แสวงหาความถูกต้อง และ ยุติธรรม

ตอนที่9

 วัยรุ่น  ตอนปลาย (ต่อ)

           เรื่องต่าง ๆ ที่กล่าวเมื่อตอนที่แล้ว  ผู้มีอำนาจปกครองประเทศสมัยนั้นคือรัฐบาลถนอม ประภาส   ก่อนที่จะเกิดเหตุกราณ์ วันที่ 14  ตุลาคม 2516  มีเหตุกราณ์จับกุมนิสิตนักศึกษาประชาชนที่เรียกร้องให้มีการยกร่างรัฐธรรมนูญจากรัฐบาลเผด็จการถนอมประภาส  ผมเองร่วมกิจกรรมกับศูนย์กลางนิสิตนักศึกษา โดยใช้เวลาว่างจากงานที่ทำในช่วงเย็นจะไปนั่งฟังปราศรัยที่ลานโพธิ์เกือบทุกวัน การไปนั้นไม่ยากนั่งรถเมล์นายเลิศซึ่งจะมีด้วยกันสามสาย ก็คือ สาย 2  (สำโรง – ปากคลองตลาด)  หรือไม่ก็นั่งสาย 48  (บางจาก- วัดโพธิ์ )  ไปลงยังจุดที่ใกล้สนามหลวงมากที่สุดแล้วก็เดินเข้าธรรมศาสตร์  วันสุดท้ายที่จะเกิดวันวิปโยค 14 ตุลา  ผมจำได้ว่าในคืนนั้นผมนั่งฟังการปราศรัยจนถึงเช้า และรุ่งเช้ามีการเดินขบวนไปที่วังสวนจิตรลดา และคิดว่าวันนั้นน่าจะเป็นวันสุดท้ายในการประท้วงในครั้งนั้น เพราะมีข่าวปล่อยออกมาว่ารัฐบาลยอมแล้ว แต่ก็มีอีกข่าวหนึ่งบอกว่ารัฐบาลไม่ยอมให้ คณะของศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาประชาชนที่จะเดินไปพระมหาราชวังสวนจิตรลดา มีการปิดกั้นบางจุด   เช้านั้นผมขึ้นหลังคารถเมล์ไปยังสวนจิตรลดาด้วยความดีใจนึกว่าเราชนะแล้ว 

ด้วยความดีใจในขณะนั้นเมื่อไปถึงสวนจิตรลดามีการร้องเพลงสรรเสริญพระบารมี  เมื่อเพลงสรรเสริญพระบารมีจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกับ ผมเองรีบกลับไปที่ทำงานเพราะต้องทำงานในตอนเช้าแต่เมื่อกลับไปถึงที่ทำงานวิทยุประกาศว่ามีการประทะกันเกิดขึ้น วิทยุประกาศมีนิสิตนักศึกษาและประชาชนว่ายน้ำข้ามคูน้ำเพื่อที่จะเข้าไปในพระมหาราชวัง ตำรวจใช้กำลังสกัดไม่ให้ฟูงชนเข้าไปในพระบรมมหาราชวังอย่างเต็มที่  ด้วยความที่ใจร้อนได้ข่าวเช่นนี้ลางานทันทีเพื่อไปดูเหตุกราณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมนั่งรถเมล์จนมาถึงโรงหนังปารีสสะพานขาวรถเมล์เตรียมที่จะเลี้ยวกลับบอกว่าไปต่อไม่ได้ทางปิด ขอให้ผู้โดยสารลงหรือใครจะนั่งกลับก็ได้ ผมลงจากรถเดินต่อจากแยกปารีสมุ่งหน้าไปยังอนุสาวรีย์

 

                      

ประชาธิปไตยตามเส้นทางถนนหลานหลวง  ระหว่างเดินเห็นคนวิ่งสวนกับมาตระโกนว่ายิงกันแล้วและร้องไห้ออกมา  ผมมารู้ทีหลังว่าคนที่วิ่งออกมาร้องไห้นั้นเพราะโดนแก๊สน้ำตา ทหารยิงแก๊สน้ำตาหลายลูกมาก  ผมพยายามทั้งเดินและวิ่งไปยังจุดที่เกิดเหตุให้ใกล้ที่สุดเพื่อที่จะไปดูว่ามันยิงกันแล้วจริง ๆ หรือ  เมื่อมาถึงสำนักงานการบินไทยหลังกรมโยธาธิการก็ไม่สามารถเดินทางต่อไปได้ พอดีสำนักงานติดกับตึกการบินไทยแถว ๆ บริเวณนั้นเปิดอยู่ผมเห็นมีคนเข้าไปผมเข้าตามไปด้วยขึ้นไปถึงชั้นดาดฟ้าเพื่อดูเหตุกราณ์ข้างล่างว่าเป็นอย่างไรบ้าง  ภาพที่เห็น ๆ ทหารอยู่กระจัดกระจายเต็มไปหมด  แต่ก็ไม่มากเท่ากับนิสิตนักศึกษาประชาชนที่อยู่เลยโรงหนังเฉลิมไทย (อนุสาวรีย์รัชการที่ 3 ปัจจุบัน)  เต็มไปหมด ถนนทุกเส้นทางตามตรอกซอกซอยต่าง ๆ  เห็นผู้คนเยอะมาก กำลังจะเดินไปที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย  และมีเสียงปืนดังเป็นระยะ ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นการยิงขู่หรือยิงยิงแก๊สน้ำตา เมื่อเสียงปืนหยุดผมรีบลงจากดาดฟ้าเพื่อที่จะไปสมทบที่อนุสาวรีย์ทันที คืนวันนั้น อยู่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย 

ทั้งคืนในคืนนั้นมีการปราศรัย สลับกับดนตรีชิ้นเดียวตลอดคืน  เช้ามาคนยิ่งมากเวทีเหมือนเดิมมีการปราศรัยกันดุเด็ดเผ็ดมัน  ผมเองในช่วงนั้นไม่มีใครมอบหมายหน้าที่ให้แต่จะรับหน้าที่เหมือนกับเป็นกราด์อะไรช่วยได้ก็ช่วยทุกอย่างในตอนนั้น หนึ่งในภาระกิจก็คือคอยปกป้องแกนนำในการประท้วงในตอนนั้น  ชื่อในตอนนั้นเรียกกลุ่มตัวเองว่าหน่วยฟันเฟือง หรือกลุ่มนักเรียนอาชีวะ หน่วยฟันเฟืองจริง ๆ แล้วจะเป็นนักเรียนช่างกล เช่นช่างกลอุเทนถวาย ช่างกลประทุมวัน ช่างกลไทยสุริยะ ช่างกลกนก เป็นต้น และยังมีนักเรียนเทคนิคและพาณิชย์ร่วมด้วย  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเข้าไปรวมกับกลุ่มนี้ได้อย่างไรเอาเป็นว่าใจรักก็แล้วกัน 

ในการต่อสู้กับรัฐบาลนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่จะใช้กลยุทธ์ในการหลอกล่อรัฐบาล  ใช้กลยุทธ์ในการให้กำลังใจกับผู้มาชุมนุม รวมถึงการสร้างข่าวว่าแกนนำถูกจับตัวเพื่อให้ผู้ชุมนุมเกิดความไม่พอใจรัฐบาล  การพูดปราศรัยเป็นจิตวิตยาชั้นสูงที่ผู้พูดสามารถตรึงกำลังคนและที่สำคัญทำให้ผู้ชุมนุมฮึกเหิมพร้อมที่จะต่อสู้ทุกรูปแบบ  การเคลื่อนย้ายสถานที่มั่นผมเองในตอนแรกไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเดินไปโน้น ทำไมต้องเดินไปนี้ จากธรรมศาสตร์ ไปอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย  จากอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยไปลานพระรูป  เดินไปเดินมา อยู่อย่างนี้หลายรอบ  แต่ทุกครั้งที่เดินจะต้องมีตำรวจทหารมาปิดกั้นทุกครั้งไป  วันสุดท้ายที่จะแตกหักมีการเดินเช่นกัน  ทหารใช้ลวดหนามปิดกั้น  หลายจุดมีรถถังไม่ว่าจะเป็นที่สนามหลวง  ถนนจากปิ่นเกล้าลงมา  รวมไปถึงหน้าเฉลิมไทย 

เมื่อผู้ชุมนุมเริ่มกระจายการสั่งการไม่มีคนสั่งการผู้ประท้วงขาดผู้นำเริ่มทำในสิ่งที่ตนคิดว่าในเมื่อใช้กำลังกับเรา เราก็ต้องใช้กำลังกลับไปบ้าง เริ่มมีการทำลายไฟแดงหลายจุดในกรุงเทพฯ  และเหตุกราณ์เริ่มรุนแรงขึ้นเมื่อมีการเผาสถานที่ราชการ  ผมเองในขณะนั้นเช่นกันเมื่อไปยังกองสลากไม่ได้เพราะมีการกั้นเป็นจุด  เห็นกลุ่มคนบุกเข้าไปโรงพักนางเลิ้ง  ผมวิ่งเข้าไปด้วยเห็นผู้คนทุบโต๊ะทุบลิ้นชัก ผมก็ทุบบ้างในลิ้นชักโต๊ะตำรวจนั้นเกือบทุกโต๊ะจะมีปืนอยู่ในลิ้นชักหลายโต๊ะ เพราะวันนั้นตำรวจโรงพักนางเลิ้งเองไม่กล้าที่จะพกปืน บางคนเดินออกมาจากโรงพักโดยไม่ใส่เครื่องแบบใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงสีกากี ประชาชนเองก็รู้ว่าเป็นตำรวจแต่ก็ไม่ได้เกิดเรื่องเกิดราวกันเพราะถือว่าเป็นประชาชนคนไทยคนหนึ่ง  ผลจากการที่ผมเข้าไปทุบลิ้นชักสองโต๊ะได้ปืนมาสองกระบอก เป็น .38 หนึ่งกระบอก และ .22  หนึ่งกระบอก  มีคนขอ .22 ไปหนึ่งกระบอก ผมให้ไปโดยไม่ได้คิดอะไรมากในอารมณ์ตอนนั้น นึกถึงสภาพปืนตอนนั้นสวยมาก ๆ ชุบโครเมี่ยมความยาวเท่าฝ่ามือ  เมื่อได้ปืนแล้วก็ต้องรีบออกมาเพราะไฟเริ่มไหม้ด้านในโรงพักนางเลิ้ง  แต่ละคนที่เข้าไปในโรงพักหลายคนมีปืนติดมือออกมารวมทั้งผมด้วย  จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นมีนิสิตนักศึกษาและประชาชนตายกันหลายคนมีเหตุกราณ์หนึ่งที่ยังจำได้ที่ผมวิ่งหนีกระสุนหน้าเฉลิมไทย จังหวะที่วิ่งไปเกิดขาผลิก ล้มลง ช่วงนั้นเองเสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวคนวิ่งตามมาด้วยกันโดนถูกยิงล้มลงอยู่ข้างหลังผม หลังจากนั้นไม่กี่นาทีมีรถโรงพยาบาลเข้ามายกคนข้างหลังผมที่ถูกยิงขึ้นเปล หลังจากนั้นหน่วยกู้ชีวิตจากโรงพยาบาลมายกผมขึ้นเปลเช่นกันพอขึ้นอยู่บนรถผมบอกกับพยาบาลว่าผมไม่เป็นไรแต่รถพยาบาลก็นำตัวผมมาที่ศูนย์รักษาชั่วคราวที่โรงแรมรัตนโกสินทร์ หลังจากยกคนบาดเจ็บลงแล้วผมขยับตัวเพื่อจะก้าวลงจากรถจึงได้รู้ว่าเท้าเรามีปํญหาโดยเฉพาะที่นิ้วโป้งซ้ายเมื่อก้าวเท้าเยียบลงบนถนนปวดมาก มารู้ทีหลังว่ากระดูกเท้าเคลื่อนแต่ด้วยความที่ไม่ต้องการที่จะไปโรงพยาบาลจึงบอกกับหมอที่รักษาในเบื้องต้นว่าไม่เจ็บมากเท่าไหร่แต่หมอก็พันผ้าให้คล้าย ๆ เฝือกอ่อนผมเองตอนนั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นอะไรมากมายคิดว่านิ้วท้าวคงส้นเป็นธรรมดา เมื่อใส่เฝือกอ่อนได้ไม่กี่ชั่วโมงก็แกะเอาเอาออกเพื่อที่จะเข้าร่วมต่อสู้ต่อ   

ผมอยู่จนนิสิตนักศึกษาและประชาชนได้รับชัยชนะถนอมประพาสณรงค์ต้องออกนอกประเทศ  แต่ก็กลับไทยได้ในภายหลัง  หลังจากเหตุกราณ์  14 ตุลาคม  2516   สงบ

                                 

  การเที่ยวเตร่ของผมเริ่มเที่ยวหนัก  อาจจะเป็นเพราะว่ายุคนั้นเป็นยุคที่นักเรียนนิสิตนักศึกษาเที่ยวกันอย่างอิสระเสรีตำรวจส่วนใหญ่ไม่ค่อยแต่งตัวชุดตำรวจอาจจะเป็นเพราะว่าช่วงนั้นประชาชนเกลียดชังตำรวจและทหาร  การเที่ยวเตร่ของผมจากสุขุมวิทมาเที่ยวหาเพื่อนที่ทำงานอยู่ศรแดง แถวอนุเสาวรีย์ประชาธิปไตย  บ่อยครั้งมากมาทุกครั้งพกปืนมาด้วยทุกครั้งทำเหมือนบ้านเมืองเป็นของกูอย่างงั้นแหละ   และวาระสุดท้ายในการพกพาปืนเที่ยวก็มาถึง

เมื่อไปชวนเพื่อนที่อยู่ศรแดงไปเทียวงานวัดภูเขาทอง  (วัดสระเกษ)  พูดถึงงานวัดภูเขาทองเป็นงานวัดที่ประชาชนนิยมมาเที่ยวกันมาก เพราะเป็นงานวัดที่ยิ่งใหญ่มีอะไร ๆ หลายสิ่งหลายอย่างให้ชม  มีรถไต่ถัง มีการยิงปืนให้ตุ๊กตาล้มโดยใช้จุกขวดน้ำปลาเป็นลูก มีชิงช้าสวรรค์  มีเมียงู  มีสอยดาว  มีขว้างบอลสาวน้อยตกน้ำ  และมีอีกมากมาย  สิ่งที่จะขาดไม่ได้ในงานนี้คือดอกไม้ไฟเล่นกันอย่างสนุกสนาน รวมถึงประทัด เสียงให้สนั้นไปหมด 

                                          

 เมื่อเพื่อนออกจากกะที่ทำงานก็เดินมาเที่ยวงานวัดด้วยกันระยะทางจากศรแดงมาวัดไม่ไกล เดินมาเที่ยวด้วยกัน ๕ คน  ระหว่างทางมีคนเล่นดอกไม้ไฟพร้อมจุดประทัดกันมากมาย จนผมเดินมาถึงสะพานทางที่จะเข้าวัดภูเขาทองเลยกรมโยธาธิการมา มีกลุ่มจิกโก๋นั่งอยู่บนราวสะพานทางเข้าวัดจุดประทัดและโยนใส่มาทางกลุ่มตอนนั้นพูดถึงความรู้สึกในตอนนั้นผมมีความรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก หลังจากที่พวกจิกโก๋พวกนั้นเห็นท่าทางผมตกใจนั่งหัวเราะกันอย่างครื่นเครงสนุกสนาน  ผมไม่พูดพร่ามทำเพลงด้วยความโมโห ควักปืนที่พกมา ยิงลงไปที่พื้นหนึ่งนัด บรรยากาศจากเสียงหัวเราเงียบกริบ  หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าเที่ยวงานวัดต่อไปจนถึงตี ๑ จึงเดินทางกลับที่พักของผมพร้อมเพื่อนอีก ๑ คน 

 ระหว่างเดินทางกลับเมื่อมาถึงปากซอย ๔ นานาใต้ ใกล้โรงแรมราชา  มีทหารเรือ  ๒  คนเดินสวนทางมาท่าทางน่าจะเมาเมื่อเดินเข้ามาใกล้กันต่างคนต่างเดินบนฟุตบาท ผมเองกับเพื่อนพยายามเดินเลี่ยงไปเกือบตกถนน แต่ก็ไม่วายจะโดนต่อว่า “ไอ้...เดินไม่หลีกทางเลย”   ผมกับเพื่อนมองหน้ากัน ผมเอ่ยไปว่าผมก็หลีกทางจะตกถนนอยู่แล้วเห็นหรือเปล่า  “มึงยังมาเถียงอีกเหรอะ”  ขณะนั้นเองเขาถอดเอาเข็มขัดสีน้ำตาลใหญ่ ๆ ออกมา  ผมก็วิ่งหนี  พร้อมชักปืนออกมายิงขู่ไป ๑ นัด  ทหารก็วิ่งหนีเป็นเหมือนกัน  จากนั้นผมก็เดินต่อไป  เพื่อไปที่พักระหว่างทางแยก ซอย ๔ ที่สามารถทะลุซอย  ๘ ได้  มีรถตำรวจปิดไฟดักซุ่มรออยู่มีตำรวจเตรียมพร้อมอยู่ ๔ คน