มุ่งสู่กรุงเทพฯ งานอะไรก็ต้องทำ

ตอนที่8

 วัยรุ่น  ตอนปลาย

            ถึงซอยวัดดงมูงเหล็ก แถวฝั่งธนใกล้ ๆ ตลาดพรานนก  เพื่อนบ้านของแม่บอกว่ามีงานญาติ ทำงานอยู่ที่โรงแรมฟรั่ง และมีงานว่างให้ผมทำโดยการเป็นพนักงานเสริฟอาหารโรงแรมแห่งหนึ่ง  พอรุ่งเช้าอีกวันแม่กลับอุตรดิตถ์  ส่วนผมก็มีน้าสมพรกับน้าหน่อย (ญาติของเพื่อนบ้านที่ทำงานโรงแรม) มารับผมไปทำงาน และที่ทำงานใหม่นี่เองผมเปลี่ยนชื่อเล่นจากชื่อหมึกเป็นชื่อต้อย เหตุที่เปลี่ยนตอนนั้นคิดว่าถ้าเปลี่ยนชื่อทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นแล้วตำรวจจะตามจับไม่ได้  จริง ๆ แล้วชื่อที่เปลี่ยนก็ไม่ได้ไปเปลี่ยนที่อำเภอหรอก ตอนไปทำงานเค้าถามชื่ออะไรก็บอกเค้าไปเพราะตอนนั้นยังไม่ได้ทำบัตรประชาชนชื่อจริงที่ใช้ในตอนนั้นใช้ชื่อ ทศพร ชัยพันธ์      ที่ทำงานใหม่ของผมอยู่ถนนสุขุมวิท ซอย ๔  (นานาใต้)  เป็นโรงแรมขนาดไม่ใหญ่ไม่โต  เป็นลักษณะโรงแรมหรูในสมัยนั้นที่ตั้งอยู่ในสุขุมวิทย์ ซอย ๔  ส่วนใหญ่ผู้มาพักจะเป็นคนต่างชาติ  โดยเฉพาะเป็นคนอังกฤษ   

          การเป็นพนักงานเสริฟอาหารที่โรงแรมนี้แน่ต้องมีการฝึกหัดผมเข้าไประยะแรกก็เป็นพนักงานฝึกหัดโดยน้าสมพรจะเป็นผู้สอนรวมถึง พี่เลี้ยงเช่นพี่พล กับพี่เหน่  ด้วยความที่มีพื้นฐานภาษาอังกฤษพอใช้ได้อยู่แล้วกับการที่ต้องอ่านหรือทำความเข้าใจกับ  menu  การรับ order  ต่าง ๆ  ต้องมีการฝึกหัดการจัดโต๊ะ การวางมีดวางช้อน และการวางช้อนซ่อม   การพับผ้ากันเปื้อนวางบนจาน  ทุกอย่างต้องมีการฝึกหัดทำให้ได้  แม้กระทั่งในบางครั้งต้องชงกาแฟ  และชงชาเอง    มีเรื่องตลกอยู่เรื่องที่ถ้านึกถึงตอนนี้ยังขำไม่หาย เรื่องอะไรรู้ไหมครับเรื่องที่แขกสั่ง hot tea  ผมเดินไปที่ครัวเผอิญคนที่ทำไม่อยู่ผมเลยจัดการเอง  ปรกติผมจะชงกาแฟอยู่บ่อย ๆ หากคนครัวไม่อยู่  แต่ไม่เคยชงชาเลย  แล้วก็ไม่เคยเห็นแขกสั่งและผมเองก็ไม่เคยเห็นการชงชาของคนครัวเลยเห็นแต่แขกจะสั่งแต่ Hot coffee  แต่รู้ว่าชาเป็นซอง Lipton    และข้างซองตรงกล่องเห็นว่า tea   ผมจัดการชงชาทันทีฉีกซองชาออกเทใส่ถ้วยเสริฟแขกพร้อมนมสด และน้ำตาล  แขกเห็นงง ถามผมว่า Tea  ผมก็ตอบว่า  yes Tea  เห็นแขกเอาช้อมลงไปคนทำท่างง  ในตอนนั้นผมก็คิดว่าผมทำถูกต้องแล้ว  แขกก็ไม่ได้ดื่มแต่อย่างใด  จนพี่ที่พนักงานเสริฟด้วยกันมาเห็นต้องขอโทษขอโผยกันใหญ่ แขกเขาก็ถามว่าพนักงานเสริฟใหม่หรือ  พนักงานเสริฟรุ่นพี่บอกใช่  ผมเห็นแขกนั่งหัวเราะกันใหญ่ผมก็อายเหมือนกัน  แต่อายไม่มากเพราะไม่รู้จริง  ๆ  

          มีเรื่องตลกอีกเรื่องครับเป็นเรื่องของการไปเสริฟเหล้าแทนพนักงานอื่นที่ไม่มา  เรื่องที่เกิดขึ้นเกิดขึ้นดังนี้ครับมีแขกเข้ามาในร้านคนหนึ่ง ในฐานะเด็กเสริฟเมื่อเห็นแขกเข้ามาก็ทักทายตามประสา Good Evening   แล้วก็จะเชิญแขกไปนั่งก็ชี้ไปยังที่เมื่อแขกเข้าเดินผ่านผมไปแขกยกมือพร้อมกับพูดว่า  “  มาตินี่ “    ด้วยความไม่รู้ว่ามีเหล้าชื่อมาตินี่  ในตอนนั้นเข้าใจว่าแขกคงพูดภาษาไทย  ว่า “ มาที่นี่ “   ตอนแรกผมยืนอยู่ข้าง ๆ ค่อนข้างเยื้องไปทางหลังแขก  แขกพูดซ้ำอีก”มาที่นี่”  ผมก็เปลี่ยนที่ยืนใหม่มายืนอยู่ตรงหน้า  ก็พยายามฟังแขกสั่งว่าจะสั่งอะไร ถามย้ำแขกอีกว่า Would you like to drink sir?  แขกก็ยังพูดอีกว่า  มาที่นี่ อีก  แต่ครั้งนี้เติมคำว่า On the rock   ผมก็ถามอีกว่า   What is on the rock ?   แขกดูท่าทางจะยั่วหันไปหาบาร์เทนเดอร์แล้วพูดดัง ๆ ว่า  matini on the rock   บาร์เทนเดอร์สวนทันควันเลยครับ  yes sir   ทำเอาผมงงไปเหมือนกันมารู้ตอนหลังว่าไอ้มาทินี่มันคือชื่อของเหล้า ตั้งแต่นั้นมาผมได้ศึกษาชื่อของเหล้า  พร้อมกับการศึกษาการผสมเหล้าจากบาร์เทนเดอร์รุ่นพี่จนถึงขั้นสามารถแทนรุ่นพี่ได้  

           เมื่อพี่แกเมาและขาดงาน จนสุดท้ายผมรับหน้าที่เป็นบาร์เทนเดอร์อีกตำแหน่ง  เรียกง่าย ๆ ว่าทำงานทั้งสองกะ ทั้งกะเช้าและกะเย็น เช้าเป็นเด็กเสริฟ  เย็นเป็นบาร์เทนเดอร์  เท่ากับว่าผมทำงานตั้งเช้าจรดเย็นเช้าต้องตื่นประมาณตี ๔  เพราะต้องเข้ากะตี ๕  ถึง ๑๐ โมงเช้า พัก ๑  ชั่วโมง  เข้าอีกที ๑๑ โมงเช้า ถึงบ่าย ๒ โมง  เป็นอันว่าเสร็จกะเช้า  พอกะบ่ายจะเข้าตั้งแต่  ๕ โมงเย็น ถึง เที้ยงคืน  ทำงานที่โรงแรมนี้เงินดีโดยเฉพาะทิปที่ได้จากแขกจะมีการแบ่งกันทุกวันได้วันละประมาณ ๑๐๐ บาท  วันไหนได้ทิปเยอะก็จะพากันไปเที่ยวรำวงที่สวนอีสาน แถวสุขุมวิทย์ ซอย ๘ ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับที่ทำงานเลยจากที่ทำงานไปไม่ไกลนัก  ที่สวนอีสานจะมีลักษณะเป็นร้านหมอลำแล้วก็มีนางรำโดยใช้พวงมาลัยเป็นค่าตัวเวลาไปรำวงด้วย ดู ๆ ไปก็เหมือนกับรำวงตามบ้านนอก ต่างกันตรงที่ว่าใช้พวงมาลัยแทนบัตร  เงินที่ได้มาเป็นค่าทิปหมดไปกับการเที่ยว จะมีเงินที่ใช้จ่ายและเหลือบ้างก็เป็นเงินเดือนที่ออกแต่ละเดือน  ในบางครั้งก็จะไปเที่ยวหาเพื่อนที่เป็นคนพิจิตรที่มาทำงานที่ห้องอาหารศรแดง  ที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย  จนในบางครั้งหากมีวันหยุดจากที่งานที่สุขุมวิทยก็จะมาช่วยเพื่อนที่เป็นเด็กเสริฟอาหารที่ห้องอาหารศรแดง  จนเป็นที่รู้จักของเจ้าของร้านในสมัยนั้นและชวนให้ผมมาทำงานที่ศรแดงแต่ผมก็ได้ขอบคุณเพราะผมมีงานประจำอยู่แล้ว 

          การมาเที่ยวไม่ยากนั่งรถเมล์สาย ๒ ของบริษัทนายเลิศ  ต่อเดียวถึงเลยเพราะสาย  ๒ วิ่งจากสำโรง ถึงปากคลองตลาด  เมื่อไปมาบ่อยครั้งแน่นอนต้องมีเหตุกราณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมายไม่ว่าจะเป็นเรื่องติดสาวเด็กเสริฟที่ศรแดงแล้ว ยังติดสาวลูกจ้างร้านขายข้าวต้มบริเวณป้ายรถเมล์ ใกล้ ๆ กับสภาทนายความในปัจจุบัน  สุดท้ายรถไฟชนกันจึงเลิกลากันไปทั้งสองคน  ในช่วงนั้นก็มีอยู่บ้างที่คบกับกระเทย ผมเองไปคลุกอยู่ที่ห้องอาหารศรแดง แน่นอนต้องรู้จักกระเทยแถวนั้น เพราะย่านนั้นตะก่อนกระเทยจะมาหาตังค์กันเยอะมาก  กระเทยบางคนที่มีอายุมากแล้ววันไหนที่ไม่มีแขก ก็จะมานั่งแซวเด็กเสริฟผู้ชายที่ห้องอาหารศรแดงเป็นประจำ  กระเทยบางคนจะรอจนกว่างานเลิกแล้วก็ชวนเด็กเสริฟไปกินข้าวต่อแล้วก็ไปต่อกัน บางครั้งผมก็ติดร่างแหเขาไปด้วย ก็สนุกสนานกันไปตามประสาวัยรุ่น     

           ทำงานอยู่ประมาณปีกว่า ๆ  เกิดเหตุการณ์ ๑๔ ตุลา ๒๕๑๖   ด้วยความที่เป็นคนที่ชอบทำกิจกรรมตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม กอรป์กับมีความสนใจทางด้านการเมืองบวกกับเกลียดความไม่เป็นธรรมจึงทำให้เกิดความสนใจทางการเมือง  เมื่อมีเหตุกราณ์ประท้วงหลาย ๆ เรื่องด้วยกันไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียกร้องให้มีการยกร่างรัฐธรรมนูญ เรื่องการไม่ใช้สินค้าจากต่างประเทศไม่ว่าจะเป็นสินค้าจากญี่ปุ่น หรือจากอเมริกา ผมได้เข้าร่วมกิจกรรมกับศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์อยู่เสมอ ๆ  ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นผมเองไม่ได้เป็นนักศึกษาอะไรเลยเพราะออกจากการเป็นนักศึกษาจากวิทยาลัยครูอุตรดิตถ์แล้ว    แต่ก็ยังใส่เข็มขัดของวิทยาลัยครูอุตรดิตถ์เข้าร่วมรับฟังการปราศรัย