วันเวลาผ่านไปเร็วมาก

ตั้งใจไว้ว่าจะพยายามขยันเขียน blog โดยมีค่าเป้าหมายว่าอย่างน้อย 2 วันต่อครั้ง เพื่อให้ติดเป็นนิสัยและจะได้ช่วยกันพัฒนางานให้ดีขึ้น แต่ผมอาจจะยังแบ่งเวลาได้ไม่ดีนัก คิดว่าจะวางแผนและทำให้ดีขึ้นอีก

เริ่มตั้งแต่ภาคเรียนนี้ ตอนแรกคิดว่าจะมีตารางสอนที่สวยที่สุดในรอบ 16 ปีที่มาทำงานที่นี้ เพราะตอนแรกมีสอนแค่วิชา จิตวิทยาสุขภาพ วิชาเดียว 3 ชั่วโมง แต่สุดท้ายก็มาช่วยสอนวิชาอื่นอีก 2 กลุ่ม เนื่องจากอาจารย์พนักงานมหาวิทยาลัยที่สอบคัดเลือกมาได้ ไม่มาทำงาน(อาจเป็นเพราะสถานการณ์ในช่วงก่อนเปิดภาคเรียนไม่ดีเอามาก ๆ) แต่ก็นั่นแหละ อยู่ที่นี่ก็ต้องช่วยกันแก้ไขปัญหา ดูแลความปลอดภัยของตัวเองไปด้วย ทำงานอื่น ๆ ไปด้วย บนข้อจำกัดหลายอย่าง แต่ก็ทำให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติ เตรียมการต่าง ๆ ไว้ล่วงหน้าอยู่เสมอ

นอกจากเวลางาน เวลาสอนนักศึกษาหรือต้องแบ่งเวลาไปให้กำลังใจสโมสรนักศึกษา ที่มีปัญหาในการทำงานบางประการแล้ว ก็ต้องแบ่งเวลาให้ครอบครัวให้เหมาะสม บางทีก็รู้สึกว่ายังไม่ดีนัก โดยเฉพาะเจ้าลูกชายของเรา ยังคิดว่าต้องดูแลเขา ให้เวลามากกว่านี้ แต่โชคดีที่ก่อนรับตำแหน่งก็ขออนุญาตลูกชายเรียบร้อยแล้ว ก็เลยมีความคิดร่วมกันอยู่หลายความคิด....

เมื่อวานนี้ เพื่อนน้องมาลัยได้ให้เบอร์น้องมาลัยไว้ ก็เลยรีบโทรหา ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว...อิอิ ก็เราเรียนหนังสือรหัส 30 น้องมาลัยเรียนรหัส 31 ตั้งแต่เรียนจบเมื่อปี 34 ก็ไม่ได้เจอกันเลย...ขออนุญาตภรรยานัดเจอน้องมาลัยแล้ว(เนื่องจากน้องมาลัยเป็นผู้หญิง) ถ้ามีโอกาสและต้องหาโอกาสไปเจอกันบ้างแล้ว น้องเขาย้ายมาอยู่ไม่ไกลแล้ว แต่เขาชนะเราไปแล้ว มีลูกตั้ง 2 คนแน่ะ คนโตอยู่ป. 6 แล้ว ของเราเจ้านีโอ เพิ่งขึ้นป.4 เอง

............................................

บันทึกนี้ก็เป็นเรื่องความรู้สึกส่วนตัวบ้างนะครับ อาจจะไม่มีสาระอะไร แต่ก็นึกถึงวันเวลาเก่าในดินแดนแถบนี้ ก็ได้แต่สะท้อนใจ แล้วก็เดินทางต่อไปด้วยความหวัง.....

[อ.กอเดช อ้าสะกะละ]

ถือว่าเสริมสร้างประสบการณ์ชีวิตก็แล้วกัน...