ขอเชิญ..ส่งเรื่องเล่าเข้าประกวด...

• สงสัยงานนี้พี่นกต้องปั่นเรื่องให้มากกว่านี้เป็นแน่แท้
• ได้ข่าวว่างานนี้มีรางวัลใหญ่ (นายหัวคอนเฟิร์มมา) 
• บุคคลที่เขียนเรื่องเล่าบ่อย ๆ / อ่านเรื่องของบุคคลอื่นและมีการคอมเม้นท์ในทุกเรื่องอย่างต่อเนื่อง  สำหรับคนที่คิดดี ทำดี เขียนดี   (ไม่ทราบว่ายังเหลือที่ไว้ให้พี่นกหรือเปล่า)
• งานนี้พี่นกขอใช้สิทธิ์ด้วยคนนะ

น้องอัจจ๋า

ขอ ก๊อบปีไอเดีย ไปที่ชาแก่งคอยบ้างนะคะ

ตอนนี้ ชาบ้านพี่ เหมือนไม่ได้น่ำเลยไม่ค่อยโต อิ อิ

ติดถึงนะคะ...น้ำชา..พี่ชู แก่งคอย

คนนอกวงการเเบบผมสมัครได้มั๊ยครับ

น่าสนนะเนี่ย

แต่ช่วงนี้สมองซีกซ้ายายมะค่อยโตเลย

คงต้องอาศัยอ่านของคนอื่นไปก่อน

หายาจรรโลงใจ จะได้มีไฟไฟทำงาน อิอิ

น่าใจค่ะ รับพิจารณาค่ะ

สวัสดีค่ะ...พี่ชู

ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่งค่ะ

ฝากน้ำจากพะโต๊ะรดต้นชาแก่งคอยให้โตวันโตคืนนะคะ

สู้..สู้ค่ะ

อาจารย์กู้เกียรติ ญาติเสมอ สวัสดีค่ะ

• ด้วยความยินดีมากค่ะ"จารย์
• เอาจริงนะคะ...
• ว่าแต่...มารับรางวัลที่พะโต๊ะได้ป่าวค่ะเนี่ย

 (ชลบุรี..ใกล้นิดเดียว....อิอิ)

สวัสดีค่ะครูอ้อย แซ่เฮ

เป็นเกียรติอย่างสูงค่ะอาจารย์ค่ะ

ขอบคุณนะคะ

พี่นก..

ไม่มีพื้นที่เหลือให้พี่นกคิดดี ทำดี พูดดี หรอกค่ะ

เพราะพี่นก คือ ส่วนของพื้นที่นั้นโดยสมบูรณ์

ขอบคุณมากนะคะ..(อ้าว...ซึ้ง..อิอิ)

คุณกิ่งไผ่ ..

• สมองซีกซ้ายโตเต็มที่พร้อมรอยหยักทุกรายละเอียดแล้วตะหากล่ะ เชิญก้าวไปด้วยกันนะคะ
• ขอบคุณมากค่ะ

สวัสดีคะ

SHA พะโต้ะ นี่เขาดีจริงๆนะคะ

งาน SHA conference & Contest ภาคใต้ คงมีของดีดี มากมายคะ

จะคอยคะ

สวัสดีค่ะ พะโต๊ะมาแรงสุดๆ เลยค่ะ

เป็นกำลังใจขอให้รวบรวมเรื่องเล่าได้เยอะๆ นะคะ รอฟัง รออ่าน รอชื่นชมค่ะ สู้ๆๆๆ

• กิจกรรมน่าสนใจมากครับ
• ขอให้มีเรื่องเล่าดีดี เข้ามาร่วมเยอะๆ ครับ

ก่อนอื่น ต้องแนะนำตัวเองนิดหนึ่งคะ พี่เอ๋ จาก ร.พ. หนองจิก

เป็นเพื่อนร่วมงาน พีศรี .. ที่อบรม เรื่องเล่า ฯ กับน้องอัจ ...

เป็นความรู้สึกดีๆ กับบรรยากาศ เรื่องเร้า..เร้าพลัง กับความเป็นพะโต๊ะ

ขอมีส่วนร่วมในการส่งเรื่องเล่า ไปแลกเปลี่ยนบ้างนะ เอาเป็นเรื่องเล่า เร้าความรุ้สึก

ของพยาบาล ชายแดนใต้ .. ความจริงน่าจะเป็น เรื่องเล่าที่น้องๆ อาจได้เคยอ่านแล้ว

สำหรับใครที่ไปร่วม National Forum ปี่ที่ผ่านมา เพราะได้จัดบอร์ด

ติดไห้อ่านบ้างแล้ว

ป.ล อย่าลืมฝากรางวัลมาทาง E Mail นะคะ ฮิๆ

หน้าห้องฉุกเฉินที่เปื้อนด้วยรอยเลือด

: มันเป็นเวรบ่ายที่ค่อนข้างเหนื่อยเสียเหลือเกิน ตั้งแต่ รับเวร จน เกือบ 2 ทุ่ม เรา และน้องได้มีโอกาส จิบกาแฟ เย็นกันคนละ ครึ่งแก้ว มี ผัดซีอิ้ว แสนอร่อย ตั้งอยู่บนโต๊ะ ..ไม่มีโอกาสเปิดห่อ เพื่อนำมันเข้าปาก เรา และน้อง กำลังสาละวนกับการจัดการศพทหาร ที่ ถูกถล่มฐาน เสียชีวิตในจุดเกิดเหตุ 1 ราย ...และ มีทหารที่บาดเจ็บสาหัส อีก 3 ราย ถูกนำส่งไปโรงพยาบาลปัตตานี โดย ทีมพยาบาลส่งต่อ น้องเวรเปล นำศพของทหารที่ได้รับการดูแลสภาพศพเรียบร้อยแล้ว ไปไว้ยังข้างห้องฉุกเฉิน เพื่อรอการจัดการ ในเรื่องเอกสารและเรื่องราวอื่นๆ ต่อไป เราเห็นน้องใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อ กับรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความอ่อนล้า ไม่มีโอกาส ถามถึงความเหน็ดเหนื่อย ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังรัว …ตอนนี้มีระเบิดที่สุเหร่า ใน ตำบล ลิปะสะโง อ.หนองจิก ผู้บาดเจ็บมากกว่า 20 คน ขอ ให้ทางโรงพยาบาล เตรียมรับผู้ป่วยด้วยครับ เป็นเสียง โทรศัพท์ จากปลัดป้องกัน อำเภอ หนองจิก ที่โทรเข้ามาแจ้งเหตุ

เหนื่อยมาก .... แต่ไม่มีเวลาที่จะบอกใคร รีบ โทรศัพท์ตามอัตรากำลังเสริม พยาบาล และทีมงานที่เกี่ยวข้อง ถูกเรียกขึ้นมาบนโรงพยาบาลในเวลาอันรวดเร็ว มีการประกาศแผนฉุกเฉิน โดยทีมงานอย่างเป็นระบบ ญาติผู้ป่วยจำนวนไม่ต่ำกว่าหลักร้อย เต็มโรงพยาบาล และพื้นที่โดยรอบ รถกระบะที่นำส่งผู้ป่วยที่บาดเจ็บถูกลำเลียงส่งมาอย่างไม่ขาดระยะ รอยเลือดที่ไหลเต็มห้องฉุกเฉิน สภาพขา และแขนที่โดนระเบิด ดูกระรุ่งกระริ่ง เป็นสภาพที่ดูแย่มาก ....ไม่มีเสียงครวญคราง จากผู้ป่วย และญาติ มันดูเงียบจนน่ากลัว เสียงที่ดังสลับกันระหว่างทีมแพทย์ และพยาบาลเป็นเสียงเดียวที่ได้ยินในขณะนี้ มีการจัดส่ง รถส่งต่อ จากโรงพยาบาลจังหวัด มาช่วยเหลือโรงพยาบาลหนองจิก เพิ่มอีก 3 คัน หลังจากที่มีการประสานกัน ในเรื่องของการส่งต่อที่เกินขีดความสามารถของโรงพยาบาล ... กำลังสาละวนกับการจัดการ แขนส่วนที่ขาดหายไป กับแผลที่กระรุ่งกระริ่ง ...รู้สึกถึงหยดน้ำ ที่ตกใส่แขนตนเอง ..รีบเงยหน้า สบตาน้อง ก็พบว่า มีน้ำใสๆ เอ่อเต็มเบ้าตาของน้อง .. เรายิ้มให้กำลังใจ เหมือนจะบอกน้องว่า เราต้องเข็มแข็ง ....เพราะยังมีเรื่องราวอีกมากมาย ที่เกิดขึ้นในพื้นที่แห่งนี้ ... พื้นที่สีแดงที่เราทิ้งไปไม่ได้ ..

........................................................

ว้า..กว่าจะปรีกตัวมาชื่นชมผลงานพี่อัจได้

........ก็วันนี้แหละ............

แอนเป็นคนพูดไม่เก่ง เขียนไม่เก่ง แต่ชอบอ่านนะ

ขอกำลังใจให้พี่อัจด้วยค่ะ

และจะคอยติดตามผลงานของพี่อัจอยู่ตลอด

ดีจัง...นอกจากได้อ่านเรื่องจากพี่ ๆรพ.เดียวกันแล้ว

ยังได้อ่านเรื่องเล่าดีจากพี่ๆจากแดนใต้

แอนเรียนจบจาก วพบ.ยะลา

พอพูดถึง 3จังหวัดชายแดนภาคใต้แล้วรู้สึกคิดถึง วพบ.ขึ้นมาจับใจ

ถึงแม้จบมาจะไม่ได้ทำงานที่นั้นต้องมารับใช้บ้านเกิด แต่แอนก็ผูกพันธ์กับที่นั้นมากๆ

และทราบว่าพวกพี่ๆที่นั้นต้องทำงานหนักและเสี่ยงภัยมากๆ

ถึงแม้แอนจะไม่ได้เห็นหยาดเหงื่อของพี่แต่ทราบได้ด้วยใจว่าเหนื่อยและหนักมาก

ต้องเป็นผู้เสียสละและทำด้วยใจจริงๆ

แอนขอเป็นกำลังใจให้พี่จากใจจริง สู้ๆนะค่ะ

ยังมีคนที่เห็นความดีที่พี่ทำอยู่ และซึ่งใจมากๆ

• น่าสนใจดีน่ะครับ...พี่อัจและทีมงานสู้ๆๆ
• ขอบคุณเจ้าของเรื่องหน้าห้องฉุกเฉินที่เปื้อนด้วยรอยเลือด ครับ ผมเองก็จบจากวสส.ยะลาเหมือนกัน ทำให้นึกถึง พี่ๆเพื่อนๆและน้องที่ทำงานที่สามชายแดนใต้ คงเหนื่อยน่าดูยังไงขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ ขอให้ความดีช่วยปกป้องให้ทุกคนปลอดภัยครับ

เรียนอาจารย์แม่ต้อย

• ได้เห็นหน้าแม่ต้อยทุกครั้ง..มีความสุขทุกทีเลยค่ะ
• จะพยายามชง SHA อย่างเต็มที่ด้วยใจค่ะ
• ขอบคุณมากนะคะ...คิดถึงค่ะ

สวัสดีค่ะอาจารย์.♥paula ♥ที่ปรึกษาตัวน้อย✿

• ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ
• อาจารย์เติมเต็มความรู้สึกดีให้ทำงานอย่างมีความสุขได้เสมอค่ะ
• คิดถึงนะคะ
  

สวัสดีค่ะน้องฮอส

• พี่อัจรอเรื่องเล่าของน้องฮอสและเครือข่ายสา-สุขทุกท่านเลยนะคะ
• ขอบคุณมากนะคะ
• คิดถึงค่ะ

สวัสดีค่ะ...พี่เอ๋ จิตติมา รพ.หนองจิก

• เหนือคำบรรยายจริงๆค่ะ ห้องฉุกเฉินที่เปื้อนด้วยรอยเลือด
• มันเป็นความสุขที่แท้จริงในการทำงานของวิชาชีพพยาบาลค่ะ
• ขอขอบคุณพี่เอ๋จากใจด้วยความซาบซึ้งใจที่สุดและฝากกำลังใจให้คนทำงานที่รพ.หนองจิกทุกท่านด้วยนะคะ 
• ขอบคุณมากนะคะ..

สวัสดีค่ะ...น้องแอน

ดีใจที่น้องแอนมาเป็นส่วนหนึ่งทั้งงาน OR และเรื่องเล่า

ขอให้เป็นคนดีที่เก่งในทุกด้านจ๊ะ

พี่รอชื่นชมความสำเร็จของแอน เป็นกำลังใจให้ 24 ชม.....อิอิ

น้องเร

ขอบคุณนะคะที่ติดตามเสมอๆ

มาเล่าเรื่องด้วยกันนะคะ

จะสู้..และสู้..ด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุขค่ะ

สวัสดีค่ะ พี่เอ๋ รพ.หนองจิก น้องมด อ่านเรื่องเล่าของพี่เอ่แล้วน้ำตาคลอเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงบรยากาศในวันนั้น และก็รู้สึกได้ถึงความรักที่มีให้กันของพยาบาล อยากให้ พะโต๊ะมีความรักแบบนี้บ้างจังค่ะ

สวัสดัค่ะ คุณเอ๋ รพ.หนองจิก อ่านเรื่องเล่าแล้ว เห็นภาพบรรยากาศและสิ่งแวดล้อมขณะนั้น สะท้อนภาพวิชาชีพพยาบาล โรงพยาบาลได้เป็นอย่างดี

สู้ สู้ นะค่ะ อย่าท้อ ขอเป็นกำลังใจ

ช่วงนี้ไม่ได้อยู่รพ.เลย ตกข่าวเรื่องSHA พะโต๊ะไปเลย เสียดายแย่ถ้าไม่เข้ามาเยี่ยมชม คงอดของขวัญชิ้นใหญ่ใช่ไหมคะน้องอัจ เก่งจริงๆ SHA - อัจของเรา

ขอเชิญชวนเจ้าหน้าที่ทุกท่านส่งเรื่องเล่าเข้ามาเยอะๆนะครับ

ร่วมด้วยช่วยกันทำในสิ่งดีๆนะครับ

เรื่องเล่าของERพะโต๊ะ กำลังจะคลอดนะคะ ขอร่วมแข่งขัน....ชงชาด้วย

พี่เอ๋รพ.หนองจิก ERพะโต๊ะขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

ถึงจะอยู่ไกลกันแต่เราก็ลูกERเหมือนกันค่ะ สู้ไม่ถอยอยู่แล้ว

น้องมด

ความรักเป็นสิ่งสวยงาม

สามารถ รัก ได้เลยโดยไม่มีเงื่อนไขจ๊ะ

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะ...คุณทอฝัน

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ

สู้ค่ะ

เร่งมือนะค่ะป้าอ้อน

เดี๋ยวชวดล่ะ เสียดายแย่เลย...อิอิ

ขอบคุณท่านผอ.ค่ะ

รอเรื่องที่สองของผอ.อยู่นะคะ...คริคริ

สวัสดี..จนท ห้องฉุกเฉิน

ทุกคนมีเรื่องราวดีๆเพียบ

อย่าเก็บไว้แค่ห้อง ER นะคะ มาแบ่งปันความดีงามให้โลกรับรู้

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีครับ..คุณอัจ

ผมขอขอบคุณคุณอัจมากนะครับ ที่ริเริ่มโครงการให้ จนท. มาเขียนเรื่องราว

และถ่ายทอดประสบการณ์ทำงานผ่านเว็บบล็อคออนไลน์

ทำให้ผมได้มีโอกาสได้มาเจอเพื่อนเก่าสมัยประถม คือคุณจันทนา หรือคุณจุ๋ม

หัวหน้าห้องคลอด ของ รพ. พะโต๊ะ ที่ผมไม่ได้เจอเขาตั้งแต่จบประถมมากว่า 20 ปีแล้วครับ

มันเป็นสื่งที่น่าเหลือเชื่อและดีใจมากครับ ที่ผมมีโอกาสได้เจอและรับรู้ว่า

เพื่อนเราสมัยประถมนั้น ตอนนี้ทำงานหรืออยู่ที่ไหนกันบ้าง

คุณจุ๋มเป็นเพื่อนประถมของผมคนแรก ที่ผมจดจำชื่อ-นามสกุลเขาได้อย่างแม่นยำ

ผมอยากจะทักทายเขาหน่อยนะครับ แต่ผมไม่ทราบว่าเขาจะจำผมได้หรือเปล่า?

ผมได้ส่งข้อความทักทายผ่าน เมลล์ติดต่อเขาจาก blog นี้ แต่ผมไม่แน่ใจว่าจุ๋มจะได้รับหรือเปล่า?

ดูจาก comment หลายๆ ท่านที่เขียนถึงเขา รู้สึกว่าจุ๋มคงจะตั้งใจทำงานจนไม่มีเวลาว่างแน่ๆ เลย

ผมขออนุญาตรบกวนคุณอัจ สักเรื่องได้ไหมครับ?

ช่วยบอกคุณจุ๋มว่า มีเพื่อนสมัยประถมเขาอยากคุยด้วยนะครับ

ถ้าเขามีเวลาช่วยตอบเมลล์ผมด้วยนะครับ ผมแค่อยากรู้ว่าเขาจะจำผมได้หรือเปล่าเท่านั้นเองครับ

และ ผมขอให้กำลังใจ ให้เขาตั้งใจทำงานเพื่อสังคมแบบนี้ต่อไปนะครับ

ขอความกรุณาคุณอัจด้วยนะครับ ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ

กุลชาติ [email protected]ฮอทเมล.คอม (@hotmail.com)

สวัสดีค่ะ....คุณกุลชาติ

น้องจุ๋มคงดีใจที่ได้เจอะเพื่อนสมัยประถม

ขอรับเรื่องไว้แล้วจะแจ้งน้องจุ๋มให้นะคะ

ดีใจด้วยนะคะที่เพื่อนๆได้เจอกันผ่านweblog

ขอบคุณนะคะ

...ขอบอกว่า.คุณเก็บความทรงจำไว้อย่างน่าประทับใจเหลือเกิน..ชื่นชมค่ะ....

ดีใจมากเลยครับ ที่คุณอัจได้รับทราบข้อความที่ผมฝากไว้ได้อย่างรวดเร็วเหลือเกิน

ขอขอบพระคุณ คุณอัจเป็นอย่างสูงเลยนะครับ ที่ได้รับเรื่องของผมไว้

และต้องขออภัย ถ้าหากรบกวนเวลาทำงานของคุณอัจด้วยนะครับ

มันอาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระนิดหน่อยนะครับ แต่มันก็เป็นเรื่องที่อยู่ในความทรงจำผมมาตลอด

ผมอยากจะบอกอะไรบางอย่างให้จุ๋มเขารับรู้ ว่าเพื่อนเขาคนหนึ่งที่จำจุ๋มไว้เป็นแบบอย่าง

ชีวิตเขาได้เปลี่ยนแปลงไปขนาดไหนบ้าง บางทีผมคิดว่าจุ๋มอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำนะครับ

หากผมได้คุยกับจุ๋มแล้ว ไม่รู้ว่าผมจะตอบแทนคุณอัจอย่างไรดี

ถ้ามีโอกาสผมจะแวะเข้ามาเยี่ยมชมและให้กำลังใจทุกคนบ่อยๆ นะครับ

ปล. ถ้าจุ๋มมีโอกาสได้เข้ามาอ่านเจอข้อความนี้ ช่วยตอบเมลล์กลับหาเราด้วยนะ

และแล้ว...ก็จบลงแบบแฮปปี้

เพื่อนๆได้เจอกัน พลังจากเรื่องเล่าเหลือล้นจริงๆ

แวะเวียนมาเยี่ยมกันบ้างนะคะ สื่อสารผ่านweblog ดีๆแห่งนี้

ขอบคุณนะคะ....คุณป๊อด

สวัสดีครับ..พี่อัจ

ในที่สุดผมก็ได้คุยกับจุ๋มแล้วครับ

ด้วยความช่วยเหลือและโอกาสจากการที่พี่อัจให้จุ๋มได้ส่งเรื่องเล่ามาลงในเว็บบล็อคแห่งนี้

ทำให้ผมได้มาพบจุ๋ม หลังจากที่ผมตามหาเขามานานกว่า 20 ปี

เพราะผมมีเรื่องราวของจุ๋มที่จดจำไว้ และมีผลต่อชีวิตผมเป็นอย่างมาก คือ แทบจะเปลี่ยนชีวิตผมไปเลย

พวกเราดีใจกันมากเลยครับ มีเรื่องคุยกันแบบแทบจะแย่งกันพูดเลยทีเดียว

ผมต้องขอขอบคุณพี่อัจเป็นอย่างสูงเลยนะครับ ที่คอยห่วงใยและช่วยเหลือผมเป็นอย่างดี

และขอขอบคุณเว็บบล๊อคแห่งนี้ที่มีพื้นที่ให้คนสองคนที่อยู่ไกลกันคนละประเทศ ได้มาพบ และพูดคุยกันได้

ผมเชื่อแล้วล่ะครับว่า "พลังแห่งเรื่องเล่า" เรื่องเล่า...เปลี่ยนโลกได้จริงๆ

ผมขอสมัครเป็นสมาชิกเว็บ G2K นี้ไว้เลยครับ

จะได้เข้ามาเยี่ยมชมที่นี่บ่อยๆ นะครับ

สวสดีค่ะ...คุณกุลชาติ

ด้วยความเต็มใจและยินดีค่ะ

ขอบคุณนะคะ