บันทึกลูกผู้ชาย(ตอนที่3)

"หนมหน้มๆ  อย่าเห่ากลางคืนซิมาม๊านอนไม่หลับ"   อีกแล้วมาม๊าดุผมอีกแล้ว   เฮ้อ   ผมล่ะเบื่อโดนดุแบบนี้ทุกคืน   มาม๊าก็คงเบื่อเหมือนกัน   ผมจะบอกได้ไงล่ะคับว่าผมก็ไม่อยากเห่าหรอกแต่มันช่วยไม่ได้    ก็ผมนอนของผมดีๆคนข้างบ้านก็เปิดประตูทำเสียงดัง   ทำให้ผมตกใจตื่น   มันหงุดหงิดนี่คับ  คิดดูหมาน้อยกะลังหลับดีๆเพลินๆแท้ๆ     ไม่ใช่ความผิดผมสักหน่อย   ไหนจะเหมือนเจ้าหมาน้อยแกงเขียวหวานที่ได้นอนข้างบนกับมาม๊า     เจ้าเขียวหวานตัวน้อยมันช่างเอาใจ   นึกแล้วน่าหมั่นไส้  แต่น้องเงี๊ยวก็คอยปกป้องมันทุกที   ทีกะผมล่ะทั้งเห่าทั้งกัดหู   เฮ้อ   เป็นเด็กนี่มีแต่คนเอ็นดู     เจ้าเขียวหวานมันก็มีหน้าที่ของมัน   โดยอัตโนมัติ    ต้องคอยช่วยดูแลมาม๊าและปลุกมาม๊าตอนเช้าไม่ให้ตื่นสาย   จะว่าไปมันหมดสิทธิที่จะตื่นสายๆแบบผม   เพราะเขียวหวานต้องคอยตื่นแต่เช้าและมาปลุกมาม๊าให้ลุกไปใส่บาตร   ถ้าสายมาม๊าก็ต้องไปวัดแทนแต่มาม๊าผมลุกยาก   กว่าจะลุกขยับอยู่นั่นแล้ว   ถ้ามาม๊าไม่ตื่นเจ้าเขียวหวานต้องคอยเลียมือให้ลุก    แต่มาม๊าก็พลิกตัวหนีไปอีกด้านมันก็ต้องวิ่งตามไปเลียมืออีก55     ตลกและน่าขันพิลึกล่ะคับวิ่งไปก็วิ่งมารอบเตียง   แถมพอมาม๊าตื่นเจ้าเขียวหวานน้อยยังต้องรีบวิ่งไปนอนรอในห้องน้ำ   รอให้มาม๊ามาอาบน้ำ  ถ้ายังช้าไม่มาก็ต้องวิ่งเข้าวิ่งออกตามกันอีก

จะว่าไปมันก็น่าสงสารนะคับ   หน้าที่คับหน้าที่55   ที่นอนอีกที่ของมันจึงเป็นหน้าอ่างอาบน้ำ    จะว่าไปเขียวหวานมันน่าจะได้บุญเยอะโขอยู่นะคับ   เพราะถ้าไม่มีมันผมว่ารับรองมาม๊าผมไม่ได้ใส่บาตรกับเค้าล่ะคับ   มาม๊าขี้เซาออกอย่างนั้น   แถมเจ้านี่ชอบตามมาม๊าผมไปวัดด้วย    มันชอบไปของมันมากถึงขนาดวิ่งนำหน้าไปก่อนทุกที    เจ้านี่มันมีความสุขที่ได้ไปวัดคับ  ส่วนผมน่ะเหรอคับผมไม่สนใจหรอกคับ   ผมมีความสุขที่ได้กินและนอนมากกว่า   อีกอย่างผมมีตัวแทนทำหน้าที่แล้วนี่คับ   หัวหน้าครอบครัวก็ต้องสบายเอ้ยมีความรับผิดชอบแบบนี้แหร่ะคับฮี่ๆ