อาสาสมัครภาคเมือง
ไม่มีเวลามากมายขนาดนั้น... ลางานไม่ได้... คงต้องลาออกจากงานแน่...พักร้อนใช้ไปหมดแล้ว... อยากไปเหลือเกิน เสียดายจัง... คนเมืองหลากหลายอาชีพ ติดเงื่อนไขไม่สามารถร่วมโครงการงานพัฒนา ในพื้นที่ห่างไกลได้ อยากทำความดีเพื่อเพิ่มพลังให้กับชีวิตหรือเพราะต้องการหลบหนีหลายสิ่งหลายอย่าง ซ้ำซากจำเจ กดทับบีบรัด รังแต่นำพาชีวิตนับวันจมลึกลงในปรักอาจม ยังกำกวม... มันจึงเป็นความสุขแบบวูบวาบไม่นานก็วาย เพราะหนีไปได้ไม่นาน จำต้องกลับมา ดำรงอยู่วิถีเดิมๆ การเดินทางออกห่างอาจไม่ใช่คำตอบ หากเลือกแล้วที่จะดำรงอยู่วิถีเมือง...คำตอบอาจมิได้อยู่ที่หมู่บ้านแห่งเดียว...
กลุ่มคนเล็กๆกลุ่มหนึ่งประมาณยี่สิบกว่าชีวิต รวมตัวกัน นาม อาสาสมัครศูนย์คนหาย กำลังกระตือรือร้นขุดแปลงปลูกผัก ปรารถนาให้งอกงามผลิดอกออกผล แม้จะหยั่งรากลงบนแผ่นคอนกรีตอย่างยากลำบากนักก็ตาม...
ความเห็น (1)
มนุษย์ที่อยู่กับเมืองหลวง สังคมเมืองสอนให้เขาต้องเร่งต้องรีบ และแล้วอีกไม่นานดอกหนา เขาจะอิ่มกับสังคมเมืองหลวง จนตกผลึกมาอยู่สังคมบ้านนอกเป็นแน่
แวะมาทักทายเจ้าค่า