สอนโดยจัดโอกาสและให้ประสบการณ์ในโลกกว้าง : อาจารย์วิมลศรี ยุกตะนันท์

...อาจารย์สอนและเป็นทุกอย่างสำหรับลูกศิษย์ ทั้งเพื่อน พี่เลี้ยง ผู้ปกครองและที่ปรึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกศิษย์ในรุ่นปี ๓ ซึ่งเป็นปีสุดท้ายที่จะต้องจบการศึกษาและออกไปสอบเรียนต่อที่เพาะช่างหรือศิลปากร อาจารย์ก็จะดูแลอย่างใกล้ชิดมากมายยิ่งกว่าสิ่งที่จะได้จากการเรียนการสอนโดยปรกติ....

อาจารย์วิมลศรี ยุกตะนันท์ เป็นอาจารย์สอนผมและเพื่อนๆเมื่อเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ สาขาศิลปหัตถกรรม วิทยาลัยเทคนิคราชบุรี ซึ่งก่อตั้งและเริ่มจัดการเรียนการสอนเมื่อปี ๒๕๑๙ โดยรุ่นผมเป็นรุ่นแรก เรียน ๓ ปีระหว่างปี ๒๕๑๙-๒๕๒๑

แต่เดิมนั้น หลังจบจากโรงเรียนเพาะช่าง อาจารย์ก็ไปเป็นครูอยู่ในกรุงเทพมหานครอยู่ระยะหนึ่ง เมื่ออาจารย์สมบูรณ์ กล่ำสมบัติ ได้บุกเบิกและเปิดแผนกศิลปหัตถกรรมขึ้นที่วิทยาลัยเทคนิคราชบุรีเมื่อปี ๒๕๑๙ อาจารย์ก็ขอย้ายออกจากกรุงเทพฯและไปเป็นอาจารย์ประจำอยู่ที่แผนกศิลปหัตถกรรม วิทยาลัยเทคนิคราชบุรี ซึ่งการทุ่มเทของอาจารย์ที่ให้แก่ลูกศิษย์และการพัฒนาการเรียนการสอนนั้น ผมและเพื่อนๆประทับใจและจดจำไม่รู้ลืม

อาจารย์สอนและเป็นทุกอย่างสำหรับลูกศิษย์ ทั้งเพื่อน พี่เลี้ยง ผู้ปกครองและที่ปรึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกศิษย์ในรุ่นปี ๓ ซึ่งเป็นปีสุดท้ายที่จะต้องจบการศึกษาและออกไปสอบเรียนต่อที่เพาะช่างหรือศิลปากร อาจารย์ก็จะดูแลอย่างใกล้ชิดมากมายยิ่งกว่าสิ่งที่จะได้จากการเรียนการสอนโดยปรกติ

ในยุคนั้น จังหวัดราชบุรียังมีความเป็นชนบทอยู่มาก สิ่งต่างๆที่เกี่ยวกับเพาะช่างและศิลปากรซึ่งอยู่ที่กรุงเทพฯเมืองหลวงของประเทศนั้น ยังนับว่ามีความห่างไกล ทว่า ก็ยิ่งใหญ่ในความรับรู้ของนักเรียนศิลปะทั่วประเทศ เหมือนกับเป็นกรุงโรมทางศิลปะของไทยเลยทีเดียว

อาจารย์ต้องการให้นักศึกษามีพื้นฐานและการเตรียมตัวที่ดีที่สุดสำหรับการเข้าไปสอบเรียนต่อในกรุงเทพฯ ดังนั้น จึงไม่ได้เน้นเพียงการเรียนการสอนตามปรกติอย่างเดียว แต่พยายามแสวงหาข้อมูลและนำเอาความเคลื่อนไหวทางศิลปะของประเทศไปถ่ายทอดให้แก่นักศึกษาอยู่ตลอดเวลา

เมื่อถึงการแสดงงานประจำปีในงานวันเกิดของเพาะช่าง ซึ่งจะมีกิจกรรมต่างๆมากมายเหมือนเทศกาลทางศิลปวิชาการซึ่งจะเป็นที่สนใจของคนในวงการศิลปะทั้งในภาคการศึกษาและภาคธุรกิจเอกชนทั่วประเทศ อาจารย์ก็รวบรวมลูกศิษย์ทุกคนในปีสุดท้าย เดินทางไปดูงานที่กรุงเทพฯ ไปดูงานทุกสาขาที่จัดแสดงในงานวันเกิดของโรงเรียนเพาะช่าง

ขณะเดียวกัน ก็ถือโอกาสที่ท่านเคยเป็นอาจารย์ของโรงเรียนเพาะช่าง พาลูกศิษย์ให้ได้มีโอกาสเข้ากราบคารวะครูอาจารย์ของโรงเรียนเพาะช่าง รวมทั้งคนทำงานศิลปะที่มีชื่อเสียงของประเทศ ได้รับฟังการสนทนาและได้เห็นผลงานจริงของหลายท่าน ที่พวกเราได้เคยเห็นผ่านหนังสือและสื่อต่างๆในระดับประเทศ ทำให้ได้ประสบการณ์ตรง เกิดความเชื่อมั่น และมีความแจ่มชัดต่อการเตรียมความสนใจตนเองเพื่อการสอบศึกษาต่อทั้งเพาะช่างและศิลปากร

อาจารย์วิมลศรี ยุกตะนันท์ พานักศึกษาปีสุดท้าย ของแผนกวิชาศิลปหัตถกรรม วิทยาลัยเทคนิคราชบุรี ไปศึกษาดูงานทางศิลปะที่โรงเรียนเพาะช่างเพื่อให้นักศึกษาได้มีข้อมูลสำหรับเตรียมตัวสอบเรียนต่อและเลือกสาขาเฉพาะทางตามความสนใจ ให้สอดคล้องกับเงื่อนไขต่างๆของตนอย่างดีที่สุด ภาพประกอบวาดโดย : ดร.วิรัตน์ คำศรีจันทร์ สถาบันพัฒนาสุขภาพอาเซียน* มหาวิทยาลัยมหิดล

อาจารย์เป็นสุภาพสตรีร่างเล็กนิดเดียว การเดินทางจากราชบุรีไปกรุงเทพฯในยุคนั้นไม่มีความสะดวกรวดเร็วเหมือนอย่างปัจจุบัน อีกทั้งการพาลูกศิษย์กว่า ๒๐ คน ซึ่งจะว่าไปแล้ว ก็เป็นเด็กต่างจังหวัด มีความเป็นบ้านนอก ประสบการณ์ต่อโลกกว้างมีอยู่อย่างจำกัด ทุกอย่างของกรุงเทพฯและเพาะช่างแทบจะเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่แต่ละคนไม่คุ้นเคย อีกทั้งเป็นภาระและต้องให้ความรับผิดชอบเป็นอย่างสูงในทุกเรื่องตลอดระยะเวลาที่ลูกศิษย์ทุกคนยังอยู่ในความดูแลของอาจารย์ หากใครเคยจัดการศึกษาดูงานก็คงจะนึกถึงความยุ่งยากนานัปการออก

แต่อาจารย์ก็สามารถพานักศึกษาของตนให้ไปมีประสบการณ์ที่เข้มข้นแตกต่างจากการเรียนการสอนในห้องเรียน มีข้อมูลที่จะเตรียมตนเองในอนาคตดีขึ้น อีกทั้งไม่เพียงเป็นผลดีต่อการเตรียมตนเองเพื่อศึกษาต่อ แต่ได้เห็นด้วยตนเองว่าโอกาสการทำงานและการเข้าสู่เส้นทางความเป็นมืออาชีพต่างๆของคนเรียนศิลปะแต่ละสาขาในโลกกว้างนั้นเป็นอย่างไร

อาจารย์ไม่เพียงทำหน้าที่เป็นผู้สอนวิชาความรู้เท่านั้น ทว่า ส่งเสริมให้นักศึกษาเป็นผู้เรียนรู้และเดินทางไปสู่จุดหมายของตนเองได้อย่างสุดความสามารถ ตามความสนใจที่มีของแต่ละคน

เป็นการสอนอย่างหนึ่งที่ไม่สอน แต่จัดโอกาสและให้ประสบการณ์ต่อโลกกว้าง ทำให้แต่ละคนได้สัมผัสสถานการณ์ต่างๆจากความเป็นจริงในสังคม แล้วก็สร้างการเรียนรู้ออกมาจากความสนใจอย่างลึกซึ้งของตนเอง.

------------------------------------------------------------

* บันทึกในขณะเป็นอาจารย์อยู่ที่สถาบันพัฒนาสุขภาพอาเซียน มหาวิทยาลัยมหิดล ปัจจุบันได้ย้ายมาเป็นอาจารย์อยู่ที่สาขาการบริหารการศึกษานานาชาติ ภาควิชาศึกษาศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล เมื่อตุลาคม ๒๕๕๒

เขียนใน GotoKnow โดย วิรัตน์ คำศรีจันทร์
ใน ครูพักลักจำ

คำสำคัญ (Tags): #การสอนโดยสถานการณ์#การให้ประสบการณ์การเรียนรู้#วิทยาลัยเทคนิคราชบุรี#ศิลปหัตถกรรม#โรงเรียนเพาะช่าง

หมายเลขบันทึก: 286324เขียนเมื่อ 11 สิงหาคม 2009 22:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:16 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (28)

พระมหาแล ขำสุข(อาสโย)

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2009 07:16 น. ()

เจริญพรโยมอาจารย์วิรัตน์และท่านผู้อ่านทุกท่าน

ตั้งแต่เป็นเด็กตอนอยู่โรงเรียนประถมหนองบัวเทพวิทยาคมเวลาคุณครูให้วาดเขียนหรือปั้นวัวควายอะไรต่าง ๆ เป็นที่หนักอกหนักใจทุกทีเลย
ทำได้อย่างอยากลำบากยากเย็นจริง ๆ คิดได้บ้างแต่วาดเป็นภาพหรือปั้นให้เป็นตัวอะไรต่าง ๆ ออกมาแล้วมันบอกไม่ถูกเลยว่าเป็นอะไรยังไง มันไม่เป็นอย่างที่คิดนึกไว้
คล้าย ๆ มันมีทุกหรืออย่างไรสักอย่างที่จะทำแนวศิลปะ ฝืนไม่ไหวไม่มีหัวทางนี้จริง ๆ
เมื่อไม่มีหัวทางศิลปะแต่มันน่าจะมีอย่างอื่นชดเชยบ้างตามธรรมชาติ แต่เราเองก็ขาดมาก ๆ เหมือนที่พูดกันนั่นแหละทั้งพรสวรรค์ พรแสวงและพรอื่น ๆ เยอะแยะ
ก็เลยได้แต่ชมงานคนอื่นที่ทำออกมาแล้วงดงามสื่อให้ได้คิดให้ความรู้ได้ปัญญาได้เสพงานศิลป์แค่นี้ก็คิดว่าเพียงพอที่จะก่อให้เกิดความสุขแล้ว.

ขอเจริญพร

พระมหาแล ขำสุข(อาสโย)

วิรัตน์ คำศรีจันทร์