30. ขึ้นรถ...ลงเรือ...คนแปลกหน้า...ผี....หรือว่าฝัน
พอเข้าสู่เดือนมิถุนายน ฝนก็ตกแทบทุกวัน บางทีตกติดต่อกันถึงสามวันสามคืน ถนนภายในหมู่บ้านเต็มไปด้วยโคลน เวลาผมไปโรงเรียนต้องสวมรองเท้าแตะยางตีนรถ (รองเท้าที่ทำด้วยยางรถยนต์) รองเท้าฟองน้ำใส่เดินไม่ได้ จะติดโคลนและเผลอๆ โดนโคลนดูด ต้องใช้มืองมขึ้นมา ลำบากมาก
ปลายมิถุนายน นักเรียนเริ่มบางตา เพราะส่วนหนึ่งตามผู้ปกครองไปทำนา บางครอบครัวนาอยู่ไกลถึงห้ากิโลเมตร ต้องนอนที่กระท่อมปลายนา ดังนั้นปลายมิถุนายนนั่นเอง โรงเรียนบ้านคำบากก็ปิดเทอมดำนา
ผมกลับบ้านที่วารินชำราบ โดยออกจากบ้านคำบากตั้งแต่ฟ้ายังไม่แจ้งดี พอมองเห็นทาง เดินไปเรื่อยๆ พักกินข้าวเช้าที่หลินห่อไว้ให้ก่อนจะเข้าบ้านคำเชียงเบ้า กลางวันแวะกินก๋วยเตี๋ยวที่บ้านห้วยข่า แล้วเดินต่อจนเย็นก็มาถึงบ้านโพนงาม ซึ่งเป็นที่ตั้งอำเภอบุณฑริก ระยะทาง 28 กิโลเมตร มีพาหนะอย่างเดียวคือขาทั้งสองข้าง ผมเข้าพักที่บ้านคุณปู่ แน่ละพอกินข้าวเย็นเสร็จยังไม่ถึงสองทุ่มผมก็หลับเป็นตาย
ผมนั่งๆ นอนๆ เที่ยวดูหนังโรงภาพยนตร์ จนใกล้กำหนดเปิดเรียน จึงเดินทางกลับโรงเรียนบ้านคำบาก ผมออกจากวารินชำราบสายเล็กน้อย กะว่าเที่ยงเศษๆ ก็จะถึงอำเภอเดชอุดม แล้วต่อรถไปบุณฑริกอีกทอดหนึ่ง
ผมไปถึงเดชอุดมเที่ยงเศษๆ ตามกำหนด แต่ไม่มีรถเพราะน้ำลำโดมใหญ่ไหลหลากท่วมถนน ต้องนั่งเรือไปอีกประมาณห้ากิโลเมตร ผมรีบไปที่ท่าเรือ แต่เรือที่จะพาไปขึ้นรถไปบุณฑริกออกไปแล้ว มีเรือที่ท่าเพียงลำเดียว และคนบนเรืออีกสี่คน
"จะไปไหนครับ" เสียงชายผิวดำรูปร่างสันทัด วัยประมาณสี่สิบปีร้องถามผมจากบนเรือ
"ไปบ้านคำบาก อำเภอบุณฑริกครับ" ผมตอบอย่างอ่อนแรง
"ไปกับผมก็ได้ ผมจะไปที่บ้านโสกแสง พอถึงที่นั่นเดินต่ออีกก็น่าจะพอๆ กับบุณฑริกไปบ้านคำบากนั่นแหละ" ชายคนเดิมชวนพร้อมรอยยิ้ม
ผมเริ่มมีความหวัง และตัดสินใจลงเรือเป็นคนที่ห้า พอผมนั่งได้ที่ดีแล้ว ชายหนุ่มคนขับก็ติดเครื่องและนำเรือหางยาวออกจากท่า วิ่งทวนน้ำลำโดมใหญ่ไปอย่างแช่มช้า
ผมได้ที่นั่งหัวเรือ หันหลังให้คนอื่นๆ บนเรือ นับว่าเหมาะสำหรับตัวเองที่ให้ความสนใจต่อสองฝั่งน้ำมากกว่าการสนทนากับคนแปลกหน้า ถัดจากผมเป็นชายผิวดำวัยกลางคน แกนั่งหันหลังให้ผมและพูดคุยกับชายวัยกลางคนอายุไล่เลี่ยกับแกอีกสองคนอย่างสนุกสนาน
แกเล่าว่า แกเพิ่งกลับจากการเป็นอาสาสมัครนักรบที่ลาว แกพูดถึงความอุดมสมบูรณ์ ความมีน้ำใจอันอบอุ่นของชาวลาว ตอนท้ายแกเล่าถึงการต่อสู้ในดินแดนลาว ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง จนตอนหนึ่งแกพูดว่า
"ขณะที่พวกผมสิบคนออกลาดตระเวนในตอนบ่าย เราถูกล้อมมีผมเพียงคนเดียวฝ่าวงล้อมออกมาได้ นอกนั้นถูกระเบิดบ้างลูกปืนบ้างตายต่อหน้าต่อตาผม ที่ผมรอดตายคราวนั้นเป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง เสื้อผ้าขาดหมดแต่ผมไม่มีบาดแผลเลย" แกหยุดพูด แล้วถอดสร้อยคอที่มีพระเครื่องหลายองค์ออกมาให้คนที่นั่งตรงข้ามแก
"ผมมีหลายองค์ ของเก่าทั้งนั้น มีมากกว่านี้ แต่พอเจ้านายรู้ว่าผมรอดตาย ท่านมาขอผมก็ให้ไป ของดีก็ต้องแบ่งๆ กัน ผมไม่หวงหรอก เพราะผมมีเยอะ"
ผมหันมามองดูพระเครื่องของแกนิดหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้สนใจอีกเลย จนมืดเรือหางยาวก็พาพวกเรามาถึงบ้านโสกแสง
"พักที่บ้านผมนะครับ นอนสักคืนแล้วค่อยไปต่อ" ชายผิวดำพาผมและชายวัยกลางคนอีกสองคนไปที่บ้านของแก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากท่าเรือนัก พอไปถึงภรรยาแกจุดตะเกียงน้ำมันก๊าด รีบกุลีกุจอหาน้ำมาให้ แล้วลงไปใต้ถุนบ้านคว้าไก่โต้งที่กำลังนอนมาเชือดและแกงให้พวกเรากิน
คืนนั้นกว่าจะทานข้าวเสร็จก็ประมาณสี่ทุ่ม ขณะที่ผมกำลังเตรียมจัดที่นอน ก็เห็นชายผิวดำถือถุงผ้าสีคล้ำๆ เดินไปที่ยุ้งข้าว
"นอนตามสบายนะครับครู ผมเอาห่อนี้ไปไว้ที่ยุ้งข้าวก่อน เอาไว้บนบ้านไม่ได้ เขาชอบกวน" พูดแล้วก็หัวเราะ
ผมล้มตัวลงนอนโดยไม่คิดอะไร แม้แต่ไหว้พระผมก็ลืมเสียสนิท หันไปมองดูเพื่อนร่วมทางอีกสองคนก็เห็นนอนอยู่กลางชานบ้านถัดผมไป และไม่นานผมก็หลับ
รุ่งเช้าผมลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ขณะเก็บของเพื่อเดินทางต่อ ชายเจ้าของบ้านก็ออกจากห้องนอน ถามผมด้วยรอยยิ้ม
"เป็นไงครู นอนหลับดีไหม"
"หลับดีมากเลยครับ" ผมตอบไปทันทีโดยที่ไม่ทันได้นึก ชายผิวดำหยุดยิ้ม ใบหน้ามีแววสงสัย
"ไม่ได้ฝันอะไรเลยเหรอ" แกถามผมต่อ
"ไม่เลยครับ หลับรวดเดียวเลย" ผมตอบ คราวนี้หน้าตาแกเปลี่ยนไปดูแบบทึ่งๆ หรือไม่เชื่อที่ผมพูด
ผมลาแกแล้วเดินออกจากหมู่บ้านโสกแสง เมื่อสว่างมากแล้ว ขณะที่ผมกำลังเดินข้ามลำธารเล็กๆ ห่างจากหมู่บ้านเกือบหนึ่งกิโลเมตร ผมก็นึกได้ว่า เมื่อคืนนี้เวลาประมาณตีสาม มีเงาดำทะมึนมาล้มทับผม แต่ผมก็ใช้กำปั้นขวาชกเงาดำนั้นออกไปถึงสองครั้ง ครั้งสุดท้ายผมชกยังไงเงาดำก็ไม่ไป กลับจะทำให้ผมแน่นหน้าอกหายใจแทบไม่ออก ผมจวนจะสิ้นหวัง แต่ระลึกถึงคุณพระขึ้นมาได้พร้อมกับเปล่งคำว่า "พุทโธ" เพียงคำเดียวเงาดำก็กระเด็นออกไป
หลังจากนั้นผมหลับสนิทมาก เมื่อตื่นจึงลืม แล้วตอบคำถามที่ทำให้ชายผิวดำผิดหวัง ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
อ่านต่อ ตอน 31. ครู..... ไม่กลัวผีเหรอ
ความเห็น (44)
สวัสดีค่ะตามอ่านจนจบและกลัวๆนะคะ
เห็นภาพบรรยากาศตอนนั่งเรือ...
เกิดนานแล้วหรือคะ...ดีจังเลยเจอคนอุบล เมืองนักปราชญ์...
คนที่บ้านก็เป็นคนวารินชำราบค่ะ
เคยได้ยินและลองทำดูแล้วได้ผล ดังนี้ค่ะ กลั้นหายใจ กระดิกนิ้วหัวแม่โป้งเท้าซ้าย จะช่วยเรียกสติได้ค่ะ
- อือม์ มาติดตามครับ
- สุขกายสบายใจนะครับ
เหตุการณ์นี้เกิดเมือปี 2512 ครับ
ผมเป็นครูใหม่ๆ
ใช่ครับผมคนวารินชำราบ อุบลราชธานี แต่ไม่ใช่นักปราชญ์ครับ
(อาจเป็น นักปาด แหะ แหะ)
สวัสดีค่ะ
เรื่องพวกนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะคะ
มีความเชื่อเรื่องอย่างนี้ค่ะ...เพราะเคยเกิดกับตัวเองเหมือนกัน...
ขอบคุณที่แลกเปลี่ยนครับ
ก็แปลกดีนะครับ กลั้นใจพอมีเหตุผล แต่กระดิกนิ้วหัวแม่โป้งเท้าซ้าย นี่นะซี เกี่ยวกันตรงไหน
จะจำไว้เผยแพร่ต่อครับ
สบายดีครับ
ขอบคุณที่มาติดตามครับ
เคยเกิดกับผมหลายครั้งครับ โดยเฉพาะเวลาที่อ่อนเพลีย นอนโดยไม่ได้ไหว้พระ แต่ทุกครั้งพอพูดว่า "พุทโธ" เงาดำมีอันกระเด็นไปทุกครั้ง
คุณแดง แก้ไขยังไงครับ
สวัสดีครับ ซือเฮีย ไม่โดนไม่รู้ครับ ผมเดินป่าเป็นบ่อยครับ แต่พวกผมก็มีคาถาตามความเชื่อและศรัทธากันไปครับ
เดินเก่งจังค่ะอาจารย์ 28 กิโล โอโหๆๆ มีใครทำได้บ้างนิ ต้องยอมรับค่ะคนสมัยก่อนอึดๆๆกว่าคนสมัยนี้มากๆค่ะ
สู้กะผีได้ด้วย !!! เก่งจังค่ะ นึกว่าอาจารย์จะมีคาถาให้ซะแล้ว อิอิอิ กะจะท่องไว้ป้องกันตัวค่ะ
เป็นเรื่องที่หาอ่านได้ยากจริงๆค่ะ (เพราะไม่ใช่เรื่องแต่งแต่เป็นเรื่องจริงค่ะ) ต้องหาได้เฉพาะจากบล็อกอาจารย์เปลวเทียนทีนี่แห่งเดียวค่ะ
ขอบคุณค่ะที่เขียนให้อ่าน
ดูแลสุขภาพดีๆด้วยนะคะ ^_^
ใช่... สิ่งลี้ลับยังมีอยู่ เพียงแต่เราจะสัมผัสได้ไหม หรือเขาจะสำแดงให้เราเห็นไหม
ไม่เจอน่ะดีแล้วนะครับ ฮ่า ฮ่า
ดูแลสุขภาพด้วยนะ ซือตี๋
ไม่ได้เก่งอะไรหรอก......เดินด้วยความจำเป็นนะครับ
คาถาก็...."พุทโธ" นั่นแหละครับ สั้นๆ แต่ผีกลัวนักแล....
มีครั้งหนึ่งผมโดน ผมท่องตั้งแต่ อรหังสัมมา จนจบสุปฏิปันโน ผีเฉย แต่พอท่อง "พุทโธ" ผีกระเด็นเลยครับ....เหมือนถูกมือยักษ์จับกระชากมันออกไป.....
ขอบคุณที่ชม เป็นการให้กำลังใจที่ดีมาก ขอรับคำชมด้วยความยินดีครับ
ครับ... ตอนนี้หายจากหวัด ร่างกายแข็งแรงดี คุณดุจดาวก็ดูแลสุขภาพดี ๆ ด้วยนะครับ
ภาพสวยมากครับ ยังกับไม่ได้อยู่เมืองมนษย์
ขอบคุณครับ
เคยเห็นหรือเปล่าตัวอะไร ทายดิ๊ เล่าดี ดี คนอะไรมีอดีต
เป็นสิ่งมีชีวิตเหรอครับ
โอย..ผมนึกว่าพุ่มไม้ จะให้ผมทาย ทายไม่ถูกแน่ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิต
เดา นะครับ. กวางครับ . ฮ่า ฮ่า (เฉลยนะครับ...ไม่ถูกครับ....แหะๆ)
มีครับ สิ่งที่ทำให้เรามีความสุข เราก็ควรเก็บมันไว้ แล้วนำกลับมาชื่นชม ในเวลาอันสมควร
ขอบคุณสำหรับตัวประหลาดครับ
ม้าน้ำในทะเลคะ เมื่อมันมีชีวิตอยู่ในวงล้อมของปะการัง และต้นไม้ในนำ มันก็เลยพรางตัวให้กลมกืนกับสิ่งแวดล้อม เพื่อการเอาคัวรอดคะ
เหมือนจิ้งจกเปลี่ยนสี (กิ้งก่าได้ทอง มันเกี่ยวกันไหม ฮึ) คริ คริ ดึกมาก เริ่มมั่วแล้ว
ง่วงแล้ว วันนี้ไม่ได้เขียนอะไร มากมายในบล็อคนตนเอง เที่ยวไปสร้างสีสัน ให้บล็อคอื่นอยู่ ชอบแส่ ไปแส่หลายบล็อค แล้ว ไปแสดงความคิดเห็นปานเจ้าของบล็อก เป็นหน้าๆ เป็นตาเจ้าของบล็อคเขาชัง
แต่ก็เสียเวลาเป็นชั่วโมงนะ เมื่อกี่นี่กลับไปเช็คบทความของท่านที่เรื่อยเฉื่อยอยู่ ว่ามีบล็อคไหนตกค้าง ที่ยังไม่ได้ตอบกัน ก็หลงหน้าหลงหลังเหมือนเดิม แต่ไม่เป็นไร ถือว่าราวีครบแล้วนะ
อยากยิ้มเมื่อไหร่ จะตามกลับไปราวีอ่านอีก บล็อคเก่าๆของท่านหนะ
ผมก็กำลังจะนอน
แต่..คงจะได้อ่านสำนวนกวนๆ กระมัง เลยทำให้สงสัยว่า เพลงทำไมไม่ดัง จึงตามหาสาเหตุ จนเจอ นั่นคือ ijigg เว็บที่ไปเอาเพลงมามีปัญหา จึงได้ไปหาที่อื่น จนได้ที่สนุกดอทคอม จัดการเปลี่ยนซะเลย
ตอนนี้ให้เล่นอัตโนมัติ อยากให้เล่นรอบเดียว แต่พรรคพวกเล่นไม่หยุด กำลังหาวิธีแก้ครับ ฮิฮิ
หากรำคาญก็กดปิดเองนะครับ ฮ่าฮ่า
คุณสุ ตามราวีครบแล้วในเรื่องไปอเมริกา แต่ก่อนไปยังไม่ได้ราวีครับ ผมจะรออ่านสำนวนกวนๆ นะครับ ขอบคุณมาก
สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายและติดตามอ่านค่ะ
สวัสดีค่ะ
- สมัยเด็กๆ เจอเหตุการณ์ที่ท่านเล่าบ่อยๆ ใช้วิธีกระดิกนิ้วก้อยบ้าง สวดมนต์บ้าง มีครั้งหนึ่งทำอย่างไรก็เอาไม่อยู่ถึงขนาดว่าหายใจไม่เข้าไม่ออก คิดว่า ตายแน่ ก็ได้แต่ปลงว่า ตายก็ตายเถอะ ขี้เกียจจะดิ้นรน ก็ปรากฎชายชรานุ่งขาวห่มขาวปรากฎขึ้นที่หัวเตียงแล้วเป่าพ้วงใส่กระหม่อมเรา ผลก็คือลุกขึ้นได้ รีบวิ่งหาพ่อหาแม่เลยทันที่ เคยได้ยินใครเขาว่า เป็นเพราะท่านอน ก็เจออีกว่า ปรับไปท่าไหนก็โดนแม้แต่ท่านอนคว่ำ ก็เลยไม่ต้องนอน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ศิริวรรณเบื่อมาก เป็นตั้งแต่เด็กยันโต ไม่รู้ว่ามันสนุกตรงไหน
- ท่านคะ ขอแจ้งว่าสมศไม่รับรองค่ะ (ได้ดี 10 มาตรฐาน(มาตรฐานด้านเด็กได้ดีทุกข้อค่ะ) พอใช้ 2 ปรับปรุง 2 ค่ะ)
- คงต้องเหนื่อยต่อไป เพิ่งมาอยู่ได้ 3 เดือน ได้เรื่องเลย
ศิริวรรณค่ะ
ยินดีที่ได้พบกันอีกครับ paula
สบายดีนะครับ
ขอบคุณที่แวะมา
เป็นข่าวที่ต้องทำใจยอมรับได้ยากครับ
มาตรฐานด้านเด็กได้ดีทุกข้อ ทีพอใช้และปรับปรุงก็น่าจะคิดออกว่าเป็นมาตรฐานใด
แต่อย่างไร.... ก็ขอชื่นชมความพยายามของครูศิริวรรณครับ
ผมเคยปลอบใจคุณครูว่า "ถ้าจะเปรียบการทำงานของครูว่าเป็นการวิ่งมาราธอน ทุกวันนี้เราวิ่งวันละสี่กิโลเมตร หากเราจะเพิ่มระยะทางให้ยาวอีกครึ่งกิโลเมตร ก็คงเหนื่อยอีกไม่มากนัก แต่หากเคยวิ่งวันละกิโลเมตรเดียว แล้ววิ่งเป็นสี่กิโลเมตร จะรู้สึกเหนื่อยมาก"
ครูศิริวรรณวิ่งต่อไปอีกนิดหน่อยครับ เส้นชัยอยู่ข้างหน้าใกล้ๆ แค่นี้เอง
เรื่องผีอำ พระท่านว่าคนมีจิตสื่อวิญญาณจะเจอบ่อย ขอให้คิดว่าเป็นสิ่งดี เราจะได้ช่วยเหลือเขา และช่วยตัวเราด้วย หมายถึง เขามาหาเราเพื่อให้เราช่วย เราอุทิศส่วนกุศลไป เขาก็จะพ้นทุกข์ และเราก็จะได้รับผลบุญที่เราช่วยเขาด้วย บางครั้งอาจเป็นเจ้ากรรมนายเวรเรา ก็ถือว่าเราใช้หนี้กรรม
ขอให้มีความสุข ทำงานด้วยความราบรื่นครับ
แวะมาฟังเพลงสายันต์ค่ะ คิดถึงพี่ไหม ^_^
มาฟังบ่อยๆ .... นะครับ
เพลงนี้ ผมชอบมากตรงคำว่า “......ทุกคืนเราจ้องดูเดือนดาว ทุกคราวเราฝันถึงกันเนืองๆ ถึงสุดมุมเมืองไม่ไกล...”
จำได้ว่า ปี 2516 ผมไปเรียนที่ประสานมิตร (มศว.ประสานมิตร) ต้องจากสาวคนรักพอได้ยินเพลงนี้แล้ว คิดถึงมาก......
แต่ชีวิตไม่แน่นอนครับ...... ผมยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เราก็เลิกกัน หุ หุ (เขามีแฟนใหม่ครับ... คงรอผมไม่ไหว.......)
ที่นำมาใส่บล็อกมิได้หมายความว่า คิดถึงคนรักเก่านะครับ เพียงแต่....คิดถึงอดีตเท่านั้น ซึ่งไม่สามารถแก้ไขได้
- เพลงเพราะค่ะ
- ซึ้งใจจัง
- คิดถึงค่ะ
อ๋อ!!!เข้าใจที่มาของบล็อกนี้แล้วค่ะ
เมื่อก่อนไม่ทราบที่มาของชื่อบล็อกอาจารย์
พออ่านประโยคนี้ทราบเลยค่ะ "เพียงแต่....คิดถึงอดีตเท่านั้น ซึ่งไม่สามารถแก้ไขได้"
ทุกคนล้วนมีอดีตทั้งนั้นค่ะอาจารย์ มีทั้งน่าประทับใจและอยากลืม
แต่ว่า ณ วันนี้เราเป็นแบบนี้ดิฉันพอใจแล้วค่ะ ต้องขอบคุณอดีตที่ผ่านมาด้วยดีค่ะ ^_^
"......ฝากใจกับจันทร์ ฝากฝันกับดาว ทุกคราวก็ได้ เราต่างสุขใจเมื่อคิดถึงกัน......"
คิดถึงแล้วมีความสุข ดีใจที่ทำให้คุณลีลาวดีมีความสุขครับ
ใช่ครับ..
จำในสิ่งที่ เรามีความสุข... หรือจำในสิ่งดีงามที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ลืม... สิ่งที่โหดร้าย (แม้ว่าบางคนบอกว่า ลืมยาก) เพียงเราคิดเสียว่า มันเป็นเช่นนั้นเอง และมันก็ผ่านไปแล้ว เราจะไม่เจ็บปวดกับมันอีก
จริงครับ.. อดีตคือบทเรียน เราต้องขอบคุณอดีตที่ทำให้เราแข็งแกร่ง
- หลับฝันดี
- ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
หลับฝันดีเช่นกันครับ
ราตรีสวัสดิ์ครับ
แต่.. เอ๊ะ...นอนหัวค่ำจังเลยนะครับ ฮ่า ฮ่า
เป็นสมาชิกใหม่ แวะมาเยี่ยมเยียน แล้วคงได้เจอะกันต่อ ๆ ไป
เอ้าบทนี้ยังไม่ได้เม้นท์หรือคะ แสดงว่าเข้ามาอ่านแล้วไม่เม้นท์
เพราะนำไปเย้า พุทธโธ พุทธโธ ยันกันผี ก็นำมาจากบทนี้แหละคะ
ครับ ยินดีที่รู้จักครับ
คงได้พบกันบ่อยๆ แน่นอน จะไปเยี่ยมบล็อกนะครับ
ขอบคุณที่แวะมาครับ
เอ้าบทนี้ยังไม่ได้เม้นท์หรือคะ แสดงว่าเข้ามาอ่านแล้วไม่เม้นท์
น่าจะยังไม่เม้นท์ หรือว่า เม้นท์แล้ว ฮิฮิ
อ้อ.. เม้นท์แล้วสิ ผมถึงได้ตอบอยู่นี่ไง
เออ. ใช่จริงๆ ฮ่าฮ่า
- นั่งพิมพ์งานอยู่คนเดียว
- พิมพ์ไปเปิด G2K คุยไป
- แต่พอมาเจอบันทึกนี้
- บรื้ออออออ
- น่ากลัว...นอนดีกว่า.....
- อิ อิ
- ปู่บายดีไหม
- คิดถึงปู่นะ
- อิอิ
ดีครับ ได้พักผ่อน
เรื่องงานไว้พิมพ์วันหยุดยาวก็ได้นะครับ ฮ่า ฮ่า
ขอบคุณที่แวะมาอ่าน หากกลัวจริงก็ขออภัยครับ หุหุ
สบายดีครับ หวัดนิดๆ หายแล้ว ไม่ใช่ หวัด 2009 ฮ่า ฮ่า
โอ... ปู่ดีใจ เอิ้ก เอิ้ก (หอบนิดๆ ฮ่า ฮ่า)
ไม่ได้ไปเยี่ยมในบล็อกหลายวันแล้ว เดี๋ยวไปนะครับ
สวัสดีค่ะท่าน...มาขอบคุณหลายๆ......
ออนซอน"ความคิดคำนึง" เหมือนพึ่งเกิด (ความจำเป็นเลิศ)
ดูเหมือนว่าความจำจะเป็นปฏิภาคผกผันกับอายุของท่านนะคะ อิอิ
ขอเลาะชม"เฮือนซาน"นำแนจักนอยก่อนค่ะ
ถึงแม้ว่าเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว หากเป็นความประทับใจ ก็จะจำได้แม่นครับ
ยินดีต้อนรับสู่บ้านน้อยฮิมภู ครับ
ขออภัยตอบดึก จะเข้าไปฟังเพลง มนต์รักแม่น้ำมูลนะครับ
ชอบอ่านเรื่องลี้ลับค่ะ
ขอบคุณค่ะ
โอ... ดีใจที่ครูต้อยก็ชอบเรื่องลี้ลับ
ผมมีประสบการณ์ลี้ลับนิดหน่อย จะเขียนอีก
ครูต้อยคอยอ่านนะครับ
ขอบคุณมาก
ว่างไปเยี่ยมเราได้นะค่ะ...
http://www.watchari.com/board/index.php?topic=1135.0
ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ...
ไปเยี่ยมแล้ว
ยอดเยี่ยมมากครับ
ขอบคุณมาก