ย้อนมองชีวิต...เส้นทางสู่ปัจจุบัน
เช้าวันนี้ระหว่างขับรถกลางสายฝนจากบ้านมาทำงาน อากาศเย็นชื้นและแสงสลัวประสานเข้ากับเสียงดนตรีเบา ๆ จากซีดีเพลงโฟร์คชุดโปรด ดึงจิตผมให้ระลึกถึงชีวิตที่ผ่านมา ว่าตัวเองมาเป็นอย่างทุกวันนี้ได้อย่างไร
ภาพของผู้คนมากมายผุดขึ้นในใจ...มีคนมากมายเหลือเกินที่มีบทบาททำให้ชีวิตเราพลิกผัน เติบโต เปลี่ยนแปลง แม้ไม่นับรวมคนในครอบครัวและญาติพี่น้องก็ยังมีอีกมากนัก
ผมระลึกถึงภาพตัวเองเมื่อเรียนอยู่ที่โรงเรียนเซนต์โยเซฟ เกาะสมุยโรงเรียนประจำที่บ่มเพาะนิสัยหลายอย่าง ครูหลายท่านสอนให้ผมรักการเรียนและการอ่านหนังสือ...ครูดำสอนวาดกระหนกสามตัวที่ทำให้ผมรักศิลปไทย ครูเกษตรสอนให้ชอบปลูกต้นไม้ ครูวิทยาศาสตร์ที่ทำให้ผมรักและหลงไหลการทดลองทางวิทยาศาสตร์...พี่แบงค์ (ธนาคาร วัฒนสุข) ครูคนแรกที่สอนผมเล่นกีต้าร์ตอน ป.4 และทำให้ชอบการวาดภาพลายเส้น...คุณอาชนะศักดิ์ ที่สอนให้รู้จักการฝึกสมาธิ...ตอนเรียนมัธยมที่โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย...มีอาจารย์มากมายที่สอนให้ผมรักการเรียนและรักการทำกิจกรรม
ตอนเรียนแพทย์ที่ศิริราช อาจารย์สรรใจ แสงวิเชียร เป็นตัวอย่างที่ทำให้ผมพยายามรักษาความมุ่งมั่นกับสิ่งที่เชื่ออย่างแน่วแน่...ตอนปี 6 อาจารย์วรวุฒิ และอาจารย์ประจักษ์ ประสาทศัลยแพทย์ที่ช่วยนำก้อนเนื้องอกขนาด 7 ซ.ม.ออกจากสมองของผม โดยมีอาจารย์ปรีชาเป็นวิสัญญีแพทย์...ผมที่ออกมาไม่น่าเชื่อว่าผมจะกลับมามีร่างกายที่ทำงานได้อย่างสมบูรณ์...ขอบคุณอาจารย์ชนาหัวหน้าภาควิชาศัลยศาสตร์ที่ผมต้องหยุดเรียนเพราะป่วยครั้งนั้นที่ยอมให้ผมจบมาโดยไม่ต้องเรียนเพิ่ม
ชีวิตการทำงานเริ่มต้นโดยการชักชวนของพี่กิตติ องค์คุณารักษ์ให้ผมไปทำงานที่ รพ.ถ้ำพรรณรา นครศรีธรรมราช รพช. 10 เตียงที่ทำให้ผมได้เรียนรู้มากมายเกี่ยวกับชีวิตการทำงาน พี่กรีฑา ต่อสุวรรณ ที่ชวนผมไปเป็น ผอ.ที่โรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชฉวาง พี่พีรพงษ์ สิทธิยุโณ และพี่อารักษ์ วงษ์วรชาติ ที่ชักชวนผมเข้ามาทำงานในชมรมแพทย์ชนบท...พี่อารักษ์ยังให้เงินซื้อโน้ตบุคเครื่องแรกที่ทำให้ผมได้ฝึกทักษะการใช้คอมพิวเตอร์ การบันทึกและการเขียนอย่างมาก...พี่พงษ์เทพ วงวัชรไพบูลย์ ที่เป็นที่ปรึกษาและสนับสนุนให้ผมได้ทำงานที่ท้าทายและได้เรียนรู้อย่างมากพี่โกมาตร จึงเสถียรทรัพย์ ที่สร้างแรงบันดาลใจให้ผมได้ค้นพบความสนใจด้านมานุษยวิทยาของตัวเอง...พี่นพพร...สสจ.นครศรีธรรมราช ที่ยอมให้ผมลาเพื่อไปเรียนต่อโดยยอมแบกรับภาระการจัดสรรและหาผอ.ใหม่มาทำหน้าที่แทนทั้งที่ฉวาง และถ้ำพรรณรา
...จนถึงวันนี้มีพี่ ๆ และอาจารย์อีกมากมายที่ให้โอกาสและให้การสนับสนุนในการเรียนรู้สำคัญ ๆ หลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะการได้มาดูแลโครงการเครือข่ายร่วมพัฒนาศักยภาพผู้นำการสร้างสุขภาวะแนวใหม่ (คศน.) ซึ่งเป็นความฝันของพี่ ๆ และอาจารย์หลาย ๆ ท่าน
...แต่บุคคลสำคัญที่มีอิทธิพลต่อการเติบโตของชีวิตผมจนถึงปัจจุบันคือภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก ที่เติบโตจากการทำกิจกรรมร่วมกันมาตั้งแต่เป็นนักศึกษาปี 1 เมื่อเรียนจบมาใช้ชีวิตร่วมกันก็ผ่านอุปสรรคความเจ็บป่วยที่ทำให้ชีวิตยากลำบากแสนสาหัสแต่ก็ผ่านมันมาได้ด้วยกัน...ลูกชายที่ตอนนี้อายุขวบกว่า ก็ได้ทำให้ชีวิตได้มีการเรียนรู้อย่างมากมายเกิดขึ้นทุกวัน
ชีวิตนี้ไม่ใช่ของเรา... สิ่งที่เป็นอยู่นั้นร่างกายเกิดจากการหล่อเลี้ยงของพ่อแม่และญาติพี่น้อง ส่วนจิตใจ ความคิดและอีกหลายองค์ประกอบมีผู้คนมากมายที่มีบทบาทสำคัญในการประกอบสร้างหล่อหลอมขึ้นมา ดังนั้นจึงเป็นการสมอ้างหากจากกล่าวว่า "ชีวิตนี้เป็นของฉัน ฉันมีสิทธิจะทำอะไรอย่างไรก็ได้"...
หน้าที่ของเราจึงควรเป็นการเรียนรู้และเติบโตเพื่อสร้างคุณค่าให้กับผู้อื่น ตอบแทนสังคม...ในขณะเดียวกันก็ต้องสงวนรักษาดูแลร่างกายและจิตใจให้สมบูรณ์แข็งแรงเพื่อถนอมรักษาไว้ให้เกิดประโยชน์คุ้มค่ากับที่ผู้คนมากมายได้ประกอบสร้างมันขึ้นมา
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะ คุณหมอ
ตอบแทนสังคม ชอบประโยคนี้ค่ะ
- แวะมาซึมซับ อารมณ์แห่งความคิดถึงอดีต ... ทุกๆ คน ทุกๆ... มือ หากเอื้ออารีย์ .... มีมิตรภาพ จริงใจต่อกัน ... ต่อชีวิต .. สานต่อความฝัน ... และตอบแทนสังคม ...
- ขอให้คุณหมอ มีสุขภาพที่ดี อยู่เพื่อสร้างสรรค์ .. และให้กับสังคมต่อไปค่ะ
สวัสดี ครับ
สวัสดีคะคุณหมอ แวะมาอ่านบันทึกที่น่าประทับใจ
ทุกคนย่อมเบ้า ที่หล่อหลอมชีวิตให้ดำเนินต่อไป
อย่างน้อย ก็ทำให้เราได้คุณหมอที่มีจิตใจที่ดีงาม
เป็นกำลังใจให้นะคะ สุขภาพกายแข็งแรง สุขภาพจิตดีตลอดไปนะคะ
พี่คะ
อ้นเป็นรุ่นน้องพี่ที่ศิริราช
จำได้ว่าเคยฟังพี่พูดเรื่องแพทย์แผนไทย แล้วก็เป็นหนูทดลองรุ่นถัดจากพี่ที่ตามอ.เพ็ญนภาไปกินๆนอนๆอยู่ที่ซับลังกา
เคยได้ข่าวว่าพี่เป็นผอ.อยู่ภาคใต้ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าพี่กลับมาอยู่ สวสส.
ตั้งแต่อยู่ศิริราช คิดว่าทุกคนก็คงเห็นเหมือนกันว่า พี่ต้องออกจาก รรพ.มาทำอะไรสักอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่าการตรวจคนไข้ไปวันๆ
ยินดีที่ได้เจออีกครั้ง ขอให้พี่สุขภาพแข็งแรงนะคะ