การเรียนรู้จากเก้าอี้ที่นั่งบนรถโดยสารสายนครพนม-ขอนแก่น

เก้าอี้โดยสารที่แต่ละคนขึ้นไปนั่ง ยังเกิดการเรียนรู้ได้อีกหรือ??

เมื่อนึกถึงเก้าอี้โดยสารกับการเรียนรู้ หลายคนคงจะนึกถึงเบาะด้านหลังเก้าอี้ ที่มีรอยปากกาที่ถูกจารึกไว้ด้วยข้อความต่างๆกันไป แต่เดี๋ยวนี้ หลายคันก็รักษาความสะอาด เปลี่ยนเบาะหุ้มเก้าอี้ ที่ปากกาไม่สามารถจะเขียนได้ง่ายแบบเดิมอีกต่อไป บางคันก็ขยันลบรอยปากกาอยู่เสมอ จนผู้โดยสารไม่รู้สึกรำคาญตากับข้อความแปลกปลอมเหล่านั้น

แล้วตอนนี้ ยังจะเรียนรู้อะไรจากเก้าอี้ที่นั่งบนรถโดยสารอีกหรือ?? นายบอน

บนรถโดยสารปรับอากาศ สายนครพนม - ขอนแก่น จะมีที่นั่งฝั่งละ 2 แถว ( 2 เก้าอี้ ) ในขณะที่รถธรรมดา (รถพัดลม) ฝ่งคนขับเก้าอี้จะนั่งได้ 3 คน อีกฝั่ง นั่งได้ 2 คน รถพัดลมจะมีที่นั่งมากกว่า

รถโดยสารสายนี้ วิ่งเป็นระยะทางไกล จากกาฬสินธุ์ สมเด็จ ต้องข้ามเทือกเขาภูพาน ซึ่งถนนมีทางวกวนคดเคี้ยว มีทางโค้งนับร้อยโค้ง เมื่อรถมาถึงกาฬสินธุ์ ผู้โดยสารจะขึ้นมาบนรถเยอะมากๆ จะโดยสารไปลงที่สกลนครเกินครึ่งรถ ทำให้ที่นั่งไม่พอ เลยมีคนยืนตรงช่องทางเดิน

เมื่อรถโดยสารแล่นผ่านภูพาน วิ่งผ่านโค้งต่างๆ ผู้โดยสารที่ยืนตั้งแต่ต้นทางจนถึงจุดหมายปลายทาง จะหาที่ยึดเกาะ หลายคนจะจับที่เบาะด้านบน จะตรงกับที่พิงศรีษะของผู้โดยสารที่นั่งอยู่

เวลารถวิ่งไปตามทางโค้ง ผู้โดยสารที่ยืนจะต้องจับเบาะให้มั่น สังเกตเบาะตรงจุดนั้น หลายเบาะ ... เบาะขาดบ้าง เริ่มขาดบ้าง มีสีคล้ำๆ จากเหงื่อที่มือของผู้โดยสารที่จับบ้าง บางคนจะยืนพิงเบาะ เวลารถเหวี่ยงตามความชันของโค้ง ลำตัวผู้โดยสารก็จะเสียดสีกับเบาะในส่วนนั้นอยู่บ่อยๆ

เก้าอี้บริเวณกลางๆรถโดยสาร จะขาด และมีสีคล้ำมากกว่าส่วนอื่นๆ เพราะเป็นจุดที่ผู้โดยสารจะมายืนกันมากกว่าจุดอื่นๆ

เห็นสีคล้ำๆ ขาดๆ มีผู้ตั้งข้อสังเกตว่า ลงจากรถแล้ว อย่าลืมล้างมือก่อนรับประทานอะไรลงไป เพราะไม่รู้ว่า เบาะในตำแหน่งที่จับนั้น มีใครจับมาบ้าง สกปรกมากน้อยแค่ไหน

แต่เดี๋ยวนี้ก็มีรถโดยสารคันใหม่ๆออกมาหลายคัน เบาะใหม่ๆ ออกมามากมายเช่นกัน.....

[รุจโรจน์ แก้วอุไร]

• ถ้ามีรูปประกอบหน่อยเรื่องเล่าคงได้รสชาดนะครับ