ร่อนเร่..พเนจร


หวังว่าบนเส้นทางพเนจรต่อจากนี้ไป จะได้พบแต่มิตรที่ดี และเรื่องราวดี ๆ ที่จะขอบันทึกเรื่องราวนั้นไว้ในหัวใจสืบไป...

หลายปีมาแล้วที่ชีวิตผมไม่ได้อยู่เป็นที่เป็นทาง นับตั้งแต่ออกจากบ้านไปเป็นครูครั้งแรกที่ จ.สกลนคร เพียงไม่นานนักก็ย้ายมา จ.สุรินทร์ หกเดือนให้หลังก็ย้ายกลับบ้านที่ อ.ละหานทราย  จ.บุรีรัมย์  ซึ่งก็ควรจะลงหลักปักฐานเสียที่นี่  แต่จนแล้วจนรอดผมก็ต้องเดินทางอีกครั้งเมื่อติดสินใจลาออกจากราชการเพื่อไปปฏิบัติหน้าที่อาจารย์ ม.สงขลานครินทร์  วิทยาเขตปัตตานี

ผมอยู่ที่ปัตตานีได้ปีกว่า ก็ต้องหอบหิ้วข้าวของสัมภาระขึ้นเหนือ  เพื่อเรียนต่อที่ ม.แม่โจ้  จ.เชียงใหม่ ผ่านไปเพียงหนึ่งปี  ผมก็หอบหิ้วข้าวของชุดเดิมกลับบ้านที่บุรีรัมย์อีกครั้ง...ด้วยเหตุผลบางอย่าง ตั้งใจไว้ว่าจะใช้บ้านเป็นที่พิงพักเสริมสร้างพลังกายพลังใจให้กล้าแกร่งก่อนที่จะเผชิญโลกกว้างอีกครั้ง

จนถึงวันนี้ (๑๕ มิถุนายน ๒๕๕๒) ซึ่งผมควรจะแสวงหาความสุขอยู่ที่บ้าน กับครอบครัวและมวลมิตร แต่วันนี้กลับต้องเดินทางอีกครั้ง จุดหมายปลายทางต่อคิวกันไว้ยาวเหยียด...ทั้งงานราษฏร์งานหลวง บางงานอาจต้องไปด้วยภาระหน้าที่แต่บางงานต้องไปเพราะหัวใจร่ำร้อง...

หลายปีที่ผ่านมาพอถึงวันนี้ทีไรมีเรื่องให้ปลื้มหัวใจอยู่บ่อย ๆ   หรือบางปีเอาซะหัวใจแทบวาย (ผู้ก่อการร้าย) แต่เมื่อถึงปีนี้แม้จะดูเงียบสงัดจากมิตรสหาย แต่ก็อิ่มเอมกับพลังบุญที่บรรจงสร้างตลอดทั้งวัน...

ผลบุญครั้งนี้ นอกจากหวังเพื่อประโยชน์สูงสุดแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าบนเส้นทางพเนจรต่อจากนี้ไป  จะได้พบแต่มิตรที่ดี และเรื่องราวดี ๆ ที่จะขอบันทึกเรื่องราวนั้นไว้ในหัวใจสืบไป...

คำสำคัญ (Tags): #ย่ามแดง
หมายเลขบันทึก: 268357เขียนเมื่อ 15 มิถุนายน 2009 19:44 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 พฤษภาคม 2012 13:29 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (10)

ครบอีกหนึ่งปี

ได้กราบพ่อกราบแม่

ทบทวนสิ่งที่ตนเองได้ทำมา..ย้ำ

ขอให้ความดีคุ้มครองครับ

 

อย่าหยุดยั้งครับ...

ชะลอฝีเท้าลงบ้าง..ในเส้นทางที่ยาวไกล

ทุกจังหวะที่ก้าวไป...ใช้หัวใจ นำทาง...

...

เป็นกำลังใจให้นะครับ

P  แก่ไปอีกปีแล้วครับอาจารย์...

อาจารย์สบายดีนะครับ....

P  คงไม่หยุด  คงไม่ท้อ  ยังรอหวัง

ไม่หยุดยั้ง  ก้าวย่าง  อย่างอาจหาญ

อาจช้าบ้าง  เร็วบ้าง ทางกันดาร

หวังวันหน้า ยิ้มหวาน สำราญใจ

ขอบคุณครับอ้าย...

พระธีระพงษ์ ธีระปัญโญ

ถึงแม้เวลาที่ผ่านไปเอามาไม่ได้

เราก็ควรที่จะภูมอใจว่าเรามใช้เวลาที่ผ่านไปอย่างคุ้มค่า

เพื่อประโยชน์สุขของปวงชน...สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ท้อเมื่อไหร่ศาสนารอเป็นที่พักผ่อนเติมพลังเสมอ เจริญพร...

ขอบพระคุณครับท่าน...

สบายดีไหมครับ...

ขอให้เจริญในธรรมนะ

แล้ววปีไหนจะได้แต่งงานค่ะ

อ่อ!! แล้วก็ที่ไหนด้วยยย

ป.ล หนูอยู่ปัตตานีค่ะตอนนี้

มีเรื่องให้ตื่นเต้นทุกวันนนเลยย

คิดถึงวันเก่าๆ ที่นี้จังเลยค่ะ

แต่หนูว่า คงไม่นาน อาจารย์คงได้

กลับมาอยู่ที่นี้ ใช่ไหมค่ะ

ภูมิใจที่มีรุ่นพี่ที่หัวใจแกร่ง สุดยอดค่ะ ... เป็นกำลังใจให้นะคะ (เด็กละหานทราย ..ลรภ.)

อาทิติยา เดชทะศร(ศิษย์ผู้น่ารัก)

หวัดดีค่ะอาจารย์

ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่ทำได้เหมือนอาจารย์คนเก่งของหนู

ทำได้ทุกอย่าง อยากเดินตามรอยอาจารย์บ้างแต่ยอมรับ

ว่าไม่เข้มแข็งพอ วันนี้ไม่เป็นไรมีอาจารย์เป็นกำลังใจให้

ก็เพียงพอแล้ว

หมดแรงหมดหวังกำลังใจ อ่อนไหวอ่อนแอท้อแท้นัก

ความคิดความฝันพลันแตกหัก พลังแน่นหนักเสื่อมสลาย

อ่อนไหวอ่อนแอไม่มีหลัก แรงผลักแรงดันพลันหดหาย

ไม่มีพลังมารอบราย ร่างกายไร้สิ้นหมดยินดี

อยากพบอยากเจอกำลังใจ มีมากหากได้เกษมศรี

ความสุขความสมความยินดี ถ้ามีถ้าได้ใจเบิกบาน

หนทางยังอีกยาวไกล ไม่ไปก็ไม่รู้ รู้มากก็ยิ่งเข้าใจ รู้ต่อไปก็คือกำไรชีวิต อายุยังน้อยยังมีอะไรอีกตั้งมากมายที่จะทำต่อไป ก็ขอเป็นกำลังให้เพื่อนเสมอ เพื่อนฮักเพื่อนแพง

แล้วตอนนี้อาจารย์อยู่ไหนครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท