เสื้อกันหนาวตัวนั้น
เสื้อกันหนาวตัวนั้น
โดย คุณนวลจันทร์
ฤดูหนาวมาแล้ว ปีนี้อากาศหนาวกว่าปีก่อน ๆ อากาศทางภาคใต้เย็นกว่าทุก ๆ ปี ทุก ๆ คนพูดถึงความหนาวในปีนี้ เหมือน ๆ กันว่า “เย็นจัง” ฉันเองก็รู้สึกว่าหลายปีแล้วอากาศไม่เย็นอย่างนี้ มีคนไข้มานอนโรงพยาบาลเพิ่มขึ้นโดยเฉพาะคนไข้หอบ มานอนพักรักษาตัวกันหลายคน ที่ตึกผู้ป่วยหญิง.......ยายภา หญิงชรา อายุประมาณ 80 ปีเศษ รูปร่างผอมเกร็ง ผิวคล้ำ ผมซอยสั้นสีขาวโพลน แววตาอ่อนล้า มารักษาด้วยอาการเหนื่อยหอบ ไม่มีแรง หลายวันแล้ว ยายภาไม่มีญาติที่ไหน มารักษาด้วยอาการหอบอยู่บ่อย ๆ เคยไปเยี่ยมบ้านด้วยก็หลายครั้ง ทำให้รู้ว่ายายภาอยู่อย่างไร สภาพบ้านอยู่ในชุมชนที่ค่อนข้างแออัด บ้านยายภาต้องเดินข้ามสะพานไม้เก่า ๆ ผ่านน้ำคร่ำเข้าไป อยู่ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ ใช้สังกะสีเก่า ๆ เป็นฝาผนัง มีกระดาษลังปิดรอยโหว่ เอาไว้เป็นหย่อม ๆ หลังคาเป็นกระเบื้องเก่ามากแล้ว ขนาดห้องพออาศัยอยู่เพียงคนเดียว ไม่มีห้องน้ำห้องส้วม ต้องอาศัยเพื่อนบ้านใกล้เคียงที่มีน้ำใจ หลาย ๆ คนเห็นแล้วอาจเรียกบ้านของยายภาว่า “กระต๊อบ” ซึ่งยกพื้นขึ้นสูงใต้ถุนบ้านคือน้ำคร่ำสีดำ ส่งกลิ่นเหม็นภายในห้องมีเครื่องนอนเก่า ๆ เสื้อผ้าน้อยชิ้นมีข้าวของจำเป็นเท่านั้น วางไว้อยู่ตรงมุมห้อง ของมีค่านอกจากเงิน เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พกติดตัวไว้เป็นประจำ คือสมุดธนาคารที่เก็บเอาไว้อย่างดี เพื่อเบิกเงินยังชีพของผู้สูงอายุ ที่เทศบาลจัดให้เท่านั้น เมื่อฝนตกยายภาบอกว่า ทั้งลม ทั้งฝน จะพร่ำพรั่งพรูลงมาจากหลังคาที่แตกรั่ว วันนั้นจะหนาวและเปียกไปหมดต้องไปอาศัยนอนกับเพื่อนบ้านใกล้เคียง ซึ่งวันนั้นจะเป็นวันที่ยากลำบากวันหนึ่ง แต่โชคดีที่วันนั้นไม่หอบ ส่วนรายได้มาจากการรับจ้างทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับเพื่อนบ้าน ตามแต่กำลังจะทำไหว และเงินยังชีพพอประทั่งชีวิต ตอนไม่สบายบางครั้ง ก็มีเพื่อนบ้านมาส่ง หรือมอเตอร์ไซด์รับจ้าง เวลานอนโรงพยาบาล โต๊ะข้างเตียงจะมีเพียงเหยือก แก้วน้ำ ที่โรงพยาบาลจัดให้ นาน ๆ จึงจะมีผลไม้หรือนมที่เพื่อนบ้านมาเยี่ยม หรือญาติข้างเตียงหยิบยื่นให้ บางครั้งก็เป็นน้ำใจของเจ้าหน้าที่ในตึกเอง
เช้าวันนี้อากาศเย็นกว่าทุกวัน หลังรับเวรแล้วก็ไปเยี่ยมคนไข้ตามเตียงเหมือนทุกเช้า ถึงเตียงที่ยายภาซึ่งอาการหอบดีขึ้น พ่นยาห่าง ๆ แล้ว ยายภา นั่งอยู่ปลายเตียงห่อตัวอยู่ในผ้าห่มที่โรงพยาบาลจัดให้ ตัวคุดคู้ดูเหมือนหนาวมาก ฉันหันไปมองคนไข้คนอื่น ๆเกือบทุกคนสวมเสื้อกันหนาว ฉันถามยายภาว่า “ ยายภาเย็นมากหรือ “ เมื่อคืนนอนหลับมั้ย ผ้าห่มผืนเดียวพอรึเปล่าค่ะยาย ” เสียงที่ตอบมานั้นสั่นเครือ “เมื่อคืนเย็นมาก นอนไม่ค่อยหลับ ไอด้วย” แล้วยายภามีเสื้อกันหนาวรึเปล่า ฉันถามกลับไป ยายภาไม่ตอบ ฉันถามย่ำอีกครั้ง ตอนนั้นในใจฉันคิดว่าต้องหาเสื้อกันหนาวให้ยายภาสักตัว เพราะดูแล้วว่าอากาศปีนี้ จะหนาวเย็นต่อไปอีกหลายวันเป็นแน่เพราะปีนี้เพิ่งต้นเดือนธันวาคมเท่านั้นเอง “ ไม่มีหรอก “ เสียงที่ตอบแผ่วเบาไม่สบตากับฉัน ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสมือที่เหยี่วย่นของยายภา เดี๋ยวหนูจะเอาเสื้อกันหนาวมาให้ยายนะ
ฉันสัญญากับยายภาไว้แล้ว ส่วนตัวฉันแล้วไม่ค่อยได้ใช้เสื้อกันหนาวเท่าไหร่ เพราะอากาศก็ไม่ค่อยหนาวเย็น ใช้แจ๊กเก็ตกันลมเป็นส่วนใหญ่ จะเอามาให้ยายหรือคงไม่เหมาะเดี๋ยวจะดูวัยรุ่นไปและคงไม่อุ่นเท่าที่ควร แว๊บแรกนึกถึงพี่หัวหน้าพยาบาล ไม่รอช้า รับเวรเรียบร้อยฉันไปหาพี่หัวหน้าพยาบาลที่ห้องทำงานทันที หลังจากทักทายตามธรรมเนียม เรียบร้อยฉันก็เข้าเรื่องทันทีโดยไม่อารัมภบท กลัวว่าจะทำตามสัญญากับยายภาไม่ได้ “พี่ค่ะ มีเสื้อกันหนาวที่ไม่ใช้แล้วรึเปล่าค่ะ “ หนูจะให้ยายภาสักตัวนะค่ะ พี่หัวหน้าก็ตอบทันทีเหมือนกัน “มีซิที่ไม่ใช้แล้ว จะเอาเลยรึเปล่าละ” ใจฉันตอนนั้นรู้สึกยินดีที่คิดว่าแก้ปัญหาได้แล้ว ”ได้เร็วก็ยิ่งดีค่ะ ยายภาแก่หนาว ไม่มีเสื้อกันหนาวเลย พี่จำยายภาได้มั้ยค่ะ”
บ่ายวันนั้นพี่หัวหน้าพยาบาลผู้ใจดี ก็นำเสื้อกันหนาวไหมพรมที่ฉันคิดว่าสภาพยังดีมาก สีแดงเลือดหมูสลับสีส้มอ่อนมาให้ยายภาด้วยตัวเองถึงเตียง ฉันเดินเข้าไปพร้อมกับพี่หัวหน้า บอกยายภาว่า พี่พยาบาลหัวหน้าหนูเอง เอาเสื้อกันหนาวมาให้ยายนะ ฉันพูดพร้อมกับที่พี่หัวหน้ายืนถุงกระดาษบรรจุเสื้อกันหนาวให้กับยายภาซึ่งนั่งอยู่ปลายเตียง ยายภายืนมืออันสั่นเทารับถุงกระดาษ น้ำตาคลอยกมือขึ้นไหว้พี่หัวหน้าพยาบาล พูดแผ่ว ๆ ว่า ”ขอบใจ” พี่หัวหน้ากับฉันยกมือขึ้นไหว้ยายภา ตอนนี้ในใจฉันคิดว่า ฉันได้ทำในสิ่งที่หลาย ๆคน อาจจะบอกว่าไม่ใช่สิ่งสำคัญหรือใหญ่โตอะไร แต่เมื่อได้เห็นสีหน้าและแววตาของยายภาที่น้ำตาคลอพร้อมรอยยิ้มแล้ว ฉันคิดว่าได้ทำในสิ่งที่ให้เกิดความสุข แก่ยายภาซึ่งขาดแคลนเกือบทุก ๆ อย่าง ๆ
หลังจากนั้น 2 วัน ยายภาก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ ตลอดเวลายายภาจะสวมเสื้อกันหนาว มีบ้างที่ตอนกลางวัน หรือบ่าย ๆ จะถอดออกเนื่องจากอากาศอุ่นขึ้นแล้ว วันกลับบ้านยายภาเก็บเสื้อกันหนาวไว้ในถุงอย่างดี สิ่งนี้อาจเป็นสมบัติไม่กี่ชิ้นที่ยายภามี
คนบางคนอาจจะขาดในสิ่งที่หายาก แต่สำหรับบางคนสิ่งง่าย ๆ แต่กลับเป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับเขา ในการบริการถ้าเราได้ตอบสนอง ในสิ่งที่เขาต้องการและสำคัญสำหรับเขา โดยไม่ได้สร้างความยุ่งยากสำหรับเราเลย ผลที่ได้คือความสุขของผู้ให้และผู้รับ
ความเห็น (2)
- สวัสดีค่ะ
- แวะมาส่งกำลังใจค่ะ
ถึงพี่นวล
เป็นกระทู้ที่อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆเลยครับ ผมว่าต่อให้เราทำคุณภาพกันสักแค่ไหน ถ้าคนเราไม่พัฒนาหัวใจความเป็นมนุษย์ และปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการให้บริการด้วยใจ แบบที่พี่ปฎิบัติต่อผู้ป่วยรายนี้ คุณภาพคงไปไม่ได้หรอกครับ ดีใจจริงๆ ที่ได้อ่านผมว่ายายพาโชคดีจังที่ได้เจอพยาบาลดีๆ คงไม่ต้องใช้ยาก็หายแล้วเพราะสุขใจ ที่ได้รับ ขอเป็นกำลังใจและมีอะไรคืบหน้าเกี่ยวกับ รพร.เวียงสระ เขียนเล่าให้ผมฟังบ้างนะ ตอนนี้ผมประจำที่ สอ.ท่าเรือ ก็ดีครับ แต่คิดถึงเวียงสระ และทุกๆคนที่เวียงสระครับ
น้องเล็ก เศรษฐพร