หัวอกเดียวกัน....สิ่งที่หายไป เลยกลับมา
" คุณหมอคะ ช่วยด้วย เงินของหนูหาย" ลูกสาวคนไข้ วิ่งไปบอกจุ๊บแจง พยาบาลหัวหน้าตึกจบใหม่ที่กำลังซ้อมวอลเล่ย์บอลอยู่สนามด้านหลังโรงพยาบาล
โรงพยาบาลอำเภอห่างไกลขนาด 10 เตียง เมื่อหลายปีก่อน เป็นอาคารชั้นเดียวเล็กๆ ข้างๆอาคารญาติจะเข้ายึดพื้นที่ เพื่อประกอบอาหาร ตามประสาของคนบ้านนอก โรงพยาบาลเองก็ไม่มีอาหารให้คนไข้ ด้านหลังโรงพยาบาลก็จะบริเวณของบ้านพักเจ้าหน้าที่ ซึ่งมักจะทำสนามกีฬาไว้ให้เจ้าหน้าที่ได้ออกกำลังกายกัน
ในขณะนั้นมีคนไข้เรื้อรังขาประจำที่ต้องนอนพักในโรงพยาบาล สี่ถึงห้า คน ในเรื่องที่ต้องนอนทำแผลที่เท้าบ้าง เป็นโรคกระเพาะที่อาการไม่ดีขึ้นบ้าง
ญาติๆและคนไข้ เลยกลายเป็นญาติกันอีกต่อหนึ่ง ต่างช่วยเหลือกันและกัน จัดเวรทำความสะอาด ห้องน้ำ พื้นตึก ช่วยทางโรงพยาบาล จนเหมือนประหนึ่งว่า อยู่บ้านตัวเอง พยาบาลและเจ้าหน้าที่ในบางวัีนก็ได้กินข้าวจากวงเครือญาติของคนไข้ จนบางครั้งลืมไปว่า เป็นโรงพยาบาล
"หายไปได้ยังไง ลืมไว้ที่ไหน รึป่าว" จุ๊บแจง เอ่ยถาม เด็กสาว
"หนูเข้าไปอาบน้ำ เอาวางไว้ที่ชั้นแล้วลืม คิดขึ้นได้ กลับไปดู ก็ไม่เจอแล้ว" เด็กสาวพูดพลาง ปาดน้ำตาไปพลาง
"ใจเย็นๆๆ ไป เราไปช่วยกันหา" จุ๊บแจง จูงมือเด็กสาวกลัีบไปยังตึกผู้ป่วย
คิดอยู่เป็นนาน จะเอาอย่างไรดี มีเจ้าหน้่าที่ตามมาให้ความช่วยเหลือ มีบ้างที่บางสายตา กำลังมองว่า พยาบาลใหม่่จะทำอย่างไร
จุ๊บแจง เดินเข้าไปหากลุ่มญาติๆที่นั่งอยู่หน้าตึก บอกไปว่า เงิืนของเด็กสาวหายไป พวกเรามาช่วยกันหน่อย
"ให้ช่วยไงหมอ" มีชายวัยกลางคนหนึ่งพูดมา
"เรามาตีกลองประชุม เหมือนที่ผู้ใหญ่บ้านทำกันเถอะ" จุ๊บแจง ชวนเชิญให้ทุกคนมารวมกลุ่มกัน
จุ๊บแจงทำบทบาทประธานการประชุม เอ่ยกับทุกคนว่า "เรามาอยู่ด้วยกัน มีความสุขคล้ายๆกัน เงินเราก็ไม่ได้่หา เพราะต้องมาอยู่กับญาติ ซึ่งก็คล้ายๆกัน มากินมานอน มาช่วยกัน มาช่วยหมอ ช่วยพยาบาล ซึ่งเราก็ทำด้วยกัน สรุปแล้ว พวกเราเป็นคนหัวอกเดียวกัน หากเงินเราหายไปทั้งหมด เราคงเสียใจ ที่สำคัญเราจะไม่มีอาหารอร่อยจากสาว " จุ๊บแจง กลืนน้ำลาย ในขณะที่เด็กสาว ร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ ญาติคนอื่นๆก็เริ่มตาแดง.......
"ไม่ได้สงสัยว่าเป็นใครหรอกจ๊ะ" จุ๊บแจง กล่าวต่อ "แต่หากเป็นพวกเรา ขอให้เอาไปไว้ที่เดิม ให้ทุกคนอยู่ห่างห้องน้ำ เผื่อจะมีคนเอาไปคืนให้" แล้วจุ๊บแจง ก็ขอตัวหลังขอบคุณทุกคน
อีกไม่นานนัก เด็กสาวก็มาตะโกนที่หน้าบ้านพักของจุ๊บแจง ว่าได้เงินคืนแล้ว พรุ่งนี้จะทำ ต้มไก่บ้านใส่ใบมะขามอ่อนที่หมอชอบให้กิน
"เดี๋ยวก่อน......สาว" จุ๊บแจงเรียกเด็กสาวให้หยุด
"พี่ช่วยค่าไก่......แล้วเธอเป็นเครื่องปรุง" เด็กสาวยิ้มกว้าง ก่อนที่จะยกมือไหว้แล้่วเดินจากไปทิ้งให้จุ๊บแจงอิ่มเอมใจ กับความสำเร็จในครั้งนี้
"นี่เรา...ไม่ธรรมดานะเนี่ย.....ชักจูงใจคนได้สำเร็จ............" รำพึงพร้อมกับยิ้มหวานให้ตัวเอง แล้วเดินไปหยิบปากกาและกระดาษเขียนจดหมายเล่าเรื่องความภาคภูมิใจครั้งนี้ ให้พ่อ-แม่และพี่ๆได้อ่าน...............
"ศุภารัก"
บันทึกของจุ๊บแจง
ความเห็น (8)
ขยันจั๊งงงงงงงง รอชิงรางวัล SHA Award นะคะ
มาจ๊ะเอ๋พอลล่าที่นี่...ทำหน้าที่เชียร์ sha นี่เอง
....พี่กะปุ๋มกำลังตามรอยเรื่องนี้อยู่ค่ะ @40073 แบบทั้งโผล่หน้าและไม่โผล่ ประมาณตามอ่านไปเรื่อยๆ ไม่เกี่ยวกับทาง lab
- สวัสดีค่ะ อ.น้องพอลล่า อ.น้องกะปุ๋ม
- ป้าแดงก็คิดคล้ายๆน้องกะปุ๋มค่ะว่า ที่นี่มีหลายกลุ่มมาใช้พื้นที่ที่นี่ แบบเงียบๆ แต่ที่ไม่เงียบและโด่งดังก็มี
- ยังวิเคราะห์ไม่ออกว่าเป็นอย่างไร
- -----
- ส่วนป้าแดงเอง คิดว่าจะพัฒนาการเขียนของตัวเองที่นี่แหละค่ะ มีอะไรดีพยายามจะเอามาเขียนเก็บไว้ให้ตัวเองได้อ่านด้วย
- ------
- ขอบคุณกะปุ๋ม ที่ให้แง่คิดดีๆเสมอ ป้าแดงแพลนไว้ว่า จะพาทีมงาน R2R ขอไปดูงานที่ รพ.ยโสธร จะได้ไหมคะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
แง่คิด และมุมมองมักสร้างพลังได้ดี
ขอบคุณค่ะ
ยินดีเลยค่ะ ป้าแดงขา...
มาเที่ยวบ้านกะปุ๋ม - เมืองยศกัน ป้าแดงประสานมาที่โรงพยาบาลได้เลยนะคะ ติดต่อมาที่พี่เตี้ย - คุณอุไร ชำนาญค้า ท่านเป็นรองผู้อำนวยการฝ่ายการพยาบาลและนั่งเป็นประธาน R2R ด้วยค่ะ หรือติดต่อมาที่พี่จิ๊ - คุณประชุมสุข โคตรพันธ์นะคะ เดี่ยวท่านจะประสานกะปุ๋มอีกที หรือไม่ก็ป้าแดง ติดต่อมาศึกษาดูงานและแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับทางทีมยโสธรตามระบบราชการเลยค่ะ
(อยากให้ป้าแดงมาวันที่กะปุ๋มอยู่ค่ะ จะได้เจอและต้อนรับด้วยตัวเอง ยังงัยป้าแดง เมล์มาที่ [email protected] นะคะ)
ขอบคุณค่ะ
มาเชียร์คะน้องจู๊บแจงคะ
ต้มไก่บ้านอยากทานจัง
อ่านแล้ว ภูมิใจไปด้วยค่ะ