"ไวรัสฟ้าประทาน.. เพื่อ 7 วันแห่งการทบทวนตัวเอง -- วันที่สอง..เริ่มแสดงอาการ"
วันพฤหัสที่ 16 กรกฎาคม 2552
ตอนเช้าประมาณ 9 โมง เห็นจะได้ ได้รับที่ปิดปากกันเชื้อโรคจากมวลมิตร 1 แพค พร้อมกับปรอทวัดไข้ แล้วก็ยังมีหนังสือสารคดีมาให้อ่านแก้เหงาอีกด้วย.. ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ ค่า..
ไม่นานนัก..แม่ก็โทรมาบอกให้ทานข้าวแล้วก็ทานยา พอทานอะไรเสร็จข้าพเจ้าก็จัดแจงวัดไข้ตัวเอง อืมม..เช้านี่ลดมาอยู่ที่ 37.5 องศา แต่ยังเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวนิดหน่อย ยังเหนื่อยๆ อยู่แต่ไม่เท่าเมื่อวานตอนเย็น
ถัดจากแม่บังเกิดเกล้าก็เป็นแม่แหววอีกคนที่โทรมาถามไถ่เล็กๆ แล้วก็วางไปเพราะกำลังจะไปประชุมกัน (ซึ่งข้าพเจ้าก็อยากไปด้วยมากกกกกกกกกกกกกก..)
ข้าพเจ้ารู้สึกเบื่อๆ เลยลุกขึ้นมาทำนู้นทำนี่ยกใหญ่ เริ่มจากจัดชั้นหนังสือ กวาดห้อง ถูห้อง เปลี่ยนผ้าปูที่นอน แล้วก็ซักผ้า จากนั้นก็ไปอาบน้ำ กลับมานั่งอ่านหนังสือบนที่นอนจบไป 1 เล่ม เรื่อง “ถกแขมร์ แลเขมร” ของ คุณรุ่งมณี เมฆโสภณ เพราะตอนนี้กำลังอินเรื่องจะช่วยแม่เซาะเล้งพิสูจน์สัญชาติกัมพูชา ก็เลยรื้ออะไรๆ ที่เป็นเขมรๆ มาอ่านซะยกใหญ่
พอตกบ่ายๆ รู้สึกอาการเริ่มมา.. ปวดหัวมากกว่าเดิมมากๆ รู้สึกเหนื่อยๆ หายใจแรง หัวใจเต้นเร็ว พอเอาปรอทมาวัดไข้ปรากฏว่าขึ้นเป็น 38.5 องศา ข้าพเจ้าเลยเลิกซ่าไปนอนบนเตียงนิ่งๆ รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ช่วงหนาวก็จะหนาวมาก ช่วงร้อนก็เหงื่อออกเต็มไปหมด
นอนไปจนถึงเย็น.. แล้วก็ไม่ค่อยได้รับโทรศัพท์ใครเท่าไหร่ ต้องขออภัยผู้ที่โทรมา ไม่ว่าจะเป็น พี่เอ๋, พี่ด๋าว และเพื่อนๆ คนอื่นๆ เวลาคุยโทรศัพท์แล้วมันเหนื่อยๆ ยังไงไม่รู้ หายใจไม่ค่อยทัน..
แต่เย็นนี้ ‘แม่เซาะเล้ง’ (เคสในห้องอาจารย์แหวว) ก็โทรมาด้วย สายนี้ข้าพเจ้ารับเผื่อเขาต้องการขอความช่วยเหลือ แต่ปรากฏว่า..แม่โทรมาขอบใจข้าพเจ้า วันนี้แม่ได้รับเอกสารภาษากัมพูชาที่ข้าพเจ้าส่งให้แล้ว แม่กำลังฝึกอ่านเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำกับภาษาที่ไม่ได้ใช้มา 30 กว่าปี เพื่อเตรียมตัวกับการพิสูจน์สัญชาติกัมพูชาในอนาคตอันใกล้.. คุยกันสักพักก็วางไป.. สายนี้ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาอีกหน่อย
ทานข้าวทานยาเสร็จก็นอนไปอีก อืมมม.. เป็นอย่างที่คุณหมอบอกจริงๆ อาการเริ่มมาแล้ววันนี้ ต้องรีบดูแลตัวเอง พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ คิดในใจได้ไม่ทันไรก็สลบไป คงเพราะฤทธิ์ยา
นี่ก็เพิ่งตื่นมาไม่นาน.. วัดไข้อีกรอบ ไข้ลดลงแล้วเหลือ 37.5 องศา เปิดทีวีดู “เป็นต่อ” พอให้ขำๆ พร้อมกับตัดสินใจบันทึกเรื่องราวของตัวเองออกมา ตั้งใจว่าจะบันทึกทุกๆ วัน ใน 7 วันนี้ที่ต้องอยู่บ้านรักษาเนื้อรักษาตัว เพื่อรายงานตัวให้คนอื่นๆ รับทราบ จะได้ไม่เป็นห่วงกันมาก ถ้าข้าพเจ้าเกิดไม่ได้รับโทรศัพท์ขึ้นมา
เอาล่ะ.. วันนี้บันทึกเสร็จแล้ว.. กำลังจะไปนอนแล้วล่ะ..
ความเห็น (4)
หายเร็วๆ
ไม่ใช่อะไร ..งานใหม่บานเลย
ล้อเล่นนะจ๊ะ
คิดถึงและเป็นห่วงเน้อ
หายเร็วๆ จะได้ไปเที่ยวเขมร
kitiwaraya
หายเร็วๆนะ
จะชวนไปหาไรอาหร่อยๆทานกัน
ถือว่าตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงเก็บตัวรอบสิบคนสุดท้ายละกัน อิอิ
กำลังใจเพียบ อย่างนี้จะหายเร็วกว่าเดิมหลายเท่า ใช่มั้ยค่ะ พี่เตือน