ลูกชาย

      

         กว่าจะมีลูกซักคน ไม่ใช่เรื่องง่าย  สำหรับคนที่มีลูกยากอย่างดิฉัน  ประมาณ 5 ปี หลังจากแต่งงานถึงได้มีบุตรคนแรกทั้งที่ไม่ได้คุมกำเนิด  อาจจะเป็นภาวะเครียดที่มาจากความกดดันลึกๆในจิตใจหรือเปล่าทั้งๆที่ร่างกายของเราปกติทั้ง 2 คน  จนวันหนึ่งเมื่อความเครียดลดลงลูกๆถึงได้มาเกิดกับเรา

               ลูกชายของดิฉัน น้องภูมิ  เป็นลูกคนที่ 2 หลังจากน้องภัทรน้องได้ 2 ปี ฉันก็ท้องน้องภูมิและคลอดน้องออกมา  ห่างกัน 2 ปีพอดี 

                ภูมิเป็นที่ว่านอนสอนง่าย  สามารถสื่อสารได้เข้าใจเกือบทุกเรื่อง  ตอนนี้ภูมิกำลังหัดปั่นจักรยาน ช่วงนี้อากาศร้อนน้องภูมิชอบเล่นน้ำกับพี่สาวมากๆ (อ่างนี้เขาแถมมากับนม)

               หลายครั้งที่ลูกทะเลาะกัน  ดิฉันก็จะพยายามหากิจกรรมมาให้ลูกทำร่วมกัน  เล่นและดูแลกันแบบพี่น้อง  ฉันว่า  มันอาจจะทำให้พี่น้องเข้าใจกันมากขึ้นและทะเลาะกันน้อยลงได้  ซึ่งก็น่าจะจริง  เพราะภัทรและภูมิ  เขาไม่ค่อยทะเลาะกัน  แล้วก็คุยกันเหมือนเด็กโตๆคุยกัน  บางครั้งพี่ก็ชวนน้องเล่น  บางครั้งน้องก็ชวนพี่เล่น  มีบ้างก็นิดหน่อย  ไม่มาก

                 เทอมนี้จะเปิดเรียนวันที่ 18 พ.ค.52 น้องภูมิไปศูนย์เด็กเล็กวัดโคกเพชร  บ่นอยากไปโรงเรียนแล้ว  อยู่บ้านนานๆคงจะเหงาเพราะไม่ค่อยมีเพื่อนรุ่นเดียวกัน

                   

                พี่ภัทรอุ้มน้องปีใหม่น้องภูมิยิ้มซะไม่เห็นตาเลย  ส่วนพี่มิ้นยังกินเยอะเหมือนเดิม  อยากให้เขาโตวันโตคืน  และอารมณ์ดีดี  แบบนี้ตลอดไปจังเลย  เห็นภาพรอยยิ้มของน้องภัทรน้องภูมิแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้  พรุ่งนี้น้องภัทรเปิดเทอมแล้วต้องไปเรียนที่โรงเรียนมารีวิทยาและพักอยู่กับคุณตาคุณยาย  วันศุกร์ฉันจึงจะได้ไปรับ  จะอยู่ที่บ้านกัน 3 คน พ่อ  แม่ และลูกชาย 

                   แต่อย่างน้อยภัทรไปอยู่ที่บ้านยายก็ได้ดูแลตายายแทนคุณแม่  เพราะบ้านเราอยู่ห่างจากตายายไกลเหมือนกัน  แล้วแม่ก็จะได้ไปเยี่ยมตายายทุกสัปดาห์เวลาไปรับลูกสาวกลับบ้าน  เราก็จะผูกพันกันตลอดเลย  คิดในแง่ดีไว้ก่อนแหละนะคะ  อย่างนี้แหละความหวังดีของพ่อแม่  ความรัก...ความหวัง....ความปรารถนาดี........มันอาจจะต้องแลกกับความห่างไกลกันบ้าง  เราก็ต้องอดทน