เสียใจที่หาแผลไม่เจอ
วันนี้ต้นข้าวกำลังใส่รองเท้า เผลอไปเกี่ยวที่วางรองเท้าหล่นลงมา ทำให้มีแผลถลอกเล็กน้อย (ขอย้ำว่าน้อยมากจริงๆ) ที่ข้อเท้า ช่วงแรกต้นข้าวตกใจเลยร้องไห้ซะดังลั่น พี่แตงกวาต้องไปเอายาเบต้าดีนมาทาปลอบขวัญให้ หลังจากนั้นไม่นานต้นข้าวหยุดร้องไห้เอง เพราะไม่มีใครสนใจเสียงร้องของต้นข้าวเลย เพื่อนๆเล่นกันอย่างสนุกสนาน เสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ต้นข้าวจึงหันไปเข้ากลุ่มเล่นกับเพื่อนๆต่อเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเรื่องก็บังเกิดอีกครั้ง เมื่อเพื่อนๆกลับบ้านกันหมด เหลือแค่เรา 3 คนแม่ลูก ท่ามกลางบรรยากาศของความเงียบ เพื่อให้พี่แตงกวามีสมาธิทำการบ้าน อย่างสงบ แผลที่ต้นข้าวลืมความเจ็บปวดไปแล้ว แต่ยังคงมีร่องรอยของสีน้ำตาลจางๆจากยาที่พี่แตงกวาแสนดีทาไว้ให้ ไปสะกิดความทรงจำที่กำลังง่วงนอนของลูก เลยทำให้บ่อน้ำตาต้องแตกอีกรอบ และก็มีท่าทีว่าจะไม่หยุดง่ายๆ เพราะเสียงดังกว่าเก่าหลายเท่า เดือดร้อนพี่แตงกวากับมาม้าต้องเอาสำลีชุบน้ำไปเช็ดยาออกให้หมด เพื่อที่ต้นข้าวจะได้เห็นแผลชัดๆ เล็งติดพลาสเตอร์จะได้ไม่พลาดนะมาม้า ต้นข้าวพยายามบอกด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นขาดตอนเป็นช่วงๆ เมื่อเช็ดยาออกจนหมด ความมหัศจรรย์ก็บังเกิด หาแผลที่ข้อเท้าลูกไม่พบ ร่องรอยไม่มีหลงเหลือให้ติดพลาสเตอร์ได้เลย ต้นข้าวพยายามหาอย่างไรก็ไม่เจอแผล บ่อน้ำตาลูกมีเท่าไรก็พร้อมใจกันแตกออกหมดอีกครั้ง เสียงร้องไห้ก็ดังกว่าเดิมหลายเท่า ป้าๆข้างห้องบอกได้ยินตั้งแต่ชั้นหกจนถึงชั้นหนึ่ง ขณะที่พี่แตงกวากับมาม้า ยืนยิ้ม สบตากันอย่างรู้ใจกัน ตกลงต้นข้าวร้องไห้เพราะเจ็บแผลมาก หรือเสียใจที่ไม่มีแผลให้ติดพลาสเตอร์ก็ไม่รู้เนอะ 5555
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น