แค่ไม่รู้


ขออีกแป๊บ

ขณะกำลังนั่งเขียน blog นี้

กำลังเล่น game online ที่ชื่อว่า evony

ผมไม่ได้เล่นเกมส์แนวนี้นานมากแล้ว

เป็นเกมส์แนววางแผน สร้างทรัพยากร แล้วสู้รบ

จริงๆ ก็ไม่ได้ค่อยวางแผนมากเท่าไหร่

อาศัยพวกมาก กองทัพใหญ่ ก็ชนะได้

 

ผมกำลังตกอยู่ในช่วงแห่งการขาดสติ

อยู่ในโลกสมมติ ที่มีตำแหน่งใหญ่โตให้ เมื่อรบชนะ และหาอาหาร หรือทรัพยากรได้มากพอ มีพันธมิตรคอยปกป้องเมื่อเกิดภัย

 

ย้อนกลับมามองในชีวิตจริง

ตัวผมไม่ได้ต่างอะไรกับเกมส์เลยแม้แต่น้อย

1. รับราชการ ก็อยากได้เลื่อนตำแหน่ง อยากได้เลื่อนขั้น อยากได้รับ promotion (ช่วง 2 วันที่ผ่านมาก็มีโอกาสได้เห็นบุคลากรสายเดียวกันขึ้นรับรางวัลต่างๆ ผมรู้สึกยินดีที่เขาตั้งใจทำงานจนได้รางวัล แต่แวบหนึ่งในความคิด กลับร้อง เอ๊ะ และ อ๋อ ว่าไม่ต่างกับ evony ของเราเลย^0^ ได้เงินค่อนข้างเฉย แต่ได้ Promoted นี่อย่างชอบเลย)  

2. หาเงิน หาอาหารมาไว้เลี้ยงครอบครัว ในเกมส์หาอาหารไว้เลี้ยงทหารเพื่อไปตีเมืองชาวบ้าน

3. เมื่อทำไม่ได้ตามข้อกำหนด ก็พยายามหาวิถีทางต่างๆ  แต่โดยมากก็เป็นไปเพื่อ การได้ตำแหน่งที่สูงในราชวงศ์อังกฤษ ในชีวิตจริงคงไม่อยากเป็น colonel ไปตลอด ใฝ่ฝันเป็น General เหมือนกัน ยิ่งเป็น Baronet ได้ก็ดี

4. ระหว่างเล่นจะมีข้อความขึ้นตลอด ว่าคนโน้นได้อย่างโน้น คนนี้ได้อย่างนี้ ทำให้เราอยากบ้าง

5. วิธีที่จะได้ของอย่างหนึ่งในเกมส์คือการเสี่ยงโชค เช่นเดียวกับชีวิตผมที่อยากถูกรางวัลที่ 1 หรือ lotto กับเขาบ้าง   

มีอยู่วันหนึ่ง server ล่ม และได้รับการแจ้งว่าจะไม่ได้เล่นอีกต่อไป คำถามพรั่งพรูมามากมาย แต่สิ่งที่มาก่อนคือความเคว้งคว้าง ความเสียดาย ใช้เวลาทำใจอยู่ 2 วัน แล้วกลับมาย้อนถามตัวเองว่า กูเล่นมาทั้งหมดนี่เพื่ออะไรวะ

ในชีวิตจริงหลายคนคงย้อนถามตัวเองว่า กูเกิดมาทำไมวะ กูทำงานไปเพื่ออะไรวะ

ถึงตอนนี้ผมคงไม่กล้าบอกว่าผมรู้ เพราะผมยังติดในความไม่รู้ หลงอยู่ในอวิชชา

และมักจะขออีกแป๊บตลอด

แต่อย่าลืมนะครับ ไอ้ตัวการทั้งหมด ก็แค่แป๊บเดียว วูบเดียวนี่แหละ

ว่าแล้วก็ขอไปเล่นเกมส์ต่ออีกแป๊บนึงครับ ^0^

 

คำสำคัญ (Tags): #แป๊บนึง
หมายเลขบันทึก: 294480เขียนเมื่อ 5 กันยายน 2009 07:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 09:14 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

ขอบคุณครับสำหรับข้อคิดที่ได้

เล่นเกมแล้วหลุดจริงๆครับ

ผมก็ชอบเกมครับ ไว้เล่นคลายเครียด (ข้ออ้างน่ะครับ เล่นทีไร เครียดทุกทีครับ อยากชนะ)

เล่นเกมแล้วต้องเพ่ง

กลายเป็นฝึกเพ่งแบบไม่รู้ตัว

เฮ้อ จะพยายามเล่นน้อยๆแล้วกันครับ

วัยเราโตมากับเกม มันเป็นของเล่นของเด็ก และ ผู้ใหญ่นะครับ

ใครว่าผู้ใหญ่ไม่ติดเกม

ขอบคุณครับคุณ Phornphon ที่แวะมาเยี่ยม และเข้าใจกันครับ

อ่านเรือ่งราวของคุณก็ได้ข้อคิดอย่างหนึ่ง
ผมว่าถ้าคุณเซ็งกับชีวิตคือมีเวลาว่างมากไป
ลองมาลุ้นความเสียวที่นี่ดีกว่า ผมไปมาแล้วเสียวจริงๆ

http://gotoknow.org/blog/addvalue/294229

 

 

 

แวะมาเยี่ยมค่ะ

เบื่อๆอยากๆเหมือนกันค่ะ

แค่รุ้นะคะ

เราเคยคิดเหมือนกันเลยน่ะค่ะ คุณ สามารถ ..

ที่ว่า เกิดมาทำไม แต่ตอนนี้ ฉันเข้าใจแล้ว

ว่าเกิดมาเพื่อทำความดี ^^

หนูจะเป็นกำลังใจให้ในการเขียนเสมอ ๆ ค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท