บันทึกความคืบหน้าของเคสในห้องอาจารย์แหวว -- นายโชบี โรฮินยาไร้รัฐที่เกิดในประเทศไทย
เมื่อวานนี้ (26 มิถุนายน 2552) เวลา 13.39 น. มีเบอร์แปลกๆ โทรเข้ามา.. เมื่อรับสายจึงทราบว่าเป็นเคสในห้องของอาจารย์แหววคนหนึ่งในบรรดา 31 คน ที่พวกเราส่งจดหมายพร้อมไปรษณียบัตรไปหาเพื่อแจ้งเรื่องการไปขึ้นทะเบียนแรงงานต่างด้าว ในช่วงวันที่ 1-31 กรกฎาคม 2552 ที่ใกล้จะถึงนี้
เขาบอกว่าเขาชื่อ “โชบี”
ข้าพเจ้าคุ้นชื่อนี้ขึ้นมาทันที.. เขาเป็นเคสเก่าที่เป็นที่รู้จักในหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อหลายปีก่อน ตั้งแต่ข้าพเจ้ายังไม่เข้ามาทำงานด้านนี้..
เขาแจ้งว่า..ได้รับจดหมายและอ่านแล้ว เขาก็ยืนยันว่า..จะไม่ไปขึ้นทะเบียนแรงงานต่างด้าว
ข้าพเจ้าเกรงว่าเขาจะไม่เข้าใจจุดมุ่งหมายของการดำเนินการในครั้งนี้ จึงอธิบายถึงประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นต่อตัวเขาเอง และวิธีในการพัฒนาสถานะหลังจากนั้น..
โชบี ยังยืนยันคำเดิม..
“ผมเข้าใจในความหวังดีของอาจารย์ แต่ผมไม่ใช่คนต่างด้าว ผมไม่ชอบให้คนมาเรียกว่าผมเป็นคนต่างด้าว ผมเกิดที่นี่ ผมอยากได้สัญชาติไทยครับ ผมไม่อยากไปขึ้นทะเบียนให้เขาเรียกว่าเป็นต่างด้าว.. เข้าใจผมนะครับ..”
ข้าพเจ้าก็ต้องยอมรับความต้องการของเคส.. เพราะนี้ก็เป็นสิทธิพื้นฐานอย่างหนึ่งที่เขาสามารถเลือกได้ และโชบีก็ได้เลือกแล้ว..!!
ความเห็น (2)
เราต้องหาคนตัวอย่างที่ถือ ๓๘/๑ แต่ต่อมาได้รับการยอมรับว่า มีสัญชาติไทย ต้องหาตัวอย่างจาก อ.วีนัส
มาอ่านอีกรอบแล้ว ยิ่งทวีความสงสาร
เหมือนคนป่วยโรคร้ายแรง แม้จะบอกว่า เขาป่วย ต้องผ่าตัด แล้วอาจหายขาด มีชีวิตรอด
แต่เขาบอกเราว่า เขายอมรับไม่ได้ว่า เขาป่วย และเมื่อเขาคิดว่า ไม่ป่วย จะให้เขายอมรับการรักษาพยาบาลได้อย่างไร เขาจึงไม่ยอมรับการผ่าตัด
แล้วหมอ (ความ) อย่างเรา ทำอย่างไรดี ? ปล่อยเขาตายได้ไหม ? เราควรต้องทำอะไรสักอย่างไหมนะ ?