คุณสมรถ คนสวนของคณะสหเวชศาสตร์ ถ้าถูกจับไปทำข้อสอบ QA ของอาจารย์บอย (คุณอนุวัทย์ เรืองจันทร์) คงได้ไข่ต้มไปแทนเสื้อสามารถแน่ๆ
แต่ตลอดเดือนเมษายน พฤษภาคมที่ผ่านมา มีช่วงวันหยุดยาวนานหลายวัน หลายช่วง คุณสมรถซึ่งเป็นเพียงลูกจ้างชั่วคราวรายวันของคณะฯ เป็นห่วงต้นไม้เหลือเกิน กลัวว่าจะเฉาเพราะขาดน้ำ ทุกเช้าวันหยุดตอนตี 5 คุณสมรถก็จะตรงมาที่คณะ (บ้านอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย) เพื่อรดน้ำต้นไม้ แล้วจึงกลับบ้านไปทำงานต่อ เป็นเช่นนี้โดยไม่ได้รับค่าแรงในวันนั้นๆ และที่สำคัญ โดยไม่มีใครทราบด้วย
แต่เมื่อวาน ดิฉันบังเอิญไปทราบเข้า จึงรู้สึกประทับใจคุณสมรถแบบสุดซึ้ง และขอจารึกเรื่องราวที่แสดง "จิตสำนึกเรื่องคุณภาพ" ดีดี ไว้บน blog นี้อีกครั้งหนึ่ง......
นี่คือเรื่องเล่าที่มีพลัง ขอเสนอให้อาจารย์เอาไปเล่าในที่ประชุมต่างๆ ของคณะ อาจจัดพิธีง่ายๆ มอบเสื้อสามารถหรือสิ่งที่แสดงความชื่นชมอย่างอื่นเพื่อเป็น Visual Stimulation แก่คนอื่น
วิจารณ์ พานิช
คนรักคณะแบบนี้มีอีกเยอะครับ
ดีใจที่ผู้ใหญ่มองเห็นสิ่งเหล่านี้
กราบขอบพระคุณท่านอาจารย์วิจารณ์เป็นอย่างสูงค่ะ นอกจากความรู้ต่อยอดที่อาจารย์กรุณาแนะนำเพิ่มเติมแล้ว ดิฉันอยากจะเรียนอาจารย์ด้วยว่า คำชมจากอาจารย์เป็นเหมือนดั่งน้ำทิพย์ชะโลมใจ ดิฉันต้องทำใจเป็นอย่างมากที่จะสงบใจ ไม่ดีใจ (แต่ไม่สำเร็จ)
ขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่าน ที่ share ประสบการณ์ดีๆ เพิ่มเติมนะคะ ดิฉันอยากฟังเรื่องเล่าแบบนี้จากทุกท่านเช่นกันค่ะ
เหมือนดั่งที่ดิฉันได้รับคำชมจากอาจารย์วิจารณ์ หากคนดีดีที่ท่านประสบได้รับการชื่นชม และเผยแพร่ให้เป็นที่ประจักษ์ ดิฉันว่าความรู้สึกปิติยินดี จะตราตรึงในใจเขาไปนาน ทนทานจนแม้เสื้อสามารถก็อาจขาดวิ่นไปก่อนเสียด้วยซ้ำ