เป็นคนบ้านนอกขนานแท้ เติบโตมากับธรรมชาติของป่าดิบชื้น ที่เต็มไปด้วยความหลากหลายที่แสนรื่นรมย์ ใช้เงินไม่เป็น เพราะไม่มีที่ให้ใช้ อาหารการกินได้จากป่าเขาลำเนาไพร ไม่ก็จากทะเล ป่าชายเลน หลงไหลในวรรณกรรมที่ชื่อว่า เพชรพระอุมา อย่างที่เรียกว่าบ้าคลั่ง เพราะทำให้เคลิบเคลิ้มไปกับธรรมชาติอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ตั้งแต่อายุได้ประมาณ 7 ขวบ (อ่านจากนิตยสารที่พ่อรับประจำ) บัดนี้อายุได้ 48 ปีแล้ว ไม่เคยลืมวันเก่าๆ รสแห่งสัมผัสที่ได้ลิ้มลองจากธรรมชาติที่สมบูรณ์มากๆ แต่เมื่อผ่านไปเยือนถิ่นเก่า ไม่เห็นอะไรที่เหมือนเดิม นอกจากถนนสายนั้น ที่ไม่เคยเปลี่ยน เทือกเขาที่ทอดยาว แต่รูปร่างของต้นไม้เปลี่ยนไป ฉันเองก็เปลี่ยนไป แก่ขึ้น แก่ลง เหมือนน้ำในทะเล มีประสบการณ์ของชีวิตที่น่าปลื้มก็มาก ไม่น่าปลื้มก็มาก ทุกวันนี้เผลอเป็นคิดถึงแต่ความหลังและเพื่อนเก่า คิดถึงความบริสุทธิ์ของวัยเยาว์ มันใสไปทุกเรื่อง นี่แหละ ประวัติ