กลอนมืด...โรงเรียนกวี
กลอนมืด...โรงเรียนกวี
ครูกานท์
...
กลอนมืดคือการนำกลอนที่มีอยู่แล้วบทใดบทหนึ่งมาแสดงแต่คำสัมผัสบังคับ แล้วให้ผู้เล่นเขียนคำตามที่คิดว่าได้เรื่องได้ความเหมาะสมลงไปแทนคำที่ขาดหาย ให้ครบคำครบบทตามรูปแบบฉันทลักษณ์ เช่น
รักที่มีแต่ให้โดยไม่ขอ
รักจะก่อประโยชน์อันยิ่งใหญ่
ยิ่งให้เขาเราจะสบายใจ
ใครไม่เคยให้ใครลองให้ดู
(ศิวกานท์ ปทุมสูติ,สร้อยสันติภาพ)
เมื่อนำมาเขียนแต่คำสัมผัสบังคับก็จะเป็นดังนี้
.............................ขอ
.........ก่อ................ใหญ่
.............................ใจ
....................ใคร..........
แต่ในการเล่นกลอนมืดของโรงเรียนกวีทุ่งสักอาศรม ได้เปลี่ยนข้อกำหนดบางประการ คือกำหนดนำคำท้ายวรรคแต่ละวรรคมาเขียนบังคับไว้ แล้วให้ผู้เล่นแต่งคำที่ขาดหายไปแทนจนครบบทเช่นเดียวกัน จากตัวอย่างข้างต้นก็จะกำหนดบังคับเพียงคำท้ายวรรค ดังนี้
.............................ขอ
.............................ใหญ่
..............................ใจ
...............................ดู
ในการเล่น เมื่อทุกคนแต่งในเวลาที่กำหนดจบครบแล้ว ก็ให้อ่านแลกเปลี่ยนกันฟัง ซึ่งก็มักจะได้เรื่องเฮฮากันไปคนละทิศละทาง ท้ายที่สุดแล้วจึงค่อยบอกเฉลยตัวบทจริงว่ามีเนื้อความอย่างไร เป็นบทกวีของใคร จากเรื่องและจากหนังสือเล่มใด
● โพสนี้ของทุ่งสักอาศรม ขอนำผลงานกลอนมืดของนักเรียนโรงเรียนกวีที่เล่นกันสนุกๆ มาให้อ่านครับ กลอนมืดที่กำหนดเพียงคำท้ายวรรค มีดังนี้...
.............................อยู่
.............................แสง
.............................แดง
.............................ไร
ต่อไปนี้เรามาอ่านผลงานของนักเรียนโรงเรียนกวีที่เขียนกลอนมืดบทนี้กันดูสิครับ
อยากให้ผู้อ่านลองร่วมเล่นบ้าง ดังนั้นจึงจะยังไม่เฉลยตัวบทจริงนะครับ...(อาจเฉลยในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อจากนี้)
..........................................................
เฉลย (๒๔ เม.ย.๕๒)
บทกวีต้นแบบที่นำ "คำท้ายวรรค" มาให้เล่นเป็น "กลอนมืด" ข้างต้นคือ
บทกวีที่คัดมาจากหนังสือกวีนิพนธ์ชื่อ "ไม้ตะปูและหัวใจ"
ของ "จันทร วรลักษณ" จากบทกวีเรื่อง "แด่...ดาว" มีใจความ ดังนี้
เมื่อกลางวันดาวดวงนั้นก็มีอยู่
แต่ใครเล่าจะรู้ดาวมีแสง
ถ้าราตรีสีดำไม่สำแดง
ดาวเจ้าจะเจิดแจรงได้อย่างไร
...
ความเห็น (23)
- สวัสดีค่า
- ขอลองแจมด้วยนะคะ
หอมกรุ่นกลิ่นควันไฟในครัวอยู่
ยามเช้าตรู่ตะวันพลันทอแสง
ดอกไม้เริ่มคลี่บานตระการแดง
สัญญาณแห่งชีวิตคิดอะไร
น้อมกราบครูค่ะ
หนูขอร่วมฝึกเขียนด้วยนะคะ..
ดีฤๅ..
ตราบคนไทยใช้สีแบ่งใจอยู่
หนทางดูมืดมิดไม่แจ่มแสง
ยังมีเหลืองน้ำเงินและสีแดง
ต่างแก่งแย่งเช่นนี้ดีหรือไร
(เป็นการพยายามก้าว..ในการอ่านเขียนชีวิตค่ะครู..)
ด้วยความระลึกถึงครูค่ะ
ศน.อ้วน
กราบสวัสดีค่ะครู
หนูขอลองฝึกเขียนบ้างนะคะ ^__^
กำลังใจในวันนี้ยังมีอยู่
ขอเรียนรู้ตราบตะวันยังส่องแสง
ด้วยหัวใจไม่แห้งเหือดเลือดสีแดง
ประสบการณ์เสาะแสวงเป็นกำไร...
...พยายามเตาะแตะอยู่ค่ะ... ^_^
ด้วยความเคารพค่ะ
...ครูตุ๊กแก...
กราบครูค่ะ
ขอร่วมฝึกด้วยค่ะ
ตราบชีวียังมีลมหายใจอยู่
จงรับรู้ดั่งตะวันที่ส่องแสง
ความผูกพันรักมั่นนั้นสีแดง
พลังแห่งศรัทธาหรือว่าไร
ด้วยความเคารพค่ะ
ครูเหมียว
สัญญาณแห่งชีวิต เก็จถะหวา
ดวงบุปผา...พริ้งพราว
นะครับ
ครอบครัว ปทุมสูติ และ นักเรียนกวี ทุ่งสักอาศรม ขอบคุณของขวัญท้ายสงกรานต์จาก ครูอ้วน สองกล่องลังแห่งรักระลึกใจ...
ปณิธาน ขอเรียนรู้ตราบตะวันยังส่องแสง ของ ครูตุ๊กแก
จักเจิมจุนเป็นบุญรักษาให้ ครูตุ๊กแก จำเริญทั้งรอยเท้าและรอยทางครับ
อายุบวร
...
ขอให้ ความผูกพันรักมั่น... ของ ครูเหมียว จงเข้มค่าในความเป็น ครูรากแก้ว งอกงามสืบไปนะครับ
อายุบวร
...
น้อมกราบครูค่ะ..
หนูกราบขอบพระคุณในความเอื้ออารีและความอบอุ่นของคุณครูพร้อมครอบครัวปทุมสูติ ตลอดระยะเวลาของการเรียนรู้ที่ค่ายค่ะ..
รวมทั้งความน่ารักและมีน้ำใจของน้องๆกวีน้อยด้วยค่ะ
หนูขออนุญาตบันทึกบทกวีของครูนะคะ..ไพเราะที่สุดค่ะ
ด้วยความเคารพค่ะ
ครูอ้วน
ครูคะ..
หนูขอลองฝึกเขียนอีกนะคะ..เขียนไว้วานนี้ค่ะ
กล้าก้าว..เท่าลมหายใจมีอยู่
มีศรัทธาเป็นครูเรื่อเรืองแสง
ตราบเมฆมีสีขาวฟ้าพราวแดง
ต่อเติมแต่งชีวิตเมลืองไร
ครูกรุณาชี้แนะหนูด้วยนะคะ
กราบขอบพระคุณค่ะ
ครูอ้วนค่ะ
"กล้าก้าว..เท่าลมหายใจมีอยู่
มีศรัทธาเป็นครูเรื่อเรืองแสง"
...สองวรรคนี้เนื้อความงามแต๊
แม้วรรคแรกจังหวะคำจะไม่ค่อยลงตัวนักก็ตาม ไม่เป็นไร-เอาเนื้อความไว้ก่อน
กราบขอบพระคุณครูค่ะ
ยิ้มแก้มปริเชียวค่ะ
สำหรับวรรคแรกนั้น..ตอนแรกหนูมีคำเพิ่มค่ะ
กล้าก้าว..เท่าลมหายใจที่มีอยู่
แต่หนูเกรงในเรื่องจำนวนคำที่มีมาก ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ
หนูจะลองฝึกเขียนอีกค่ะ
ด้วยความเคารพค่ะ..
ครูอ้วน
วันนี้ (๒๔ เมษายน ๒๕๕๒)
ครูกานท์ได้นำกลอนต้นแบบมาเฉลยแล้วนะครับ ดูไดู้ที่ท้้ายบทความข้างต้น
แม้จะเฉลยแล้วแต่ก็ยังขอเชิญชวนมวลมิตรผู้อ่านเล่นประลองฝีมือกันต่อไปได้นะครับ โปรดอย่ารอช้า...
อ่า ๆ ขอแยมลองแต่งมั่ง
คนไทย มัวคิด อะไรอยู่
มีตา ใช้ดู แต่เสื้อแสง
เหลืองเรื่อ เสื้อน้ำเงิน เผชิญแดง
คิดแปลง เปลี่ยนสยาม กันหรือไร
(ขอต่ออีกบทนะคะ)
เสียงปัง ดังรัว ชั่วครู่
เลือดสาด สูทหรู ร่ำไห้
ลูกเล็ก เด็กแดง ตกใจ
เมืองไทย วิกฤต ก็คราวนี้
ครั้งก่อน ปรองดอง ฉันมิตร
เห็นผิด เป็นชอบ ด้วยเสื้อสี
เป็นมนุษย์ วัดกัน ด้วยความดี
ใช่สี ที่เสื้อ ใส่กัน
ลองคิด ลองตรอง ดูเถิด
สิ่งดี จะเกิด แม่นมั่น
รู้รัก รักจัก แบ่งปัน
เลิกกัด ห้ำหั่น กันเสียที
ประเทศ สงบ สยบราบ
กำราบ ผองมาร เถอะน้องพี่
ไม่ใช่ ใครอื่น ในธรณี
หากเพียง น้องพี่ ย้อนดู
ยินดีนักแยมแจมใจ
ได้เลย ได้เลย
อายุบวร
...
มีบ้านหลวง เอาไว้ ไสหัวอยู่
ไม่อู้ฟู่ หรูหรา อ่าเอี่ยมแสง
จึงโขลกพริก เทแม่น้ำ จนคล่ำแดง
ปลูกบ้านแบ่ง คนใช้อยู่ ดูกระไร
- (หลายคนไม่มีบ้านจะอยู่ต้องนอนกลางถนน) แต่บางคนมีบ้าน (ใหญ่) หลวง ให้อยู่แต่ก็ไม่อยากอยู่
- เพราะบ้านที่ซุกหัวนอนนี้ยังไม่แสดง ความอู่ฟู่ ความหรูหรา ที่จะไปแข่งรัศมีผู้ดีกะใครได้?
- จึงปลูกบ้านขึ้นมาอีกหลังหนึ่ง สำนวนโบราณเรียกว่า ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ
- แต่ทว่า บ้านที่ปลูกใหม่นี้ ก็ต้อง จ้างคนรับใช้เอาไว้คอยดูแล (คนอยู่ไม่ได้ปลูก คนปลกไม่ค่อยได้อยู่ เพราะอยู฿ที่ทำงานซะเป็นส่วนใหญ่) นี้จึงเป็นเรื่องน่าตลกในสังคม เมื่อเปรียบเทียบกับคนที่ไม่มีบ้านจะอยู่ กับคนที่มีบ้านหลายหลังให้อยู่ แต่ทว่า ก็ดูไม่ค่อยมีความสุขเหมือนๆ กัน
ครูกานท์ ครับ กลอนนี้เป็นกลอนพาไป ครับ เนื้อหามุ่งพาดพิง พี่สาวของกวินเอง ครับ เอิ๊กๆ กวินแต่ง ล้อเลียนพี่สาวคงไม่เป็นไรมั้งครับ แฮะๆ (แค่โดนแบน 30 วัน) นี้จึงเรียกว่า กลอนพาไป
คนึงนิตย์ (ครูดอย)
ครูกานท์ที่เคารพรักและทุ่งสักที่คิดถึง...
เห็นคนอื่นแต่ง ก็อยากลองดูบ้างนะคะ แต่ไม่ค่อยถนัดแนวนี้เท่าไหร่ ครุกานท์ลองอ่านดูนะคะ
ลมหายใจสุดท้ายยังมีอยู่
และเรารู้ดวงดารายังเปล่งแสง
เมื่ออาทิตย์จะลับลาฟ้าสีแดง
จะสิ้นแรงก้าวตามฝันกันหรือไร...
แนะนำติชมด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจต่อไปค่ะอิอิ
อายุบวร...นะครับคุณกวิน
บางสายพิณพาเพลงวังเวงหวาน
บางฉิ่งฉาบกรับกรอต่อตำนาน
บางพลิ้วลมพัดผ่านวันเวลา
ระลึกถึงซึ้งในแก่นใจมนุษย์
เชื่อมั่นบริสุทธิ์...บุญรักษา
แม้ผิดถูกปลูกภูเขาเลากา
ย่อมสติปัญญาพา...กล้าแกร่งงาม
...
ครูกานท์
ทุ่งสักอาศรม
"ลมหายใจสุดท้ายยังมีอยู่
และเรารู้ดวงดารายังเปล่งแสง
เมื่ออาทิตย์จะลับลาฟ้าสีแดง
จะสิ้นแรงก้าวตามฝันกันหรือไร..."
ได้รสรู้สึกลึกๆ ครับ...ขอเป็นกำลังใจให้ ครูดอย (คนึงนิตย์) เดินทางด้วยความเข้มแข็ง งอกงาม...สู่รุ่งอรุโณทัยที่หมายถักทอ...
นกน้อยต้อยตีวิด
อินทรีย์ใหญ่เกาะกิ่งนิ่งเฉยอยู่
จ้องมองดูกระจิบน้อยไล่บังแสง
นึกรำคาญจิกเล็กน้อยเลือดฉานแดง
ยังไม่แผลงฤทธิ์เต็มที่สักเท่าไร
คนึงนิตย์ (ครูดอย)
ดีใจจังเลยค่ะ ขอขอบพระคุณครูมากเลยนะคะ มีกำลังใจจะต่อสู้ฝ่าฟันกับอะไรๆอีกเยอะเลย
ขอบคุณ ครูกานท์ ทุ่งสักอาศรม ที่แสดงทัศนะไว้ เป็นกลอนครับ
บางสายพิณพาเพลงวังเวงหวาน
บางฉิ่งฉาบกรับกรอต่อตำนาน
บางพลิ้วลมพัดผ่าน วันเวลา
ระลึกถึงซึ้งในแก่นใจมนุษย์
เชื่อมั่นบริสุทธิ์...บุญรักษา
แม้ผิดถูกปลูกภูเขาเลากา
ย่อมสติปัญญาพา กล้าแกร่งงาม
กวิน (ถอดความ)
- บางจังหวะชีวิตที่มีสุข หวานชื่นก็ดี
- บางจังหวะชีวิตที่สนุกสนานก็ดี
- บางจังหวะชีวิตที่เงียบเหงาจนได้ยินแม้เสียงลมพลิ้วไหวก็ดี
- ระลึกถึงจิตรเดิมแท้ของมนุษย์
- เชื่อมั่นว่าเป็นจิตรประภัสสรบริสุทธิ์ รักษาสภาวะแห่งปุญญะ
- แต่ อาสวกิเลส จรเข้ามามา ทำให้ จิตรนี้คิดถูกบ้างผิดบ้าง ทับถมปลูกสร้าง เรื่องราวแห่งจิตร กองโตราวภูเขา
- สติปัญญา ย่อม งอกงาม (อย่างแกร่งกล้า) ณ ภูเขาว่าด้วยความผิดถูกแห่งจิตร นั้นด้วยกระมัง
กวินก็คิดเห็นคล้อยตามดังที่ครูกล่าวมาครับ