ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมารู้สึกเป็นช่วงที่วิกฤตมาก เริ่มตั้งแต่ดิฉันมีอาการปวดกระดูกข้อมือขวามากตอนหยุดติดกัน 4 วัน (11 - 14 พ.ค.) และปวดขึ้นเรื่อยๆ (จนต้องฉีดยาที่ข้อมือเมื่อวันอังคารที่ 16 พ.ค.) ในวันอาทิตย์ที่ 14 พ.ค. หลานสาวมีอุบัติเหตุถูกรถชนขณะกำลังเดินอยู่ริมทางเดิน เกิดจากรถยางแตกเสียหลักปัดมาชน บาดเจ็บตามร่างกายหลายแห่ง โชคดีที่สมองไม่ถูกกระทบกระเทือน แต่ต้องหยุดเรียนหลายวันกว่าแผลตามร่างกายจะหาย วันจันทร์ที่ 15 พ.ค. ขณะไปเยี่ยมหลานที่นนทเวท พี่ชายได้รับโทรศัพท์จากพี่สะใภ้ว่าบ้านที่ลำปางถูกขโมยขึ้น ของหายไปหลายชิ้น แต่โชคดีที่ไม่มีใครถูกทำร้ายให้ได้รับบาดเจ็บ พอวันพุธที่ 17 พ.ค. หลานชายอีกคนขับรถตามหลังรถ 6 ล้ออยู่ดีๆ ขณะลงสะพานรถ 6 ล้อเสียหลักหมุนปัดขวางทางเบรกไม่ทันทำให้ชนอัดรถ 6 ล้อ แต่โชคดีที่ขับตามไม่เร็วมากจึงบาดเจ็บเล็กน้อย ดิฉันจึงยุ่งวุ่นวายกับเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น ดังนั้น จึงตั้งใจร่วมกันกับพี่, น้องๆ และหลานๆ ว่าจะต้องไปทำบุญพร้อมๆ กันในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ซึ่งถือเป็นโชคดีที่ทำให้ได้มาร่วมกันทำบุญอีกครั้ง
ในความวุ่นวายหรือความโชคร้ายทั้งหมดยังมีความโชคดีอีกประการหนึ่ง คือ เย็นวันพุธที่ 17 พ.ค. เป็นช่วงสัปดาห์ "วันวิสาขบูชา" ของสถาบัน ซึ่งคุณพัชราและคุณจันทนาได้เรียนเชิญท่านอาจารย์ พญ.อมรา มลิลา มาสนทนาธรรมในหัวข้อ "สุขใจ - ได้งาน" ช่วงเวลา 16.30 - 18.00 น. ดิฉันตั้งใจจะเข้าร่วมกิจกรรมอยู่แล้วจึงงดการไปเยี่ยมหลาน 1 วัน แต่ที่บอกว่าโชคดีนั้นก็คือ ขณะที่นั่งฟังท่านวิทยากรบรรยาย น้องฉวีวรรณที่นั่งข้างๆ พอรู้ว่าปวดข้อมือก็นวดให้ไปเรื่อยๆ พลังจิตที่น้องหวีส่งให้ประกอบกับการรักษาของแพทย์ ทำให้ความรู้สึกปวดบรรเทาลงมากจนไม่ต้องรับประทานยาแก้ปวดแล้ว
โชคดี หรือ โชคร้าย........สุข หรือ ทุกข์ ขึ้นอยู่กับวิธีคิดหรือสติที่เราเอามาจับแต่ละเหตุการณ์ที่เราเผชิญจริงๆ
ขอบพระคุณ คุณโอ๋-อโณ และคุณ pomdent มากนะคะที่ให้กำลังใจ สู้ต่อค่ะ......
ติดตามอ่าน Blog คุณโอ๋-อโณ เป็นระยะๆ นะคะ เพราะท่าน ผอ.อัจฉรา บำราศฯ เล่าถึงตัวอย่างผู้เขียน Blog ที่สม่ำเสมอและชอบใจข้อสรุปที่คุณโอ๋-อโณ Group จากแนวคิดของคุณพัชรา บำราศฯ เรื่องการเขียน Blog มากๆ ค่ะ