ตอนที่ ๒สวรรค์ และ ความหลุดพ้น
ตอนที่ ๑ จบที่นางนวล ๒ ตัวที่ “รูปกายสว่างราวแสงดาว” พาโจนาธานลอยไปสู่อีกโลกหนึ่งที่โจนาธานเรียกว่าสวรรค์ณ ที่ใหม่โจนาธานรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของกายภายนอก ขนมีสีขาวสุกใส ปีกเรียบมีคุณภาพ บินได้ดีกว่า “กายเก่า”
ที่ใหม่ไม่ต่างจากโลกเก่าแต่มีนกนางนวลน้อยลง“สัญญา” คือความจำได้ถึงชีวิตในโลกเก่าเริ่มอันตรธานไป (The Memory of his life on Earth was falling away)โจนาธานพบนกนางนวลที่มีความคิดอ่านไม่ต่างจากเขาคือมีฉันทะที่จะฝึกการบินนกทุกตัวสง่างามและติดต่อกันทางจิต
ซัลลิแวน ครูคนใหม่ ตอบคำถามโจนาธานที่ว่า เหตุใดที่แห่งใหม่นี้จึงมีนกนางนวลน้อยนัก“เธอเป็นนกนางนวลหนึ่งตัวในนกล้านตัว…...เราเลือกชาติหน้าภพหน้าของเราได้ด้วยวิชาที่เราเรียนรู้ในชาติภพนี้ถ้าเราไม่เรียนรู้อะไรเลยในชาตินี้เกิดมาชาติหน้าเราก็จะอยู่ในภพที่เป็นอย่างเดียวกับภาพปัจจุบัน...แต่เธอจอนได้เรียนรู้มากในระยะเวลาหนึ่งจนไม่ต้องเกิดถึงพันชาติเพื่อจะมาถึงภพนี้”
โจนาธานได้พบกับ “เจียง”นางนวลอาวุโสที่กำลังจะไปสู่ “ภพอื่น” ในเร็วๆ นี้เขาถามเพื่อยืนยันว่าสถานที่แห่งนี้ใช้ “สวรรค์” หรือไม่คำตอบของเจียงคือ“ไม่มีสถานที่เช่นนั้นสวรรค์ไม่ใช่สถานที่ และสวรรค์ก็ไม่ใช่เวลา สวรรค์คือการตั้งอยู่ในความประเสริฐสุด”
เจียงสอนโจนาธานให้รู้เคล็ดลับของการไปถึง“ความเร็วอันประเสริฐสุด”ที่ไม่มีความจำกัดคือ การเลิกยึดว่าตัวของเขาถูกกักขังไว้ในกายอันมีขอบเขตจำกัดและ“ต้องเริ่มด้วยการรู้ว่าเธอไปถึงที่นั่นแล้ว”
โจนาธานมุ่งมั่นฝึกความเร็ว แต่เขาไม่สามารถบรรลุผลกระทั่งคำสอนของเจียงที่ว่า“ลืมศรัทธาเสีย...เธอไม่ต้องการศรัทธาพื่อที่จะบินเธอต้องการความรู้ ความเข้าใจในการบิน”(“Forget about faith!...You didn’t need faith to fly, you need to understand flying.”)
วันที่โจนาธานตระหนักรู้ว่าเขาคือนกนางนวลประเสริฐสุดผู้ไม่มีขอบเขตจำกัดเขารู้สึกสะเทือนไปด้วยความปิติอันยิ่งใหญ่(He felt a great shock of joy)
คำสอนสุดท้ายของเจียงมีความหมายยิ่งใหญ่“เธอพร้อมที่จะบินสูงขึ้นไปอีกและได้เรียนรู้ความหมายของเมตตาและกรุณา....จงเพียรปฏิบัติในความกรุณาตลอดไป” (Keep working on love)
หลังการบรรลุความประเสริฐสุด โจนาธานคิดถึงฝูงนกในโลกที่เขาจากมาเขาอยากกลับไปสอนนกเหล่านั่นซัลลิแวนพยายามทัดทานและขอให้เขาอยู่เพื่อสอนนกใหม่ที่เพิ่งมาถึงสุดท้ายโจนาธานก็อำลาซัลลิแวนกลับไปสู่โลกเดิมเพื่อสอนฝูงนกศิษย์ตัวแรกของเขาชื่อ เฟล็ตเชอร์ ลินด์ นางนวลหนุ่มที่จองหอง และเจ็บช้ำเพราะถูกขับจากฝูง
โจนาธานถามศิษย์ว่า “เฟล็ตเชอร์ ลินด์ นางนวลเธอต้องการที่จะบินเป็นมากพอที่จะอภัยให้นกฝูง และเมื่อเรียนแล้วจะกลับไปหาฝูงนกในวันหนึ่งเพื่อช่วยให้เขาได้เรียนรู้ได้หรือไม่?”
“ได้ครับ”เขาตอบเบาๆ
แล้วโจนาธานก็รับเฟล็ตเชอร์เป็นศิษย์
ไม่มีความเห็น