พึ่งเข้าใจว่า...ไม่มีเวลาเป็นอย่างไร

เวลาเป็นสิ่งมีค่า ผ่านไปแล้วไม่หวลกลับคืน

เมื่อก่อนมีเวลาว่างมาก เวลาว่างก็สามารถทำกิจกรรมที่ชอบ

ขับรถขึ้นดอย เที่ยวไปเรื่อยๆ เนื่องจากไม่มีภาระที่รับผิดชอบมากมาย

เวลาแต่ละวันต้องหาอะไรทำให้ผ่านไป ....

จนเกิดความเบื่อ เริ่มคิดจะใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์

ตอนนี้สรรหาภาระให้ตนเองเพิ่มขึ้น จนเริ่มไม่มีเวลา

 กลับจากที่ทำงานถึงบ้านในตอนเย็นอยากทำอะไรอีกหลายๆอย่างที่ชอบ

เช่นทำสวน ดูแลต้นไม้ดอกไม้ ร่างกายก็เพลีย เวลาให้น้องหมา ก็ไม่มี

เพราะเหนื่อยเพลีย อยากนอนอย่างเดียว

เสาร์อาทิตย์ต้องไปเรียนอีก (ป.โท สาขาพัฒนาภูมิสังคมอย่างอย่างยืน ม.แม่โจ้ )

เข้าใจแล้วว่า ...คนที่เขาทำงานยุ่งๆอยากให้เวลาวันหนึ่งมีมากกว่า ๒๔ ชั่วโมงเป็นอย่างไร

ตอนนี้เริ่มทำแผนกิจกรรมแต่ละวัน ให้กับตนเอง

จะจัดการเวลา ให้กับชีวิตตนเองอย่างไร

หลังจาก ปล่อยเวลา ไร้ค่าล่วงเลยไปนานแสนนาน .........ได้แต่คิดว่า เสียดายเวลาจัง

[คชินทร์ ดวงรัตนา]

คุณมีชีวิตและวิธีคิดคล้ายผมนะ

[รศ.ดร. เพชรากร หาญพานิชย์]

สวัสดีครับ

วางแผนงาน การตัดสินใจ ทำใจ สร้างพลังใจ พวกนี้ใช้สร้างและต่อสู้กับเวลาได้ ครับ

[หนานพรหมมา]

สวัสดีครับหลานคำแสนดอย...

เวลาเป็นของธรรมชาติ...การจัดการเป็นของเรา...

สิ่งใดจำเป็นน้อยทิ้งไว้ก่อน สิ่งใดจำเป็นมากทำก่อนโดยเฉพาะสิ่งที่จำเป็นต่อชีวิตต้องทำอย่างเร่งด่วน...แล้วก็ปล่อยวาง...

ทำจิตให้สบาย...ทำใจให้สบาย...แล้วชีวิตก็จะสบาย...เนอเจ้า..

ด้วยความปรารถนาดีจากลุงหนาน....พรหมมา

[หนานเกียรติ]

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมชมนะครับ

ผมมีงานเขียนเกี่ยวกับชุมชน/หมู่บ้านชนเผ่าหลายชิ้น

กระจัดกระจายอยู่หลายแห่ง

หาเจอจะทยอยมาลงไว้ครับ

ปล. ผมเป็นลูกศิษย์ ดร.สมคิด แก้วทิพย์ ครับ

สมัย สกว.ภาคต้ังใหม่ ๆ ผมเคยเป็นพี่เลี้ยงให้นักวิจัยท้องถิ่นทำวิจัยที่บ้านห้วยบง