♥ ดวงใจของแม่ ♥

เรื่องเล่าจากคุณทัศนีย์ สุกเสน พยาบาลวิชาชีพ ประจำห้องคลอด รพ. ลำพูน

เคยได้ยินมาว่า การได้เจอกับประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ ยุ่งยากซับซ้อน ถ้าเราผ่านมาได้ จะทำให้ใจของเราใหญ่ขึ้น เราสามารถใช้ประสบการณ์เดิมที่เคยประสบมาจัดการกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ดีขึ้น หากเราเก็บเอาประสบการณ์นั้นมาทบทวนและเป็นบทเรียนในการทำงาน บทเรียนของชีวิต การทำงาน ในการดูแลรักษาคนไข้ หรือการเผชิญกับภาวะเจ็บป่วย ปัญหาของผู้ป่วยแต่ละคนที่มีความรุนแรงที่แตกต่างกัน นอกจากจะสาหัสสากรร ทางด้านร่างกายแล้ว บางครั้งการสาหัสทางด้านจิตใจก็เป็นเรื่องยากของพวกเราเหมือนกัน ที่จะช่วยให้เขารอดพ้นจากภาวะวิกฤตของชีวิตไปได้ ซึ่งคงต้องอาศัย หัวใจ ที่ปรารถนาให้เข้าพ้นทุกข์ มีความเอื้ออาทร เข้าใจปัญหาและอยากจะช่วยเหลือเขาอย่างแท้จริง จะทำให้ปัญหานั้นได้รับการแก้ไขไปในที่สุด

ดังตัวอย่างเรื่องเล่าจากรพ.ลำพูน ที่น่าจะเป็นประสบการณ์หนึ่งที่ทำให้ใจเราใหญ่ขึ้นได้ค่ะ ลองอ่านดูนะคะ ขอบคุณ รพ.ลำพูน สำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ ขอบคุณพี่ทัศนีย์ สุกเสน พยาบาลวิชาชีพ ประจำห้องคลอด รพ. ลำพูน ที่มีหัวใจของความเป็นมนุษย์ ดูแลด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์อย่างแท้จริงค่ะ

ดวงใจของแม่ (ที่เกือบทำหาย)

ปกติหลังจากที่ฉันเลิกจากงานประจำที่โรงพยาบาล ฉันจะขับรถกลับบ้านที่อยู่ในอำเภอเล็กๆห่างจากตัวเมืองเกือบ 30 กิโลเมตรเพื่อทานข้าวเย็นกับแม่ทุกวัน และทำงานพิเศษคือเปิดสถานพยาบาลเล็กๆ ที่บ้านซึ่งผู้มารับบริการไม่มากนักในแต่ละวัน เย็นวันหนึ่งมีหญิงร่างท้วม ผิวดำแดง อายุประมาณ 35 ปี เดินตรงเข้ามาหาฉัน สีหน้าเครียด ดูวิตกกังวล เหมือนมีอะไรอยู่ในใจ

“ หมอ .....ดิฉันอยากมาตรวจว่าท้องหรือเปล่า” เธอพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเบาๆ เหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน ฉันจึงซักประวัติเบื้องต้นพบว่าประจำเดือนเธอขาดไปประมาณ 12 สัปดาห์จึงให้เธอเก็บปัสสาวะเพื่อตรวจการตั้งครรภ์ เธอได้แต่นั่งนิ่งเงียบระหว่างรอผล การตรวจ ปัสสาวะให้ผลบวก ฉันจึงได้แจ้งผลการตรวจให้เธอทราบ หลังทราบผล สีหน้าเธอยังคงเคร่งเครียด นั่งนิ่งเงียบจนฉันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เธอเงียบอยู่นานกว่าจะพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือในลำคอ “ หมอ....ดิฉันไม่พร้อมจะมีลูก ” เธอเริ่มร้องไห้สะอื้นเบาๆเหมือนพยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่ทำไม่ได้ ฉันเป็นฝ่ายนั่งเงียบๆบ้าง เพื่อเปิดโอกาสให้เธอได้ระบายความในใจ แม้ยังไม่รู้ว่าปัญหาของเธอคืออะไรก็ตาม

ฉันเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่เธอเบาๆ พร้อมกับบอกเธอว่า “ ถ้าน้องไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง และถ้าน้องไว้ใจหมอ หมอก็พร้อมจะรับฟังน้องนะ” เธอร้องไห้โฮออกมาสะอื้นจนตัวโยน ฉันปล่อยให้เธอได้ร้องไห้สักพักใหญ่ รอเพื่อที่จะรับฟัง เธอเหมือนค่อยๆตั้งสติและเปิดใจเล่าให้ฉันฟังว่า ชีวิตเธอมีแต่เรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจ เหนื่อยใจ เธอเคยมีสามีมาแล้ว มีลูกด้วยกัน 1 คน แต่ลูกมีความผิดปกติตั้งแต่เด็กคือเป็นโรคออทิสติก ช่วยเหลือตัวเองได้น้อย ต้องรักษาและไปหาหมอตามนัดตลอด 1 ปีก่อนสามีของเธอก็เสียชีวิตด้วยโรคเอดส์ เธอโชคร้ายติดโรคจากสามี แม่ก็อายุมากและยังป่วยกระเสาะกระแสะเพราะมีโรคประจำตัวรุมเร้าหลายโรค เธอต้องรับภาระดูแลครอบครัวเพียงลำพังมาตลอด

จนเธอได้มาเจอกับสามีคนปัจจุบันซึ่งยังไม่รู้ว่าเธอติดเชื้อ ซ้ำยังคุมกำเนิดพลาดจึงเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา ภาพในอนาคตที่มองเห็นคือการที่ต้องมีลูกที่เป็นโรคเอดส์มาเพิ่มภาระให้ กลัวสามีทิ้งถ้ารู้ว่าเธอเป็นเอดส์ เธอเองก็คงมีชีวิตอีกไม่นานนักเพราะติดเชื้อโรคร้าย เธอพูดสลับกับร้องไห้เป็นระยะๆ ฉันได้แต่นั่งรับฟังอย่างตั้งใจและรู้สึกเห็นใจเธอ

“ ดิฉันอยากทำแท้งแต่ไม่รู้จะไปทำที่ไหน? ไม่อยากให้มีปัญหามากไปกว่านี้ ” ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ในใจคิดไปว่าจะใช้วิธีการในตำราที่อบรมมาบทไหน มาใช้ในตอนนี้ดี จริงๆฉันก็ผ่านการอบรมและมีประสบการณ์ในการให้คำปรึกษามาบ้าง แต่ยังไม่เจอบททดสอบจังๆอย่างนี้สักที ยอมรับว่าเข้าใจและเห็นใจเธอมากแต่ในใจก็ไม่อยากให้เธอหาทางออกโดยการทำแท้ง ฉันจึงพยายามพูดเพื่อให้เธอได้เปิดใจและมองเห็นอีกด้านหนึ่งของการแก้ปัญหา นั่นคือการยอมรับ เพื่ออยู่กับสิ่งปัจจุบันให้ดีที่สุดและ เข้มแข็งที่สุด เพราะทุกคนต่างก็เกิดมาพร้อมกับปัญหาด้วยกันทั้งนั้น ฉันพยายามให้กำลังใจและให้เธอมองเห็นมุมมองอื่นๆที่เธออาจจะยังมองข้ามไป ฉันอาจจะแทรกความรู้สึกส่วนตัวเข้าไปบ้างระหว่างให้คำปรึกษาตามประสาคนที่อยากมีลูก และเชื่อว่าทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ

ฉันรีบแนะนำเธอเรื่องโอกาสลดการติดเชื้อจากแม่สู่ลูกโดยไม่ต้องทำแท้งว่า มีโครงการให้ยาต้านไวรัสเพื่อลดการติดเชื้อจากแม่สู่ลูกซึ่งได้ผลดีมากคือลดโอกาสติดเชื้อจาก 30% เหลือเพียง 2 % รวมถึงการฝากครรภ์ที่เธอควรได้รับ ฉันพยายามสอดแทรกธรรมะและการปฏิบัติกรรมดีในชีวิตปัจจุบันตลอดเวลาตามประสาคนที่เชื่อเรื่องบาปกรรม ในช่วงเวลานั้นเธอนั่งนิ่งเป็นฝ่ายรับฟังฉันบ้าง ก่อนกลับฉันทิ้งท้ายให้เธอได้ตัดสินใจว่า “ ยังไงน้องลองค่อยๆคิด ไตร่ตรองให้ดีก่อนนะ ทำใจให้สบาย ถ้าอยากปรึกษาหมอเรื่องฝากครรภ์หมอก็ยินดีเสมอ ” เธอขอบคุณฉัน สีหน้าดูผ่อนคลายกว่าตอนแรกที่ฉันเห็นมาก

1 อาทิตย์ผ่านไปเธอหายไปจนฉันรู้สึกเป็นห่วง ฉันตัดสินใจโทรไปหาเธอตามเบอร์โทรที่มีในบัตรบันทึกการรักษา ถามไถ่ทุกข์สุข ในเรื่องทั่วๆไปอย่างคนคุ้นเคย น้ำเสียงเธอบ่งบอกถึงความยินดีที่ฉันโทรไปหาเธอ เธอบอกว่าเธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่คุยกับฉัน แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำอย่างไรและยังไม่กล้าบอกเรื่องทั้งหมดกับสามีของเธอ ฉันจึงแนะนำให้เธอพาสามีมาพบกับฉันที่สถานพยาบาล เธอบอกกับฉันว่า “ พรุ่งนี้ดิฉันจะไปหาหมอนะคะ ” ฉันดีใจที่ได้ยินเช่นนั้นเพราะรู้ว่า เธอก็ยังไม่ได้ไปทำแท้ง

เย็นวันต่อมาฉันนั่งรอเธอจนเกือบ 6 โมงเย็นเธอเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับสามี หลังจากที่ได้มีโอกาสคุยกับสามีของเธอ หลังการให้คำปรึกษาแบบคู่ฉันพบว่า สามีของเธอเป็นคนที่มีจิตใจดี และมีความรับผิดชอบ เขารักที่เธอเป็นคนขยัน อดทน และสู้ชีวิต แม้เรื่องผลเลือดของเธอเขาก็ยอมรับได้ หลังการพูดคุยกันฉันเห็นสีหน้าเธอของเธอผ่อนคลายขึ้น

“ ดิฉันจะขอมาฝากท้องกับหมอได้มั้ยคะ” ฉันยิ้มด้วยความยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น ในใจรู้สึกโล่งมาเปราะหนึ่ง “ ดิฉันไม่อยากไปฝากท้องที่โรงพยาบาลกลัวคนอื่นรู้ว่าเป็นโรค(เอดส์) ” โชคดีที่ฉันเป็นพยาบาลห้องคลอดจึงสามารถแนะนำและพูดเพื่อให้เธอทราบถึงบรรยากาศในการฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลโดยละเอียด และหวังว่ามันคงจะพอให้เธอคลายความวิตกกังวลลง ฉันแนะนำให้เธอไปฝากครรภ์ต่อที่โรงพยาบาลในตัวจังหวัดเพื่อรับยาต้านไวรัสขณะตั้งครรภ์ ซึ่งเธอก็เข้าใจและตกลงที่จะไปฝากครรภ์ต่อ ฉันรู้สึกยินดีที่มีส่วนช่วยให้เธอหาทางออกในการแก้ปัญหา หลังจากนั้นเธอไปฝากครรภ์ต่อสม่ำเสมอ เธอเองก็มักจะแวะมาหาฉันที่คลินิกเพื่อขอคำปรึกษาบ้างเล็กๆน้อยๆซึ่งฉันเองก็เต็มใจ

จนวันที่เธอเจ็บครรภ์คลอด.......ช่างบังเอิญจริงๆที่ เธอมาคลอดวันที่ฉันเข้าเวรพอดี ฉันจึงมีโอกาสได้ดูแลเธออีกครั้งขณะคลอด “ ดิฉันดีใจจริงๆที่เจอหมอ” เธอพูดออกมาพร้อมสีหน้าโล่งใจที่ได้เจอคนที่คุ้นเคย การคลอดผ่านไปได้ด้วยดี ตรงหน้าฉันขณะนั้นคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง น้ำหนัก 2,650 กรัม กำลังร้องไห้เสียงดัง ถึงจะตัวเล็กไปนิดแต่ก็ดูน่ารักน่าชังในขณะที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆของแม่ ......ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยคิดที่จะทำลายชีวิตน้อยๆนี้ แต่โชคดีที่เรื่องร้ายๆนี้ไม่ได้เกิดขึ้น ฉันมองเธอและลูกด้วยความรู้สึกอิ่มเอิบในใจราวกับได้ทำบุญที่ยิ่งใหญ่

หลังจากนั้นที่สถานพยาบาลของฉันจึงมีครอบครัวพ่อ แม่ ลูก ครอบครัวนี้มาแวะทักทาย พูดคุยกันเป็นประจำ ฉันจึงทราบว่า ผลเลือดทั้งของลูกและสามีปกติ และมีการป้องกันทุกครั้งระหว่างมีเพศสัมพันธ์ ตัวเธอเองระดับเม็ดเลือดขาว CD4 ไม่ต่ำ จึงยังไม่จำเป็นต้องรับยาต้านไวรัสต่อเนื่องหลังการคลอด

เด็กน้อยซึ่งตอนนี้อ้วนท้วนแข็งแรง หน้าตาน่ารัก น่าชัง ดูร่าเริงแจ่มใสไม่ต่างจากเด็กทั่วไป ทุกครั้งที่เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามองฉันและยิ้มให้เหมือนคนที่คุ้นเคยกันมานาน มันช่วยเติมเต็มความรู้สึกดีๆ ให้ฉันเกิดกำลังใจในการใช้ชีวิตและการทำงาน เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ฉันเข้าใจชีวิต รู้สึกดีกับตัวเอง และไม่น่าเชื่อว่า แค่การที่ได้เป็นเพียงผู้ฟังที่ดีให้กับคนที่มีปัญหาคนหนึ่ง จะนำมาซึ่งความรู้สึกดีๆ มากมายขนาดนี้

ภาพความทรงจำเหล่านี้ยังคงชัดเจนและรู้สึกดีเสมอเมื่อได้นึกถึง ยิ่งกว่านั้น ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ได้ทำลงไปทั้งหมด....ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงลย แต่มันอยู่ที่ว่าเราเคย “ ให้เวลา ” กับเรื่องเหล่านี้มากน้อยเพียงไร ?

เขียนโดยพี่ ทัศนีย์ สุกเสน พยาบาลวิชาชีพ ประจำห้องคลอด รพ.ลำพูน

*************************************

เขียนใน GotoKnow โดย ♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥
ใน .♥♥ ·° เรื่องเล่าของพอลล่า·° .♥♥

คำสำคัญ (Tags): #hhc#การดูแลด้วยหัวใจ

หมายเลขบันทึก: 295569เขียนเมื่อ 7 กันยายน 2009 22:03 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:29 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (50)

did

เขียนเมื่อ 7 กันยายน 2009 22:04 น. ()

จองงงงงงงงงงงง ก่อน

ลีลาวดี

เขียนเมื่อ 7 กันยายน 2009 22:11 น. ()

เป็นกุศลที่ยิ่งใหญ่ ได้ช่วยชีวิตคนหนึ่งคนรอดตายได้ และช่วยให้สถานภาพในครอบครัวเข้าใจกัน จากที่เขาวิตกกังวลมาตลอดที่อยู่ด้วยกัน...อนุโมทนาบุญนี้ด้วยค่ะ ยิ่งใหญ่จริงๆ

did

เขียนเมื่อ 7 กันยายน 2009 22:15 น. ()

สวัสดีครับ พอลล่า

เข้ามาอ่านนะครับ

เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากๆครับ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ

ขอบคุณครับ

♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥