195. หมูกระดาษกับห้องผ่าตัดของพ่อ (5)

บันทึกต่อจากหมูกระดาษ กับห้องผ่าตัดของพ่อ(4)

เรากำลังทำหมูกระดาษกัน แต่ยังไม่เสร็จเรียบร้อย พอดีมีคนไข้ถูกพยุงมาหาพ่อ

พ่อให้ฉันพาน้องไปรอพ่อที่ห้องรับแขกหน้าบ้าน

ญาติผู้ป่วย ช่วยกันพยุงผู้ป่วยเข้าห้องคนไข้

ที่มีเพียงเตียงสปริงสีเขียว 1 ตัว

ปูด้วยที่นอนที่ห่อหุ้มด้วยผ้าพลาสติก และหมอนเล็กๆ 1 ใบ

ที่หัวเตียงคนไข้มีเครื่องมือพื้นฐานที่ใช้ในห้องตรวจโรคทั่วๆไป

เช่นอุปกรณ์วัดความดัน หูฟัง

ข้างฝาห้องมีใบอนุญาตประกอบโรคศิลป

และภาพถ่ายของพ่อกับเพื่อนๆร่วมสถาบัน

ที่พ่อจบมาจากโรงเรียนวชิระพยาบาล สามเสน กรุงเทพฯ

ใส่กรอบกระจกแขวนไว้

มีตู้กระจกอีก 1 ใบ

ในตู้ชั้นบนสุด ชั้นที่ 1 ก็จะมีเครื่องมือผ่าตัดชนิดต่างๆ

รวมทั้งกระเป๋าเครื่องมือแพทย์

เวลาพ่อออกท้องที่ไปกับหน่วยแพทย์เคลื่อนที่พ่อก็จะนำมันติดตัวไปทุกครั้ง

ชั้นที่ 2 เป็นขวดยามากมาย ทั้งยาฉีด ยากินชนิดเม็ด และน้ำ

ชั้นที่ 3 เป็นพวกผ้าก๊อด ยาทาภายนอก หลากหลายชนิด

ปลายเตียงมีถังใส่สำลีผ้าก๊อด พลาสเตอร์ที่ใช้แล้ว 1 ใบ

จากวันนั้นถึงวันนี้ หากพ่อยังมีชีวิตอยู่ ก็ 90 กว่าปีมาแล้ว

ด้วยความอยากรู้ว่าคนไข้เป็นอะไรทำให้ฉันแอบแหวกม่านดู

เพราะห้องรับแขกกับห้องรักษาผู้ป่วยนอกเวลาราชการของพ่อ

มันกั้นกันด้วยผ่าม่านหนาทึบสีพ้าเข้ม

ฉันเห็นผู้ป่วยนอนบนเตียง พ่อลากเก้าอี้ไปใกล้ๆ เตียง

แล้วเอาคีมคีมสำลี ชุบแอลกอฮอล์ทาไปบริเวณข้างๆน่องซ้ายของผู้ป่วย

 เห็นผู้ป่วยสะดุ้งนิดหนึ่ง

พ่อสวมถุงมือก่อนใช้มือกดเบาๆไปรอบๆบริเวณที่บวม

เป็นสีคล้ำช้ำเลือด ช้ำหนองนั้น

ได้ยินพ่อพูดกับญาติผู้ป่วยว่าต้องผ่าออกนะ

เก็บไว้จะเน่า และอาจต้องตัดขา ถ้าแผลมันกลาย

ฉันไม่เข้าใจคำว่าแผลกลายอะไรนั่น

รู้แต่ว่าเสียววาบขึ้นมาเมื่อได้ยินพ่อบอกว่าต้องผ่าเอาออก

ชายคนนั้นมีอะไรฝังไว้ที่ขาของเขาหรือ

ฉันเห็นพ่อขยับตัว เปิดตู้

หยิบอุปกรณ์เครื่องมือจำพวกมีดเล็กๆ

เข็ม ยาเหลือง ยาทิงเจอร์ ผ้าช้าก๊อด สำลี

คีมรูปทรงแปลกๆ รวมทั้งกรรไกรปลายแหลม

ปลายมน กรรไกรที่ปลายแอ่นขึ้น

 แล้วก็สแตนเลส์เป็นเส้นยาวๆ ที่ปลายมีตุ่มเล็กๆกลมๆ

แม่เอาอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆ มาใส่หม้อนึ่งฆ่าเชื้อ

พ่อฉีดยาไปที่ปริเวณใกล้ๆแผลคนไข้ 1 เข็ม

เสียงคนไข้ร้องอู๊ย นิดหนึ่ง

ฉันสะดุ้งเป็นครั้งที่สอง แต่ยังอยากรู้ อยากเห็น

แม่เอาถาดมาวาง วางผ้าก๊อดที่ห่อเครื่องมือลงบนถาด

 ใช้คีมเปิดผ้าออก

ฉันไม่เห็นว่าแม่เรียงเครื่องมืออย่างไร

แต่แม่หยิบๆวางๆแล้วส่งถาดให้พ่อ 

พ่อบอกญาติผู้ป่วยว่าอนุญาตให้ไปรอที่ห้องรับแขกได้นะครับ

พ่อคงสังเกตเห็นสีหน้าญาติผู้ป่วย

แล้วพ่อก็เอาคีมหนีบมีดเล็กๆมากๆรูปร่างโค้งๆ

ปลายแหลมนั้นมาถือไว้ในมือ

มันเล็กมากจนไม่สามารถมองเห็นว่าพ่อจับมันอย่างไร

ปากบอกให้คนไข้รู้ตัวว่า หมอจะเปิดปากแผลนะครับ

ไม่เจ็บหรอก เอาหนองออกก็หายปวดแล้ว

คนไข้ยังไม่ทันตอบรับเลย

ฉันเห็นแม่ยื่นอ่างแสตนเลส

รูปโค้งเว้าเข้ากับน่องผู้ป่วยพอดีเลย

น้ำเหลืองปนเลือดก็ไหลออกมาช้าๆ

พ่อบอกว่า"มันแก่เต็มที่แล้ว ง่ายมาก

แต่ถ้าปล่อยไว้อาจกลาย และติดเชื้อซ้ำอีก"

หลังจากนั้นก็เค้นเอาหนองออกแล้ว

ใช้ผ้าก๊อดชุบน้ำยาอะไรนั้นฉันไม่รู้

 และไม่เคยถามพ่อเลย ถึงฉันอยากจะถาม

ฉันก็ไม่กล้า ด้วยเกรงพ่อจับได้ ว่าฉันขัดคำสั่งพ่อ

แล้วฉันจะเล่าใหม่ว่าพ่อจัดการกับแผลนั้นอย่างไร

ในบันทึกหน้าค่ะ