กจิ๋วเลี่ยมทองใส่กระเป๋าถือวางที่โต๊ะ
เครื่องแป้งของร้าน กระบวนการดำเนินไปตามขั้นตอนด้วยความเรียบร้อย ร่ำลาเจ้าของ
ร้านและขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์เบิกบาน โปร่ง – โล่ง ขอพักผ่อนอีกสักวันเนื่องจาก
ความอ่อนเพลียจากการเดินทาง พรุ่งนี้ตั้งใจจะเริ่มลุยงานต่อไป
รีบโทรศัพท์ถึงสาวเจ้าของร้าน .... ไม่มีคำตอบจากปลายสายที่ท่านเรียก
โทรศัพท์เป็นเครื่องมือสื่อสารที่สะดวก-รวดเร็วและมีประสิทธิภาพสูง.แต่หากปลายทาง
สายปิดไว้ (Turn off ) ก็กลายเป็นไม้ตีพริก..เปล่าประโยชน์ในนาทีนั้น เวลาผ่านไป
เกือบ ๑๐ นาที มีสายเรียกเข้าจากสาวร้านเสริมสวย ดูเธอจะงุนงงระคนแปลกใจเมื่อได้
ยินคำถามและเรื่องราวที่เกี่ยวพัน...เป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่เธอเป็นฝ่ายโทรฯ แบบถี่ยิบ
เล่าขั้นตอนถึงความเป็นไปที่เธอได้ดำเนินการเพื่อสืบหาเจ้าสร้อยคอเส้นโปรดของเรา
ตลอดทั้งวัน
*** หนูไม่เห็นจริงๆนะพี่ พี่บนบานให้ได้คืนซิ ****
*** พี่ไปดูหมอดูกันไหม จะได้รู้ว่าจะได้คืนไหม แล้วหายที่ไหน ใครเป็นคนหยิบไป
( ไม่ว่างจ้ะ.....งานยุ่งมาก พี่คงไปไม่ได้หร็อก ...ใกล้สอบแล้วไม่อยากขาดสอน แต่หนูไปดูแทนแล้วกัน..) ***
*** หนูสาบานได้นะพี่ ว่าหนูไม่ได้เอาไป หากหนูเอาไปให้หนูมีอันเป็นไป ภายใน๓ วัน
๔ วันนี่เลย ฯลฯ ( ไม่ได้จะโทษหนูหรอกจ้ะ เพียงแต่อยากให้หนูช่วยๆ ดูซิว่า.. มันตก
หล่นแถวนั้นหรือเปล่า ) ***
*** พี่คุยกับหมอดูเลยนะ บอกวัน-เดือน ปีเกิดให้เขาด้วย..... เขาบอกว่าไปทำหาย
ข้างนอกบ้าน ผู้ชายผอมๆ ตัวสูงเก็บได้ ใกล้ๆ ถังสีเขียว ไปทำอะไรที่ถังสีเขียว คิดดู
ดีๆนะพี่ (ถามซิว่า....ได้คืนไหม )ไม่ได้คืนหรอกพี่ เขาบอกว่าพี่มีเคราะห์นะปีนี้น่ะ (งั้นก็
เลิกดูเถอะ กลับไปทำงานได้แล้ว... พี่จำได้ว่าพี่ออกจากร้านหนูก็กลับบ้านเลย ไม่ได้ไปไหนทั้งสิ้น) ***
*** พี่...หนูไม่ได้เปิดร้านเลยวันนี้ ตระเวนไปไหว้พระตามวัดต่างๆ น่ะ มันไม่สบายใจ
( ไม่ต้องกังวลหรอก ...ไปเปิดร้านเถอะ) ไม่ได้หรอกพี่ ขนาดวันนั้นมีเรื่องนิดหน่อย
หนูยังเอาแชมพูใส่ผมให้ลูกค้าแทนน้ำยาโกรกผมเลย.....***
*** นี่เรากำลังทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายและกังวลใจขนาดนี้เลยเหรอ...บาปกรรม
แท้ๆเชียว ****
( ปล่อยไปเถอะ พี่ทำใจได้แล้ว...ไปทำงาน-ทำการเสียเถอะนะ...ขอร้อง)
หากบทความตอนนี้ของเรื่องพระศุกร์มาเยี่ยม-พระเสาร์มาเยือน ได้เป็นตอนสุดท้าย
ของการสูญเสียทรัพย์สินก็น่าจะดีนะ แต่ด้วยนิสัย....(สะสมมากๆจะกลายเป็น
สันดาน)สะเพร่าประกอบกับการประมาทเลิน-เล่อ จึงไม่กล้าฟันธงเหมือนกันว่าต้องเป็น
เช่นนั้น เฮ้อออ....นี่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่ทำด้วยทองคำ .... คงไม่สรรหามาสะสม
อีกแน่ๆ ยกเว้น เพชร＆พลอย แป่วววว ！
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ
- พี่คิมมาแสดงความเสียใจและเห็นใจค่ะ
- ไม่เป็นไรนะคะ สมบัติที่ติดตัวเราคือ..คุณสมบัติอันดีงาม เป็นสิ่งมีคุณค่าตั้งมากมายค่ะ
- แม้นว่าพี่คิมไม่เคยมีทองคำ ไม่ว่าสร้อยหรือแหวน ไม่เคยมีแต่อย่างใด แต่ก็รู้สึกเสียดายแทนค่ะ ขอปลอบใจว่า...มันป็นของนอกกายค่ะ
- ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
พี่คิมคะ
* ขอบคุณพี่คิมมากๆ เลยค่ะ
* พยายามคิดแบบนั้นเหมือนกัน... เรื่องสมบัตินอกกาย...แต่เสียดายพระองค์นั้นน่ะค่ะ Pually คงมีความดีไม่พอที่จะรักษาไว้.... เขาจึงไม่อยู่กับเรา..มั๊งส์
* นี่ก็ทำใจได้เกือบ ๙๐ % แล้วค่ะ ยิ่งมีพี่คิมปลอบใจด้วยแล้ว...สู้ตายค่ะ
* จริงๆแล้วเครื่องประดับที่มีอยู่ก็ใส่เป็นแฟชั่นแค่นั้นเอง ...เป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงอ่อนไหวแบบ Pually ถ้าเข้มแข็งแบบพี่คิม...ป่านนี้ก็สบาย(ใจ) ไปนานแย้ววว
